مجید جلالی: استادیوم‌ها ویترین جامعه هستند/ این درخت از ریشه مشکل دارد!

به گزارش قائم آنلاین،دیدار دو تیم پرسپولیس و ملوان، پر بود از نابه‌هنجاری‌های فرهنگی. از فحاشی تماشاگران گرفته تا درگیری‌های فیزیکی و لفظی بازیکنان با یک‌دیگر. این مسابقه باعث شد تا به سراغ یکی از کارشناسان فوتبال برویم و از او در مورد مسائل فرهنگی درون استادیوم‌ها سوال کنیم.

آقای جلالی، دیدار پرسپولیس و ملوان پر بود از الفاظ رکیک در استادیوم، چه در زمین چه در سکوها.
تماشاگران پرسپولیس در بازی با ما هم به همین شکل بودند. آن ها به جواد نکونام با ۱۵۰ بازی ملی، اهانت می‌کردند.
دلیل این موضوع را چه چیزی می‌دانید؟
ما در طول این سال‌ها، به جز شعار در زمینه فرهنگی کاری نکرده‌ایم. حتی ناخودآگاه کارهایی انجام داده ایم که به این مسال دامن زده شده است. یادم می‌آید در سال ۱۳۷۰ من مربی وحدت تهران بودم. با پرسپولیس در ورزشگاه مملو از تماشاگر آزادی بازی داشتیم. وحدت یک – صفر پیروز شد، اما من در انتهای بازی هیچ اهانتی ندیدم. نه به بازیکن وحدت نه بازیکن‌های پرسپولیس. باید ببینیم بین سال‌های ۷۰ تا ۹۴ چه اتفاقی افتاده که وضعیت این ‌چنین شده است.
به نظرتان چه اتفاقی افتاده یا چه اتفاقاتی باید می‌افتاد؟

ببینید، بنیان‌های فرهنگی ما از هم پاشیده است. نمی‌گویم در حال فروپاشی‌ست، به طور کامل فروریخته است. این مسائل هم چیزی نیست که با ۴ تا شعار در استادیوم ها و نصب ۲ پلاکارد در ورزشگاه ها حل شود. با مصاحبه و میز گرد و نظر سنجی هم راهی از پیش نمی‌رود.
پس مسئولان باید چه کار کنند؟

باید این مسائل آسیب شناسی شود. کارشناسان حوزه جامعه شناسی که در ورزش هم تخصص دارند باید باید این مسائل را آسیب شناسی کنند. این مسئله چیزی جدای از مسائل اجتماعی ما نیست.
یعنی نظر شما براین است که این مشکل، ریشه در جامعه دارد؟

بله، صد در صد همین است. چند سال پیش من را به یک برنامه در شبکه دو دعوت کردند. می‌خواستند در مورد فرهنگ استادیوم‌ها میز گرد برگزار کنند. به من گفتند به نظرتان به مسائل اجتماعی مربوط است یا خیر؟ گفتم حتما مربوط است. به من گفتند ممنونیم، نیازی نیست شما به برنامه بیایید. ببینید، تا زمانی که نخواهیم با واقعیت رو به رو شویم، به همین شکل است.
وضعیت امروز استادیوم ها ناشی از همین است؟

بله، ما امروز دچار انحطاط فرهنگی شده‌ایم. استادیوم‌ها؛ ویترین جامعه هستند. این جوان‌هایی که به ورزشگاه می‌روند مگر از کجا می‌آیند؟ دغدغه فرهنگی امروز خیلی مهم است. حتی مسئولان درجه اول مملکت هم امروز مسائل فرهنگی را از مسائل اقتصادی و امنیتی مهم تر می‌دانند. اما برنامه‌ای برای برون رفت از این وضعیت نداریم.
در هر صورت از بازیکنان فوتبال توقع می‌رود با تماشاگران متفاوت باشند.

مگر بازیکن‌ها چیزی جدا از جامعه هستند؟ مربی، بازیکن و تماشاگر همه بخشی از یک پروسه هستند. مشکل معطوف به این بازیکن‌ها و تماشگر ها نیست. ناهنجاری گفتاری و رفتاری، امروز در بطن جامعه است.

یعنی به نظرتان چون جامعه دچار انحطاط اخلاقی شده‌است، مربی‌ها و مسئولان فوتبال وظیفه‌ای ندارند؟

نه به این شکل نیست. ببیند، این وضعیت مانند یک درخت است. از ریشه دچار مشکل شده ایم. حالا شما بیا در مورد شاخ و برگ آن سوال کن، وقتی ریشه خشکیده است، شاخه و برگ آن هم متاثر از همان هستند.
مشکل دیگری هم که هست، در مورد بازیکنان تیم‌های بزرگ این مسائل بیشتر مشاهده می‌شود.

در تیم های دیگر هم هست. اما بازیکنان پرسپولیس و استقلال بیشتر زیر ذره بین هستند. در همه تیم ها کم و بیش همین وضعیت حاکم است.
یعنی همه جا همین است و کاری نمی‌شود کرد؟
مساله این است ما در الگوسازی هم خوب نبوده‌ایم. وقتی یک بازیکنی حرف خوب بزند، شما مطبوعاتی ها چه قدر روی آن کار می‌کنید؟ چه قدر آن را بازتاب می‌دهید؟ حالا اگر بازیکنی از الفاظ رکیک و تند استفاده کند چطور؟ آن را چطور بازتاب می‌دهید. خب این خودش یک مشکل است. ما در الگوسازی هم خوب نبوده ایم. جنجال ساز ها را سرتیتر اخبار کرده اید و به این شکل الگو سازی نامناسب انجام می‌شود.