روایتی تخیلی از یک فرزند شوم

به گزارش قائم آنلاین، خیال‌پردازی یکی از گونه‌های هنری است که در اشکال فراطبیعی با عناصر مختلف درون مایه خاصی را برای یک داستان ایجاد می‌کند. این حالت معمولا توسط یک نگاه، حس، درون‌مایه خاص تخیلی و وحشت صورت می‌گیر.د همه این حالت‌ها با هم می‌توانند نقاط مشترک داشته باشند و به آن ادبیات گمانه‌زن هم می‌گویند.

خیال پردازی و نمایشنامه‌نویسی در این راستا قواعد خاص و طبیعی را زیر پا می‌گذارد و موجوداتی غیر طبیعی خلق می‌کن،د در واقع با سحر و جادو، حوادث خارق العاده و موجودات خیالی سروکار دارد.

نمایش «نحس» به کارگردانی تینو صالحی مدتی است که در سالن سایه تئاترشهر به صحنه رفته و تماشاگران زیادی را هم جذب خود کرده است. ایده اصلی داستان نوزادی است که با جادو به دنیا آمده و در واقع نفرین شده و نحس است.

در این نمایش، خانواده‌ای که پس از ۱۵ سال که هر سال صاحب فرزند شده و فرزندشان از دنیا می‌رود، دست به دامن جادو شده و تصمیم می‌گیرند با نیروی آن صاحب فرزند شوند. ماحصل آن تولد نوزاد عجیبی با دو نیروی خیر و شر است که از یک روزگی تا هفت روزگی کارهای عجیبی انجام می‌دهد؛ از جمله اینکه پدر و مادر خود را می‌کشد!

اعضای خانواده و فامیل تصمیم می‌گیرند این نوزاد را بکشند اما در مراحلی موفق به این کار نمی‌شوند، چرا که او دارای قدرت جادو است، عاشق دختر عموی خود شده و او را سحر کرده تا با بزرگسالی با او ازدواج  کند، در نهایت فامیل تصمیم می‌گیرند با او بازی کنند تا او را از بین ببرند و تنها زمانی او را می‌توانند از بین ببرند که نیروی عشق را از او می‌گیرند.

نمایش در قالب یک کمدی موزیکال اما تراژیک است. از دقایقی قبل از آغاز نمایش، بازیگران در سالن انتظار حضور می‌یابند و با یک حرکت جمعی سعی می‌کنند با مخاطبان ارتباط برقرار کنند، درحالیکه نمایش به هیچ عنوان در سالن ارتباط خاصی با مخاطب برقرار نمی‌کند و شاید بتوان گفت که این بخش یک بخش زائد و اضافی است که هیچ دلیلی برای آن وجود ندارد.

نمایش بدون زمان و مکان در یک فضایی که هیچ نمادی از کوهستان در آن وجود ندارد روایت می‌شود، مکان نمایش مخفی مانده تا مخاطب بتواند وارد فضای خیال پردازی شود. از ابتدای نمایش هیچ یک از عناصر از قواعد مشخصی پیگیری نمی‌کنند و درست است که ویژگی خیال پردازی در کار رعایت شده اما در نهایت شاهد هستیم که خیلی از عناصر اصلی کار با هم بی ربط هستند، به طور مثال علت وجود این همه شخصیت جادوگر در کار و یا دخترها و پسرعموهای زیاد در کار مشخص نیست و تنها به گیج کردن و سردرگمی بیشتر مخاطب می‌انجامد.

در فضای خیال پردازی کار، توطئه‌ها و طرح‌های زیادی علیه این بچه شوم صورت می‌گیرد، در نهایت نیروهای خیر و شر با هم درگیر می‌شوند و می‌جنگند، عناصر جادویی بی پروا به پرواز در می‌آیند اما همه اینها با یک اتفاقات واقعی و فضای کمدی وارد دنیای حقیقی می‌شوند. برخی شخصیت‌ها همچون خود بچه شوم بسیار تخیلی و جدی و برخی همچون پدر خانواده شخصیتی طنزگونه دارند که در نهایت در کار دیده می شود که اگر چه نیروهای خیر تا انتها از بین رفتنی هستند اما در نهایت این تفاوت خیر و شر و غلبه یکی بر دیگری در هاله‌ای از ابهام باقی می‌ماند.

نمایش «نحس» تلاش دارد نشان دهد تنها یک فرد با نیروی جادو نمی‌تواند دنیا را خراب کند بلکه مردمانی در دنیای واقعی با کینه،‌ حسد، بخل، قدرت طلبی و منفعت طلبی و … نیز می توانند دنیا را به آشوب کشیده و در نهایت همین مردمان قدرتشان از قدرت تخیلی یک نیروی جادویی نیز برای تخریب جهان بیشتر می‌شود.

نکته دیگر دیالوگ‌ها و جملاتی است که بارها و بارها تکرار می‌شود، آنقدر که خسته کننده شده و شاید به این دلیل که تلاش می‌شود در ذهن مخاطب جا باز کند، از جمله «آویزان شدن کفش ها» به معنای کشتن فرد که بسیار تکرار می‌شود.

پوشش شخصیت‌ها در این نمایش نیز یکی از نکات تأمل برانگیز است چرا که با ماهیت اصلی داستان و شرایطی که در آن قرار دارند، تطابقی ندارد. همچنین پخش ویدئو پروژکشن نیز به فضای اصلی داستان کمکی نکرده است و در صورت حذف نیز اتفاق خاصی در کار نمی‌افتد، چرا که به راحتی همان دیالوگ‌ها می‌توان در داستان توسط بازیگر گفته شود و چیز اضافه‌ای در این ویدئوها دیده نمی‌شود.

در نهایت کارگردان تلاش کرده تماشاگر را وارد فضای تخیلی خاص خود کند و تصور می‌رود که تا حدودی هم موفق بوده اما به دلیل زمان طولانی و کش‌دار شدن داستان که می‌تواند کوتاه‌تر از این هم روایت شود،‌ از جذابیت کار کاسته است.