در این فوت و فن سفر چند نکته‌ای را عنوان می‌کنیم که با در نظر گرفتن آن‌ها می‌توان تا بخش زیاید هنجار‌های جامعه میزبان را رعایت کرد. هر چند این موضوع را در نظر داشته باشید که ایران پر از تنوع قومی و فرهنگی است و هر نقطه آیین، فرهنگ و عرف خود را دارد که باید آن‌ها را شناخت و بهشان احترام گذاشت.
در سفر به مناطق دور افتاده، به ویژه مناطق روستایی پوشش‌های عجیب و غریب استفاده نکنید. برخی گردشگران در چنین سفر‌هایی از لباس‌هایی استفاده می‌کنند که حتی جوامع شهر‌های بزرگ نیز آن‌ها را در عرف خود نمی‌پذیرند.
موسیقی‌های خاص را در محل‌های عمومی به ویژه با صدای بلند پخش نکنیم.
هنجار‌های خاص، مانند آیین‌ها و ضوابط مقصد را شناسایی کنیم و به آن‌ها احترام بگذاریم.
از زنان و کودکان بدون اجازه عکاسی نکنیم.
در حوزه موارد حاشیه ساز مانند عرف‌های خاص یک منطقه کنجکاو باشیم، اما وارد چالش و بحث با بومی‌ها نشویم.
وظیفه گردشگران اصلاح وضعیت فرهنگی و بومی منطقه نیست، از جاذبه‌های مقصد لذت به ببریم و به اقتصاد آن کمک کنیم.
از مهمان نوازی بومی‌ها سو استفاده نکنیم. اگر امکاناتی را از سر مهمان نوازی در اختیار شما قرار دادند و حاضر به دریافت وجهی در قبال آن نبودند، حتما در پی جبران آن برآیید.
در برخی مناطق کشور لباس‌های بومی، فرم و شکل‌های خاصی دارند، این تنوع پوشش جاذبه آنهاست و آن‌ها را تشویق به استفاده از لباس محلی خود کنیم.
لفظ شهرستانی، روستایی و … که در خود بار منفی دارد را به طور کامل فراموش کنیم و هرگز از آن استفاده نکنیم.
امکانات مناطق دورافتاده را با شهر‌ها مقایسه و از کمبود امکانات بدگویی نکنیم. اهالی بومی خود به شرایط سخت زندگی شان واقف هستند و نباید آن‌ها را ناامید و تشویق به مهاجرت کرد.
به قوائد فرهنگی مقصد احترام بگذاریم. گردشگران در مظان توجه اهالی بومی به ویژه کودکان هستند.
مصرف دخانیات در برخی شهر‌ها و روستا‌ها تابو محسوب می‌شود، این نکته را مد نظر داشته باشیم.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0