بهترین خاطره ایمون در آزادی

وی در بخش مهمی از صحبت‌های خود تصریح کرد: از فوتبال نفرت داشتم و هیچ وقت فکر نمی‌کردم برای من یک شغل محسوب شود اما کم کم به آن وابسته شدم و به شغل من تبدیل شد.

تنظیم‌کننده این مصاحبه طولانی در بخش اول سخنان زاید به رویاهای این بازیکن اشاره می‌کند و می‌نویسد: شاید برای عده‌ای باور کردنش سخت باشد اما فوتبال برای این بازیکن همه چیز بود و همه چیز را به او تقدیم کرد. مثل یک سکانس از فیلم زندگی می‌ماند. جایی که پله پله به سمت موفقیت حرکت کرد و به آرزوها و اهدافش نزدیک شد.

ایمون زاید وقتی یک بازیکن حرفه‌ای و شناخته شده در دنیای فوتبال محسوب می‌شد با یک باشگاه ایرانی قرارداد بست و شاید بخش مهمی از محبوبیت و خاطرات خوش ورزشی خود را مدیون پرسپولیس باشد.

یکی از مشکلات مهم زاید در فوتبال ایران مشکل زبان بود و در خاطراتش می‌گوید: برقراری ارتباط با سایر بازیکنان همچنین مربیان برایم سخت بود. اولین بازی من برای پرسپولیس مقابل بزرگ‌ترین حریفش در دربی تهران بود. تیمی به نام استقلال که بیش از ۹۰ هزار تماشاگر برای تماشای آن بازی به استادیومی به نام آزادی آمده بودند و من شنیده بودم حداقل ۲۰ میلیون نفر این بازی را به صورت زنده تماشا می‌کنند.

این بازیکن خاطرات خوش بعضی نیمکت‌نشینی‌ها ندارد و معمولا شانس حضور در ترکیب اصلی تیم را از دست می‌داد. پیروزی ۳ بر ۲ پرسپولیس مقابل استقلال در بهمن سال ۱۳۹۰ برای ایمون زاید یک خاطره فراموش ناشدنی است و از آن بازی به عنوان یک معجزه یاد می‌‌کند.

زاید سابقه درخشش در تیم‌های باشگاهی مختلف را داشته و معمولا برای خیلی از مربیان یک بازیکن طلایی برای تعویض محسوب شده است. فوتبال برای او هیچ وقت باثبات و آرامش‌بخش نبوده و مدام در حال بررسی تقویم برای انتخاب خانه بعدی خود بوده است.

او در این خصوص می‌گوید باید همیشه در حال پیشرفت باشید و رقبا به خاطر تو صبر نمی‌کنند. در تمام دوران فوتبال خود حتی یک نیم‌فصل هم آنطور که خودم پیش‌بینی می‌کردم، رقم نخورد و این من بودم که فصل‌های فوتبالی را می‌ساختم.

زاید که سابقه بازی برای تیم ملی ایرلند زیر ۲۱ سال را در کارنامه خود دارد، می‌گوید: گاهی به عنوان غریبه در تیم با من رفتار می‌شد. زندگی سختی را کلید زده بودم و برای تبدیل شدن به یک مهره کلیدی در تیم خود باید زحمت زیادی می‌کشیدم. قبل از آنکه به یک گلزن و مهاجم حرفه‌ای در ایرلند تبدیل شوم راه سختی را طی کردم و به هر حال برای رسیدن به آرزوهایم سختی کشیدم.

زاید فوتبال حرفه‌ای خود را از تیم محلی برودفورد راورز آغاز کرد و وقتی تنها ۱۴ سال سن داشت به مدرسه دوبلین ملحق شد. امکانات خوب این مدرسه برای لیبیایی متولد ایرلند شانس درخشش بیشتری ایجاد کرد و کم کم راه برای انتقال به فوتبال حرفه‌ای کشورهای دیگر باز شد.

زاید درباره حضور در لیگ حرفه‌ای ایرلند می‌گوید: رقابت بسیار سنگین بود و من به عنوان یک جوان کم تجربه باید خود را به مربیان بزرگ ایرلندی ثابت می‌کردم. هرگز تصور نمی‌کردم فوتبال شغل من شود حتی باید بگویم از فوتبال نفرت داشتم. نفرتی که بعدها باعث شد عاشق فوتبال شوم. دیگر راه برگشتی برایم نبود و مدام در این راه پیشرفت می‌کردم تا اینکه وقتی در یک فصل ۵۳ گل به ثمر رساندم خود را در لباس لسترسیتی دیدم.

پس از پیوستن به لسترسیتی در سال ۲۰۰۰ مربیان بدنسازی این تیم از زاید خواستند برای افزایش وزن تلاش کند. او بسیار لاغر بود و باید از پروتئین‌های مکمل استفاده می‌کرد.

پیتر تیلور و دستیارانش از زاید خواستند بیش از پیش در تمرینات تیم خود تلاش کند چرا که با توجه به سن او این انتظار وجود داشت بیش از سایر بازیکنان برای تیم بدود. تمرینات بسیار سخت برای زاید ادامه داشت و البته مشکلات متابولیکی دست بردار نبودند.

زاید در این خصوص می‌گوید: وقتی صبح برای تمرین از خواب بیدار می‌شدم خود را برای تجربه یک کابوس دیگر آماده می‌کردم. غذاهای مکمل برای افزایش وزن از یک سو و تمرینات شدید بدنسازی توان من را برای حضور فشرده در تمرینات بسیار کم می‌کرد.

پس از مدتی زاید بار دیگر به ایرلند بازگشت و این بار در تیم بری واندررز خوش درخشید. گلزنی او ادامه داشت و باعث پیشرفت تیمش شده بود. او هرگز به این فکر نمی‌کرد خارج از فوتبال جزیره بدرخشد و زیباترین هت تریک‌ها در قلب ایرلند محو می‌شد و به رؤیت جهان فوتبال نمی‌رسید.

زاید در سال ۲۰۰۵ به یک تیم نروژی ملحق شد و در آنجا نیز خوش درخشید و بر ضریب شهرت خودش اضافه کرد. وقتی خاطرات این بازیکن ایرلندی مرور می‌شود بازه‌های زمانی تیره و ناامید کننده هم وجود دارد. او به سال ۲۰۰۶ اشاره می‌کند و می‌گوید درخشش خوبی در فوتبال انگلیس نداشتم. هر چند گلزنی من ادامه داشت اما مثل قبل تشویق نمی‌شدم. تنها تلاش می‌کردم در سطح اول فوتبال حرفه‌ای باقی بمانم.

زاید به سال ۲۰۰۷ به همراه تیم دروگدا قهرمانی در لیگ ایرلند را تجربه کرد و همواره از مراسم جشن قهرمانی آن سال به عنوان یکی از بهترین خاطراتش یاد می‌کند.

زاید هنگام مرور خاطرات خود به پلن B زندگی اشاره می‌کند و می‌گوید: در حالی که در فوتبال باشگاهی ایرلند وضعیت خوبی داشتم کم کم به این فکر کردم که شاید به کشورهای دیگر بروم و بدون توجه به مسائل مالی از فوتبال حرفه‌ای بیشتر لذت ببرم. این برای من یک پلن B بود. وقتی هفته‌ای هزار یورو حقوق دریافت می‌شد احساس کردم می‌توانم چندین و چند برابر آن درآمد داشته باشم و جدا از آن دلم می‌خواست فوتبال را در سطحی حرفه‌ای‌تر و سخت‌تر تجربه کنم.

زاید به سال ۲۰۰۸ تصمیم به خروج از فوتبال ایرلند و بریتانیا گرفت و در فوتبال کشورهایی چون آذربایجان، هلند و کره جنوبی خوش درخشید. رزومه این بازیکن کم کم پربارتر از گذشته به نظر می‌رسید و ایمون به یک مهره کلیدی در خط حمله تبدیل شده بود.

زاید به خاطر ریشه تونسی خود (پدر) و رگه‌های لیبیایی (پدربزرگ)‌ ارتباط خوبی با دلالان رسمی و غیررسمی در فوتبال داشته و همیشه شانس بازی در تیم‌های عربی را نیز در اختیار داشته است.

ستاره داستان ما در مسیر پیشرفت و تجربه بازی در کشورهای مختلف ایران را هم انتخاب کرد و در یکی از پرهوادارترین تیم‌های فوتبال ایران،‌پرسپولیس به عضویت درآمد. هت تریک سرعتی ایمون زاید هرگز از خاطره هواداران پرسپولیس پاک نخواهد شد آن هم در مقابل رقیبی مثل استقلال.

زاید در پایان مصاحبه طولانی خود با …. خاطرنشان می‌کند: همچنان خود را جوان می‌یابم و دوست دارم در کشورهای دیگری فوتبال را تجربه کنم. تصمیم دارم در نهایت در فوتبال باشگاه‌های ایرلند در فوتبال بازنشسته شوم.

بازیکنی که در ۱۹ بازی خود با لباس پرسپولیس ۱۲ گل زده را ثبت کرده اکنون در ایندی الون آمریکا عضویت دارد و نمی‌خواهد به دوران فوتبال فعال خود پایان دهد.