او ادامه داد: قاضی عزیز محمدی از معروف‌ ترین قاضی‌ های جنایی ایران است و ما با این مستند جریان مرگ را به شکل هر روزه در زندگی این فرد می بینیم چراکه او دایما با پرونده های جنایی و قتل در ارتباط است. او همچنین در زندگی شخصی اش تجربه های دشواری از درگذشت عزیزانش داشته و مرگ به نوعی همزاد زندگی اوست.

خادمی درباره این قاضی توضیح داد: او به خوبی با من همکاری کرد و از معدود قاضی هایی است که از صبح تا شب فقط پرونده مطالعه می کند و حتی در مستند می بینیم که مثل یک دانش آموزی که شب امتحان را می گذراند پرونده های بسیاری در اطراف میز کاری اش قرار دارد که بررسی شان می کند.

او درباره انتخاب این سوژه اظهار کرد: مستندساز سراغ کسانی می رود که به نوعی متفاوت هستند، البته مرگ برای بسیاری مساله است و به همین دلیل این قاضی برای من جذاب بود.

این مستندساز درباره پخش این مستند از تلویزیون و یا نمایش عمومی آن عنوان کرد: این فیلم صحنه هایی دارد که اگر قرار باشد از تلویزیون پخش شود باید آن صحنه ها حذف شود ولی در عین حال جز تلویزیون می تواند نمایش های دیگری داشته باشد به طور مثال بعد از نمایش فیلم در جشنواره ۲ نفر از دانشجویان کشور با من تماس گرفتند و خواستند مستند را در دانشکده های حقوق نمایش دهیم.

خادمی اضافه کرد: مستند نسبت به آثار داستانی ارجحیتی دارد که چون با یک پدیده خالص و واقعی مواجه هستید تاثیرگذاری بیشتری دارد و به دلیل همین خالص بودن هم لزومی ندارد همه اقشار جامعه مخاطب آن قرار بگیرند و فکر می کنم این فیلم می‌تواند برای نخبگان، دانشجویان و سیاستگذاران مفید واقع شود.

او در پایان بیان کرد: من حدود پنج سال برای ساخت این فیلم تلاش کردم و فکر می کنم بهترین کارکردش این است که می تواند محور گفتگو شود و به طور مثال در دانشگاه ها درباره مبحث مرگ یا قضاوت صحبت شود.