فراخوان سازمان انتقال خون برای اهدای “پلاکت”

به گزارش قائم آنلاین،دکتر علی اکبر پور فتح الله با بیان اینکه روند درخواست و مصرف پلاکت در ایران و جهان به شدت در حال افزایش است، گفت: در ایران طی ۱۲ سال گذشته تقاضای مراکز درمانی کشور برای مصرف پلاکت از ۴۰۰ هزار واحد در سال به یک میلیون و ۲۰۰ هزار واحد در سال رسیده است.

وی با بیان اینکه در حال حاضر تامین پلاکت در ایران عمدتا با جداسازی آنها از اهدای خون کامل فراهم می‌شود، افزود: در این روش تهیه پلاکت که اصطلاحا “پلاکت راندم” خوانده می‌شود، میزان جداسازی پلاکت کم است؛ به طوریکه هر شش واحد پلاکتی، یک دوز درمانی را ایجاد می‌کند و بیمار در معرض پلاسمای اهداکنندگان متفاوتی قرار می‌گیرد. همچنین این روش شانس مقاومت پلاکتی را در بیماران بالا می‌برد.

پور فتح الله ادامه داد: این در حالیست که با اهدای مستقیم پلاکت با روش فرزیس (جداسازی اجزای خون) یک دوز درمانی و معادل شش واحد پلاکت راندم، توسط اهداکنندگان خون اهدا می‌شود و محصول با کیفیت بالا برای بیماران چشم انتظار سلامت، فراهم می‌کند.

وی با بیان اینکه روند اهدای خون کامل در برخی کشورها مانند استرالیا نزولی بوده است، گفت: به طوریکه با فرهنگسازی‌های انجام شده، در آینده شاهد افزایش اهداکنندگان پلاسمای خون در مقایسه با اهداکنندگان خون کامل در این کشورها خواهیم بود.

مدیرعامل سازمان انتقال خون در ادامه به میزان مصرف ایمنوگلوبولین وریدی (IVIG) در دنیا اشاره و اظهار کرد: مصرف این فرآورده خونی در سال‌های اخیر رشد فزاینده‌ای داشته است؛ به طوریکه بازار مصرف ایمنوگلوبولین وریدی در آمریکا، کانادا و استرالیا به حدود ۱۶۰ گرم به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت رسیده است و در کشور های آلمان، ایتالیا، انگلستان و اسپانیا به بالای ۶۰ گرم به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت در سال ۲۰۱۴ میلادی رسیده است و این روند همچنان رو به افزایش است. حال اگر بخواهیم این فرآورده را با پلاسمای ایرانی تهیه کنیم، برای مصرف ۱۶۰ گرم از آن به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت باید بیش از ۲ میلیون و ۶۵۰ هزار لیتر پلاسمای اهدایی داشته باشیم. همچنین برای رسیدن به ۶۰ گرم از IVIG به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت، اهدای حدود ۸۰۰ هزار لیتر پلاسما نیاز است.

پورفتح‌الله با بیان اینکه مصرف ایمنوگلوبولین وریدی در دنیا و ایران به دلیل بروز بیماری‌های تنظیم ایمنی و خود ایمنی، رو به افزایش است، اظهار کرد: باید توجه کرد که فروکش کردن بیماری‌های خودایمنی و تنظیم‌ ایمنی فقط با پلاسمای منطقه‌ای، قومی و بومی امکان‌پذیر است. برای خود ایمنی و تنظیم ایمنی باید شاخص‌های آنتی‌ژنتیک و آنتی‌اپی‌تپ‌های آن وجود داشته باشد همچنان که برای درمان نقص‌ایمنی باید پلاسمای منطقه‌ای در دسترس باشد. بر این اساس ایمنوگلوبولین وارداتی کارایی لازم را نخواهد داشت. اگرچه حجم تقاضای جهانی و قیمت این فرآورده روندی را طی می‌کند که در صورت عدم تامین پلاسمای اهدایی ایرانی، دسترسی به آن برای بسیاری از هموطنان‌مان میسر نخواهد بود.