۷ راهکار طلایی برای کنترل لجبازی کودک

وی در ادامه گفت: کودکان با استفاده از لجبازی درواقع قصد نشان دادن استقلال خود را به اطرافیان داشته و معمولا این ناسازگاری در میان کودکان ۳ تا ۴ ساله بیشتر است که  با روش های سرگرم کننده و کمی صبر و حوصله از جمله صحبت کردن موزون و آهنگین با کودک، سخن گفتن همراه با تغییر و تقلید صدا، تعریف کردن خاطرات کودکی خودتان برای او، خنداندن و سرگرم کردن کودک،می توانید لجبازی او را کنترل کنید.

مشهدی نبی اضافه کرد: هرگز از تنبیه بدنی و فریاد زدن استفاده نکنید و روی نکات مثبت کودک تاکید کنید.

این روانشناس تربیتی با تاکید بر اینکه واکنش اطرافیان به ویژه والدین که کودک از نظر عاطفی به آنها وابسته است تعیین کننده ضعف یا شدت لجبازی در کودک می شود، بیان کرد: واکنش های هیجانی، عصبی و تنبیه در برابر لجبازی می تواند ابعاد آن را گسترده تر و لجبازی را به عادتی دائمی برای کودک تبدیل کند، از سوی دیگر نیز ممکن است این رفتارهای نادرست از سوی والدین نیاز کودک به برآورده شدن حس کنجکاوی را  سرکوب کند که در چنین شرایطی دیگر نباید انتظار داشت استقلال شخصیتی کودک در سنین بالاتر رشد کرده و شکل بگیرد و والدین باید بدانند لجبازی کودک خصلتی طبیعی بوده که باید پذیرفته شود، زیرا کودک گاهی اوقات به لجبازی به چشم یک بازی نگاه می کند و می خواهد والدین را در این بازی شریک کند.

مشهدی نبی اضافه کرد: کودک باید حق انتخاب داشته باشد و این انتخاب فقط به لباس، وسایل شخصی و غیره محدود نمی شود بلکه هر فرد با توجه به سن و میزان درکش به درجه ای از استقلال شخصیتی و اعمال نظراتش در انتخاب های گوناگون تمایل دارد که به همین دلیل کودکان از طریق لجبازی و پافشاری  می خواهند، شخصیت خود را به عنوان یک فرد مستقل تقویت کنند.

این روانشناس تربیتی با اشاره به اینکه بدغذایی مشکلی رایج میان بسیاری از کودکان امروزی است، یادآور شد: گاهی کودک به دلیل استفاده از انواع تنقلات چرب و شور، اشتها به غذا خوردن ندارد و در نتیجه این امر را بهانه ای برای لجبازی با والدین به کار می گیرد در حالی که مهم ترین دلیل بروز بدغذایی و بی اشتهایی، ناشی از مصرف تنقلات به مقدار زیاد یا در زمان نامناسب است که والدین می توانند این موارد را به راحتی رفع کنند.

مشهدی نبی گفت: والدین باید نظارت ها را در محیط منزل بر روی کودک کاهش داده و به کودک خود آزادی عمل بیشتری بدهند به این معنی که از امر و نهی های بی مورد به فرزندان بپرهیزند چرا که وسواس مادر و دستورالعمل های شدید به بروز مشکلات عصبی و پرخاشگری کودک منجر می شود.