بشارت زیبای امام حسین(ع) به حنظله

حنظله هنگامی که قصد کرد به میدان نبرد رود، پیش روی امام حسین (علیه‌السلام) ایستاد و خطاب به لشکر دشمن این آیه را خواند: «یا قَوْمِ إِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ مِثْلَ یَوْمِ الْأَحْزابِ، مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِهِمْ، وَ مَا اللَّهُ یُرِیدُ ظُلْماً لِلْعِبادِ، وَ یا قَوْمِ إِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ یَوْمَ التَّنادِ، یَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِینَ ما لَکُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ، وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هاد؛ ای قوم من، برایتان از روز سخت گروه‌های مشرک بیمناک هستم، مثل سنت عذابی که در نوح و عاد و ثمود و کسانی که پس از آنان بوده‌‏اند، جریان پیدا کرد. خداوند نمی‌‏خواهد به بندگان ستم روا دارد، ای قوم من برایتان از روز قیامت [روزی که فریاد مردم بلند گردد] می‏‌ترسم، روزی که [از عذاب‏] پشت کنید ولی از سوی خدا هیچ حافظی ندارید، و کسی را که خدا گمراه کند، هیچ راهنمایی نخواهد داشت» (غافر، ۳۰ ـ۳۳) سپس گفت: ای مردم، حسین را نکشید که خدا شما را با عذاب از بین خواهد برد. «هر کس افترا پیشه کند ناامیدخواهد گردید؛ وَ قَدْ خابَ مَنِ افْتَری‏» (طه،۶۱)

امام حسین (علیه‌السلام) با اندوه به حنظله فرمود: یا بن اسعد، خدا رحمتت کند. آنها [پیشتر] دعوتت را به حق و حقیقت نمی‌پذیرند و برای نابودی شما و یارانت قیام کرده و مستوجب عذاب شده‏‌اند چه رسد به حال که دیگر برادران صالح شما را کشته‌‏اند. یَا ابْنَ سَعْدٍ إِنَّهُمْ قَدِ اسْتَوْجَبُوا الْعَذَابَ حِینَ رَدُّوا عَلَیْکَ‏ مَا دَعَوْتَهُمْ‏ إِلَیْهِ مِنَ الْحَقِّ وَ نَهَضُوا إِلَیْکَ یَشْتِمُونَکَ وَ أَصْحَابَکَ فَکَیْف‏ بِهِمُ الْآنَ وَ قَدْ قَتَلُوا إِخْوَانَکَ الصَّالِحِین‏. (وقعة الطف، ص۲۳۵)

حنظله گفت: راست می‌‏گویی، فدایت شوم؛ شما عالم‌تر و داناتر از من و در دعوت کردنشان به حق شایسته‏‌تری، آیا ما به سوی آخرت نمی‏‌رویم و به برادرانمان ملحق نمی‌‏شویم؟ حضرت‏ فرمود: «برو به جایگاهی بهتر از دنیا و ما فیها، [برو] به ملکی که از بین رفتنی نیست؛رُحْ إِلَی مَا هُوَ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الدُّنْیَا وَ مَا فِیهَا وَ إِلَی‏ مُلْکٍ لا یَبْلی‏(اشاره به سوره طه۲۰)»

زمانی که اینگونه از رفتارهای حنظله در قبال مولایش امام حسین(ع] در کربلا و صحنه عاشورا را مطالعه می‌کنیم، متوجه می‌شویم جنس رفتار این بزرگوار مانند سایر یاران امام(ع) بسیار آسمانی و زلال است طوری که هیچ گاه نظر خود را بر نظر امامشان مقدم نمی‌داشتند. با این وجود امام حسین(ع) درباره جایگاه اصحابشان فرمود: «امر آن‌ها، امر من و نظر آن‌ها، نظر من است؛ أَمْرُهُمْ أَمْرِی وَ رَأْیُهُمْ رَأْیِی»

[حنظله‏] گفت: السلام علیک یا أبا عبد الله؛ صلّی اللّه علیک و علی أهل بیتک؛ خدا ما را در بهشتش به یکدیگر بشناساند. امام فرمود: آمین، آمین. سپس به میدان رفت و به مقام والای شهادت دست یافت. در زیات ناحیه مقدسه امام زمان (عجل ‌الله تعالی فرجه) خطاب به حنظله می‏‌فرماید «السَّلَامُ عَلَی حَنْظَلَةَ بْنِ‏ أَسْعَدَ الشِّبَامِی‏»