جای خالی بزرگان در استقلال

منصور پورحیدری و ناصر حجازی سال ها در کنار استقلال بودند و تا وقتی بودند شاید کمتر کسی متوجه می شد که آنها چه نقش بزرگی در نقل و انتقالات و اجرای قوانین و آرامش مربی داشتند اما حالا بهتر می توان درک کرد که آنها در استقلال چه می کرده اند.

ناصر و منصور اگر بودند چه در قامت مدیر فنی و چه در قامت سرپرست هرگز اجازه نمی دادند فشاری به مربی وارد شود و بازیکنی به تیم تحمیل شود. اگر این دو بودند بوقچی ها حتی روی سکو و قلمرو خودشان هم تام الاختیار نبودند چه برسد به زمین چمن و چه رسد به نیمکت مربیان.

ناصر و منصور اگر بودند تصور می کنید به این راحتی تیم بدون هیات مدیره رها می شد و ماه ها بلاتکلیف بود؟ یا تصور می کنید بین مربی و عضو هیات مدیره این همه تنش بود و این دو ایستاده بودند و نگاه می کردند؟

این دو پیشکسوت فقید اما ماندگار استقلال، جنس دیگری داشتند. آنها نظم و دیسیپلین را فدای هیچ اتفاق دیگری نکرده بودند. آنها گاهی از استقلال کنار گذاشته شدند اما باز هم آن می کردند که جنس‌شان بود.

ناصر و منصور را هرگز در جلسه با برخی از هواداران نمی دیدید. آنها هرگز بادیگارد نداشتند، آنها هرگز اجازه نمی دادند برخی بازیکنان تصمیم بگیرند، شرط بگذارند و مربی را برای رفتن یا آمدن فلان بازیکن تحت فشار بگذارند.

ناصر و منصور حتی اجازه نمی دادند بازیکنان در فضای مجازی دور بزنند و بچرخند چه برسد به اینکه بعضا با بازیکن جدید استقلال هنوز به این تیم نیامده عکس بگیرند و آدرس مجازی اش را بدهند و نقش خود را در تیم بستن به نمایش بگذارند.

ناصر و منصور اگر بودند، اگر بودند امروز در مورد حرف های مسعود معینی عضو سابق هیات مدیره حرف داشتند، با معینی تماس می گرفتند، قصه را درک می کردند و بعد در مورد این ماجراها حرف می زدند.

اگر ناصر و منصور بودند منصوریان این همه تنهایی تصمیم نمی گرفت و آنقدر تحت فشار نبود و می دانست در طول فصل حامیان بزرگی دارد که از او حمایت می کنند و مردم هم روی حرفشان حساب می کنند.

اگر غلامحسین خان امروز بود خیلی ها در استقلال امروز با هم متحد بودند، خیلی ها آشتی داده می شدند و خیلی از موضوع گیری ها حتی قبل از شروع فصل شروع نشده بود. جای آنها واقعا خالی است.