به گزارش قائم آنلاین،هر بافت تاریخی در شهر را می توان فرسوده دانست، ولی هر بافت فرسوده، تاریخی نیست و بافت تاریخی می تواند بافت فرسوده را در بر بگیرد.
بافت های کهن شهری و روستایی کشور نماد فرهنگ و تمدن ایران زمین اسنادی از تاریخ، نمودهای محسوس هویت و تجربه نیاکان ما محسوب می شود این بافت ها در برگیرنده ارزش های معماری و شهرسازی ، هویت ملی و نمایانگر خاطرات قوی و آثاری متعلق به تمامی نسل های حاضر و آینده کشور است.
مغایرت مدرنیته با بافت های سنتی فرسوده شکل گیری برخی از محلات و مناطق شهر های بزرگ بنا به ضوابط و معیارهای شهر سازی و معماری امروز به ویژه در کلان شهرها مغایرت دارد. دلایل زیادی وجود دارد که مردم ترجیح می دهند منازل خود را در این بافت ها نوسازی نکنند.
عبادالله فتح اللهی مدیر عامل سازمان نوسازی شهر تهران در این باره می گوید: هدف از نوسازی بافت های فرسوده ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان است و نوسازی صرفاً تبدیل تیرهای چوبی به تیرهای آهنی و یا تعمیر سقف فرسوده نیست بلکه مقاوم سازی یکی از اهداف نوسازی بوده است ولی تأمین زیر ساخت های خدماتی از اصلی ترین عواملی است که ضرورت دارد در فرآیند نوسازی مورد توجه قرارگیرد.
*خانه هایی با حصارهای قدیمی از ویژگی های معماری سنتی ایران زمین
در ایران پهناور با مناطق اقلیمی متفاوت و شرایط متغییر آب و هوایی معماری سنتی ایران نیز راهی برای پناه بردن انسان ها به آسایش و گریز از دنیای درهم و مدرنیته امروز است.
سیمای کلی یک محله سنتی مجموعه ای متراکم از خانه هایی است که پشت به پشت هم قرار دارند و هرخانه در حیاط داخلی خود واقع می شوند . از لحاظ شکل بیرونی خانه سنتی را دیوارهای بلندی فرا می گیرند که حصارهای قدیمی شهرنو و خانه ها هیچ راه دیگری به جز ورودی ندارد .
ورودی خانه بر خلاف سطح همواره ساده تنها راه دسترسی به حیاط و دیگر قسمت های خانه است و این یکی از پایه های شکل گیری معماری سنتی ایرانی قدیمی است.
*دروازه های شهر در قدیم نماد هوشیاری بود
ساخت کوچه ها، محله ها بازارچه ها و گذرها و حتی سر در ورودی خانه ها و سکوهایی که دریک فرو رفتگی و در آستانه در خانه ها تعبیه می شد، مکانی است برای امکان تبادل افکار،اندیشه و آرا که در نتیجه برقراری ارتباطی صمیمانه را فراهم می سازد.
گذشته از همه اینها، هویت شهری قدیم در پدیده ای به نام دروازه های شهر نماد عینی می یافت. مردم برای خانه ها و محل سکونت خویش دری تعبیه می کردند، درب بزرگی نیز در سر کوچه کوی و محله نصب می شد که بعد از گذشتن از یک دالان بزرگ و دراز، به در هر یک از خانه ها می رسید. این درب بزرگ، نسبت به هر یک از خانه ها بزرگ‌تر و با عظمت تر بود. در خروجی های و ورودی های شهر نیز این حصار بلند و مرتفع ادامه می یافت تا آنجا که به نام دروازه لقب می‌گرفت.
*نگاهی گذرا به دستاوردهای پیشین معماری
اگرچه نقش و نگارهای مینیاتوری برسینه و پیشانی آثار معماری سنتی ایرانی چشم ها را خیره کرده اما غافل از دستاوردهای پیشین آینده به معماری سنتی و داشتن آینده ای چشمگیر در هنر معماری به تقلید از نماد سازی و دکوراسیون می پردازیم.
بهتر است با داشتن معماران زبده و چیره دست فرهنگ غنی و دانش معماری سنتی ایرانی و با هنر و دستان ایرانی رگه های معماری را برنقش و نمادهای ساختمان ها حک کنیم.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0