نگرانی از فاجعه انسانی در زابل
به گزارش قائم آنلاین، ابل در گذشته‌ای نه‌چندان دور به خاطر جریان‌داشتن آب در هیرمند، از نظر عمران و آبادانی وضعیت خوبی داشت و کشاورزی و دامداری در این منطقه پررونق بود اما خشکسالی‌هایی که پدید آمد و عدم‌مدیریت منابع آب در هیرمند و هامون و از سوی دیگر کارشکنی‌های دولت افغانستان و ندادن حقابه
به گزارش قائم آنلاین، ابل در گذشته‌ای نه‌چندان دور به خاطر جریان‌داشتن آب در هیرمند، از نظر عمران و آبادانی وضعیت خوبی داشت و کشاورزی و دامداری در این منطقه پررونق بود اما خشکسالی‌هایی که پدید آمد و عدم‌مدیریت منابع آب در هیرمند و هامون و از سوی دیگر کارشکنی‌های دولت افغانستان و ندادن حقابه ایران از هیرمند، باعث شد که هیرمند و هامون به‌تدریج خشک شوند و کشاورزی و دامداری نیز در این منطقه رو به زوال بگذارد؛ مسئله‌ای که کوچ مردم و خالی از سکنه شدن تدریجی زابل و شهرهای اطراف آن را در پی دارد.
حبیب‌الله دهمرده ـ نماینده کنونی مردم زابل در مجلس‌ـ که چند سالی نیز استاندار سیستان‌وبلوچستان بوده با بیان اینکه تا ۲دهه گذشته زابل از نظر عمران و آبادانی مشکلات زیادی نداشت می‌گوید: «تا ۲دهه پیش در رودخانه هیرمند و دریاچه هامون آب جریان داشت؛ زندگی مردم زابل هم بر کشاورزی و دامپروری استوار بود. تنها منبع تامین آب در منطقه سیستان در استان سیستان‌وبلوچستان با وجود بارندگی حداکثر ۷۰میلی‌متری، همین رودخانه بود و بر همین اساس آبیاری غرقابی بر اساس دبی آب هیرمند، منشأ کشاورزی مردم بوده است».
دهمرده با توضیح اینکه منشأ اصلی هیرمند در افغانستان در سال۵۰ دچار خشکسالی شد و رودخانه نیز به همین علت خشک شد، می‌افزاید: «دولت وقت در آن زمان با افغان‌ها قراردادی تنظیم کرد که بر اساس آن سالانه حقابه‌ای ۸۲۰میلیون مترمکعبی به ایران برسد. تا چند سال بعد از امضای این قرارداد، وضعیت آب در استان خوب بود اما افغان‌ها با وجود همیشگی‌بودن قرارداد، به تعهدات خود در زمینه حقابه ایران عمل نکردند. در ۲دهه اخیر، هرگاه که بارندگی خوب باشد در ۲ماه فروردین و اردیبهشت، آب در هیرمند جریان پیدا می‌کند اما در بقیه ایام سال که رودخانه خشک است افغان‌ها حقابه ایران را نمی‌دهند».
امسال هیرمند و دولت افغانستان بیش از سال‌های گذشته با استان سیستان‌وبلوچستان بی‌مهری کرده‌اند و آورده آب آن حدود ۲درصد سال زراعی گذشته بوده است. دهمرده با اشاره به این موضوع، توضیح می‌دهد: «در آغاز سال که زمان کشت و زرع است مردم به امید آب کشت کردند اما آب در هیرمند جاری نشد و همان کشت محدود کشاورزان هم از بین رفت. از آنجا که این محصولات به دلیل کم‌آبی، آبیاری نشده بودند برای مصرف حیوانات هم مناسب نبودند. الان مردم زابل در شرایطی هستند که یا باید کوچ کنند یا همان‌جا بمانند و بمیرند».
دهمرده با ابراز تاسف از اینکه در زابل، فاجعه‌ای انسانی در حال روی‌دادن است می‌گوید: «امروز در زابل بیش از ۱۰۰هزار هکتار زمین که پیش از این زیر کشت علوفه می‌رفتند دیگر قابل استفاده نیستند. دام‌ها در حال ازبین‌رفتن هستند و با ازبین‌رفتن آنها همه‌‌چیز از دست می‌رود».
وی درخصوص امکان انتقال آب از استان‌های دیگر به سیستان‌وبلوچستان معتقد است: «استان‌های اطراف‌مان وضعیت بهتری نسبت به ما ندارند. خراسان جنوبی، کرمان و بم هم وضعیت نامناسبی دارند و آبی ندارند که به استان سیستان‌وبلوچستان بدهند. یکی از گزینه‌هایی که می‌شود برای آن برنامه‌ریزی کرد، انتقال آب از دریاست. زمانی که استاندار سیستان‌وبلوچستان بودم، آب شیرین‌کن چابهار را راه‌اندازی کردم و زمانی هم که به کرمان رفتم استارت انتقال آب از دریا به کرمان را با ظرفیت ۴۰۰میلیون مترمکعب در سال زدم. الان در یزد همین کار در حال انجام است. ما می‌توانیم در دریای عمان آب‌شیرین‌کن راه بیندازیم و آب شرب زاهدان و زابل را تامین کنیم».
دهمرده با اشاره به موضوع تبخیر آب در استان سیستان‌وبلوچستان می‌گوید: «الان ۳چاه که ذخیره‌گاه آب است در استان وجود دارد که در سال ۳۰۰میلیون مترمکعب تبخیر دارد اما قدمی برای جلوگیری از تبخیر آن برداشته نشده است. با وجود این نباید دست روی دست بگذاریم. می‌توانیم مهم‌ترین مسئله استان را که همان آب است حل کنیم. به اعتقاد کارشناسان نخستین گام این است که حقابه واقعی را از افغانستان بگیریم و دومین قدم، انتقال آب از دریا خواهد بود و در نهایت باید از تبخیر و رسوب‌گذاری چاه‌ها جلوگیری کنیم».
نماینده مردم زابل در مجلس با بیان اینکه تاکنون ۲قانون درخصوص رودخانه هیرمند به تصویب رسیده است می‌افزاید: «در برنامه ششم توسعه و در بودجه۹۶ دولت موظف شده است که در خصوص تثبیت، استمرار و افزایش حقابه ایران از هیرمند، گام‌های مؤثری بردارد و موضوع را به صورت جدی و از طریق دیپلماسی قوی پیگیری کند. این ۲قانون به‌سادگی مصوب شده ولی تاکنون قدمی در ارتباط با اجرای آن برداشته نشده است؛ به همین دلیل ده‌ها بار جلسه برگزار کردیم اما چون در کمیسیون از پاسخ‌های وزیر امور خارجه در این باره قانع نشدیم مسئله به صحن مجلس ارجاع داده شد تا آقای ظریف در این باره در صحن مجلس پاسخگو باشند».
دهمرده در خصوص راهکارهای رفع این بحران نیز می‌گوید: «من بومی این منطقه‌ام و با مسائل و مشکلات آن آشنا هستم. ۳راهکار برای رفع بحران در زابل پیش‌بینی کرده‌ام: ما می‌توانیم به افغانستان، گاز، برق و از طریق ترانزیت، کالا صادر کنیم. باید راه‌آهن چابهار را به میرک زابل وصل کنیم. تجار افغان و هند از قدیم دنبال این هستند که این راه باز شود.
در داخل ایران هم می‌توانیم با احداث نیروگاه، به افغان‌ها گاز بفروشیم و بعد در ازای آن علاوه بر یک میلیارد مترمکعب حقابه که سهم کشورمان است از افغان‌ها آب بخریم؛ در این صورت هر زمان افغانستان حقابه کشورمان را نداد می‌توانیم شیر گاز را ببندیم. این راهکارها را همه قبول دارند. این مسئله را با آقای ظریف ـ وزیر امور خارجه ـ هم در میان گذاشتیم و ایشان هم آن را تایید کرد اما برای انجام کار، امروز و فردا می‌کنند و مشخص نیست علت تعلل در اجرای این پروژه‌ها چیست».
این نماینده مجلس در این باره اضافه می‌کند: «دولت باید امید به زندگی را در مردم استان سیستان‌وبلوچستان و شهر زابل زنده کند و حداقل کاری که در این باره می‌شود انجام داد این است که رئیس‌جمهور یک هیأت به استان بفرستد و مردم ببینند که حکومت نسبت به آنها بی‌تفاوت نیست. جهادکشاورزی باید برآورد کند و خسارت مردم را در زمان خشکسالی پرداخت کند.
می‌توان مقداری علوفه برای زنده‌نگه‌داشتن و تلف‌نشدن دام‌های مردم به استان تزریق کرد و برای آبرسانی به مردم نیز باید تانکرهای آبرسانی تدارک دیده شود. وزیر کشور هم می‌تواند برای رسیدگی به وضعیت غذایی مردم، مقداری آرد بین آنها توزیع کند و بسته‌های خدماتی هلال‌احمر بین مردم توزیع شود تا مانع از کوچ آنها و ازبین‌رفتن دام‌هایشان شود. این اقدامات در همه‌جای دنیا مرسوم است».
دهمرده با اشاره به وضعیت تجاری منطقه نیز یادآوری می‌کند: «اگر معبرهای مرزی که به صورت نیم‌بند باز شده‌اند به طور کامل باز شوند مردم می‌توانند تجارت را از سر بگیرند. بخش‌های دلبر، شاهگل و تخته‌بلد می‌توانند با بازشدن کامل، محل درآمدی برای تعدادی از مردم باشند. همچنین می‌توان در این مرزها برای ترخیص کالا تخفیف ۲۰درصدی در نظر گرفت تا مردم محلی هم بتوانند منتفع شوند؛ البته درآمد بازارچه مرزی نباید به حساب خزانه برود و باید برای عمران و آبادانی خود بازارچه‌ها مصرف شود».
وی با بیان اینکه دیوارهای مرزی هم باید یا تخریب یا ساماندهی شوند می‌گوید: «این دیوارها به غلط احداث شده‌اند و زمین‌های کشاورزی مردم پشت دیوارها مانده و کشاورزان حق ورود به زمین‌هایشان را ندارند. با احداث این دیوارهای مرزی که هم مسئولان کشورمان و هم افغانستان آن را به‌عنوان مرز می‌شناسند هزاران هکتار از زمین‌های مرغوب کشاورزی‌مان را تحویل افغانستان داده‌ایم. در بعضی جاها این دیوار تا ۳کیلومتر از مرز عقب‌تر آمده است».
دهمرده می‌افزاید: «باید راه‌هایی در دیوار باز شود تا مردم بتوانند به زمین‌هایشان دسترسی داشته باشند و رود هیرمند همانند گذشته مرز مشترک ما و افغانستان باشد نه اینکه با محاسبات غلط، مرز را عقب‌تر بیاوریم. این اقدام را می‌توان با حفظ حریم امنیتی انجام داد».
وی تاکید می‌کند: «باید طرح آمایش سرزمین به‌صورت واقعی، تعریف و مطابق با ظرفیت و استعدادهای سیستان‌وبلوچستان برنامه‌ریزی شود اما به این مسئله تاکنون توجهی نشده است. الان باید مشخص شود که حکومت قرار است چه سیاست‌هایی در سیستان‌وبلوچستان داشته باشد. حکومت باید تکلیف مردم این سرزمین را مشخص کند. اگر قرار نیست کاری برای این منطقه انجام شود به‌صراحت اعلام کنند که تکلیف همه معلوم شود و مردم اگر می‌خواهند، از منطقه کوچ کنند و به جاهای دیگر بروند.
با توجه به خشکسالی‌ها و شرایط منطقه نخستین اقدام باید ایجاد اشتغال باشد تا جلوی کوچ مردم گرفته شود. برای ایجاد اشتغال باید روی ظرفیت‌های واقعی سرمایه‌گذاری شود. کشاورزی، دامپروری، گردشگری، وضعیت مرز و تجارت و نیز صنعت و خدمات در منطقه باید مورد توجه قرار بگیرد.
به گفته دهمرده در صنایع وابسته به کشاورزی باید کارخانه‌هایی از جنس صنایع تبدیلی برای بازار Store مصرف افغانستان و پاکستان ایجاد کنیم. این استان در حوزه گردشگری هم ظرفیت بالا و منحصربه‌فردی دارد اما به دلیل اینکه زیرساخت‌ها فراهم نشده و جاده، اقامتگاه، هتل و فرودگاه وجود ندارد نمی‌توان از این ظرفیت استفاده کرد.
در مرزها و حوزه تجارت هم مشکلات زیادی داریم. مرز سیستان‌وبلوچستان یکی از مرزهایی است که بیشترین صادرات را از آنجا داریم و کشورهای همسایه مشتری تمام محصولات ما هستند. ما می‌توانیم این منطقه را با راه‌آهن و جاده توانمند کنیم. احداث منطقه آزاد تجاری مشترک با افغانستان هم موضوع دیگری است که می‌توان روی آن سرمایه‌گذاری کرد.
وی با انتقاد از بی‌توجهی به راه‌اندازی صنایع در منطقه نیز گفت: «آیا عدالت اجتماعی ایجاب نمی‌کند که در این اوضاع و احوال منطقه سیستان و کل استان سیستان‌وبلوچستان چند کارخانه بزرگ و بنگاه اقتصادی ایجاد شود؟ در این منطقه بازار افغانستان و پاکستان ظرفیت‌های بالایی دارد و کارگر ارزان‌قیمت فراوان است؛ پس چرا کاری انجام نمی‌شود؟ باید دست فعال اقتصادی و بخش خصوصی را که حاضر شده با این شرایط در استان سیستان‌وبلوچستان کار کند بوسید نه اینکه چوب لای چرخ‌اش گذاشت»!
نزدیک به ۱۷سال است که با اوج‌گیری خشکسالی، کوچ اجباری، مسیر زندگی خیلی از مردم منطقه سیستان در استان سیستان‌وبلوچستان را تغییر داده است. کشاورزان و دامداران و صیادان بسیاری که بدون آب، زندگی دیگر برایشان معنایی نداشته، رفته‌اند. اما این مهاجران، سرنوشت یکسانی نداشته‌اند.
ساکنان زمینی که روزگاری انبار غله ایران بود یا توان مالی این را داشتند که در جایی دیگر دوباره کشاورز و دامدار و صیاد شوند یا نداشتند و کارگران زمین‌های استان‌های مجاور شدند. روند مهاجرت‌ها در سیستان همچنان ادامه دارد و مرکز آمار ایران اعلام کرده است که در فاصله سال‌های ١٣٨٥ تا ١٣٩٠ بیش از ۹هزارنفر از مرزنشینان شمال استان سیستان‌وبلوچستان به استان‌های دیگر مهاجرت کرده‌اند و از آغاز دوران طولانی‌مدت خشکسالی (۱۳۷۹)، بیش از ٧٠هزار بهره‌بردار بخش کشاورزی و ۳هزار صیاد ساکن در تالاب هامون، بیکار شده‌اند.
به گفته حبیب‌الله دهمرده ـ نماینده زابل در مجلس ـ در ۲دهه اخیر ۲۵ تا ۳۰درصد جمعیت منطقه سیستان در استان سیستان‌وبلوچستان مهاجرت کرده‌اند. مهاجرت گسترده نه‌تنها روستاها را خالی از سکنه کرده است بلکه مردم می‌گویند قیمت مسکن در زابل در این چند سال کاهش چشمگیری یافته و افرادی هستند که مدت‌هاست منازل مسکونی و ملک‌‌های تجاری خود را برای فروش گذاشته‌اند و همچنان موفق به فروش آن نشده‌اند. رئیس گروه تحقیقات هواشناسی Meteorology کاربردی اداره کل هواشناسی استان سیستان‌وبلوچستان اواخر فروردین‌ماه در گفت‌وگو با ایرنا گفت: «۱۰۰درصد گستره این استان سال گذشته(۱۳۹۶) دچار خشکسالی در درجات متوسط، شدید و بسیار شدید بود.
خشکسالی این مدت در ۵۵درصد از گستره سیستان‌وبلوچستان شدید، ۳۴درصد بسیار شدید و ۱۱درصد، متوسط گزارش شده است». وی با اشاره به بارندگی‌های استان سیستان‌وبلوچستان در سال زراعی ۹۷ـ۹۶ گفت: «از یکم مهرماه سال گذشته تا ۲۱فروردین امسال، میزان بارش‌های این استان تقریبا ۲۰میلی‌متر اعلام شده که نسبت به دوره مشابه سال گذشته ۷۶درصد و نسبت به دوره بلندمدت خود ۷۸درصد دچار کاهش بارندگی بوده است».
ریگی افزود: «سیستان‌وبلوچستان در این مدت ۱۷درصد بارندگی خود را دریافت کرده و دچار ۸۳درصد کمبود بارش است. با توجه به اینکه سیستان‌وبلوچستان بیشتر بارش‌های خود را در فصل زمستان دریافت می‌کند احتمال جبران این کمبود بارش در ادامه سال آبی، بعید است». به گفته او خشکی تالاب بین‌المللی هامون در شمال سیستان‌وبلوچستان و جازموریان در جنوب غرب استان، قطع آب رودخانه هیرمند، کاهش سفره‌‌‌های آب زیرزمینی، کمبود نزولات آسمانی، گرمای زیاد و تبخیر بیش از حد نرمال کشور، این استان را با مشکلات زیادی در زمینه تأمین آب آشامیدنی و کشاورزی روبه‌رو کرده است.
دهمرده با توضیح اینکه منشأ اصلی هیرمند در افغانستان در سال۵۰ دچار خشکسالی شد و رودخانه نیز به همین علت خشک شد، می‌افزاید: «دولت وقت در آن زمان با افغان‌ها قراردادی تنظیم کرد که بر اساس آن سالانه حقابه‌ای ۸۲۰میلیون مترمکعبی به ایران برسد. تا چند سال بعد از امضای این قرارداد، وضعیت آب در استان خوب بود اما افغان‌ها با وجود همیشگی‌بودن قرارداد، به تعهدات خود در زمینه حقابه ایران عمل نکردند. در ۲دهه اخیر، هرگاه که بارندگی خوب باشد در ۲ماه فروردین و اردیبهشت، آب در هیرمند جریان پیدا می‌کند اما در بقیه ایام سال که رودخانه خشک است افغان‌ها حقابه ایران را نمی‌دهند».
امسال هیرمند و دولت افغانستان بیش از سال‌های گذشته با استان سیستان‌وبلوچستان بی‌مهری کرده‌اند و آورده آب آن حدود ۲درصد سال زراعی گذشته بوده است. دهمرده با اشاره به این موضوع، توضیح می‌دهد: «در آغاز سال که زمان کشت و زرع است مردم به امید آب کشت کردند اما آب در هیرمند جاری نشد و همان کشت محدود کشاورزان هم از بین رفت. از آنجا که این محصولات به دلیل کم‌آبی، آبیاری نشده بودند برای مصرف حیوانات هم مناسب نبودند. الان مردم زابل در شرایطی هستند که یا باید کوچ کنند یا همان‌جا بمانند و بمیرند».
دهمرده با ابراز تاسف از اینکه در زابل، فاجعه‌ای انسانی در حال روی‌دادن است می‌گوید: «امروز در زابل بیش از ۱۰۰هزار هکتار زمین که پیش از این زیر کشت علوفه می‌رفتند دیگر قابل استفاده نیستند. دام‌ها در حال ازبین‌رفتن هستند و با ازبین‌رفتن آنها همه‌‌چیز از دست می‌رود».
وی درخصوص امکان انتقال آب از استان‌های دیگر به سیستان‌وبلوچستان معتقد است: «استان‌های اطراف‌مان وضعیت بهتری نسبت به ما ندارند. خراسان جنوبی، کرمان و بم هم وضعیت نامناسبی دارند و آبی ندارند که به استان سیستان‌وبلوچستان بدهند. یکی از گزینه‌هایی که می‌شود برای آن برنامه‌ریزی کرد، انتقال آب از دریاست. زمانی که استاندار سیستان‌وبلوچستان بودم، آب شیرین‌کن چابهار را راه‌اندازی کردم و زمانی هم که به کرمان رفتم استارت انتقال آب از دریا به کرمان را با ظرفیت ۴۰۰میلیون مترمکعب در سال زدم. الان در یزد همین کار در حال انجام است. ما می‌توانیم در دریای عمان آب‌شیرین‌کن راه بیندازیم و آب شرب زاهدان و زابل را تامین کنیم».
دهمرده با اشاره به موضوع تبخیر آب در استان سیستان‌وبلوچستان می‌گوید: «الان ۳چاه که ذخیره‌گاه آب است در استان وجود دارد که در سال ۳۰۰میلیون مترمکعب تبخیر دارد اما قدمی برای جلوگیری از تبخیر آن برداشته نشده است. با وجود این نباید دست روی دست بگذاریم. می‌توانیم مهم‌ترین مسئله استان را که همان آب است حل کنیم. به اعتقاد کارشناسان نخستین گام این است که حقابه واقعی را از افغانستان بگیریم و دومین قدم، انتقال آب از دریا خواهد بود و در نهایت باید از تبخیر و رسوب‌گذاری چاه‌ها جلوگیری کنیم».
نماینده مردم زابل در مجلس با بیان اینکه تاکنون ۲قانون درخصوص رودخانه هیرمند به تصویب رسیده است می‌افزاید: «در برنامه ششم توسعه و در بودجه۹۶ دولت موظف شده است که در خصوص تثبیت، استمرار و افزایش حقابه ایران از هیرمند، گام‌های مؤثری بردارد و موضوع را به صورت جدی و از طریق دیپلماسی قوی پیگیری کند. این ۲قانون به‌سادگی مصوب شده ولی تاکنون قدمی در ارتباط با اجرای آن برداشته نشده است؛ به همین دلیل ده‌ها بار جلسه برگزار کردیم اما چون در کمیسیون از پاسخ‌های وزیر امور خارجه در این باره قانع نشدیم مسئله به صحن مجلس ارجاع داده شد تا آقای ظریف در این باره در صحن مجلس پاسخگو باشند».
دهمرده در خصوص راهکارهای رفع این بحران نیز می‌گوید: «من بومی این منطقه‌ام و با مسائل و مشکلات آن آشنا هستم. ۳راهکار برای رفع بحران در زابل پیش‌بینی کرده‌ام: ما می‌توانیم به افغانستان، گاز، برق و از طریق ترانزیت، کالا صادر کنیم. باید راه‌آهن چابهار را به میرک زابل وصل کنیم. تجار افغان و هند از قدیم دنبال این هستند که این راه باز شود.
در داخل ایران هم می‌توانیم با احداث نیروگاه، به افغان‌ها گاز بفروشیم و بعد در ازای آن علاوه بر یک میلیارد مترمکعب حقابه که سهم کشورمان است از افغان‌ها آب بخریم؛ در این صورت هر زمان افغانستان حقابه کشورمان را نداد می‌توانیم شیر گاز را ببندیم. این راهکارها را همه قبول دارند. این مسئله را با آقای ظریف ـ وزیر امور خارجه ـ هم در میان گذاشتیم و ایشان هم آن را تایید کرد اما برای انجام کار، امروز و فردا می‌کنند و مشخص نیست علت تعلل در اجرای این پروژه‌ها چیست».
این نماینده مجلس در این باره اضافه می‌کند: «دولت باید امید به زندگی را در مردم استان سیستان‌وبلوچستان و شهر زابل زنده کند و حداقل کاری که در این باره می‌شود انجام داد این است که رئیس‌جمهور یک هیأت به استان بفرستد و مردم ببینند که حکومت نسبت به آنها بی‌تفاوت نیست. جهادکشاورزی باید برآورد کند و خسارت مردم را در زمان خشکسالی پرداخت کند.
می‌توان مقداری علوفه برای زنده‌نگه‌داشتن و تلف‌نشدن دام‌های مردم به استان تزریق کرد و برای آبرسانی به مردم نیز باید تانکرهای آبرسانی تدارک دیده شود. وزیر کشور هم می‌تواند برای رسیدگی به وضعیت غذایی مردم، مقداری آرد بین آنها توزیع کند و بسته‌های خدماتی هلال‌احمر بین مردم توزیع شود تا مانع از کوچ آنها و ازبین‌رفتن دام‌هایشان شود. این اقدامات در همه‌جای دنیا مرسوم است».
دهمرده با اشاره به وضعیت تجاری منطقه نیز یادآوری می‌کند: «اگر معبرهای مرزی که به صورت نیم‌بند باز شده‌اند به طور کامل باز شوند مردم می‌توانند تجارت را از سر بگیرند. بخش‌های دلبر، شاهگل و تخته‌بلد می‌توانند با بازشدن کامل، محل درآمدی برای تعدادی از مردم باشند. همچنین می‌توان در این مرزها برای ترخیص کالا تخفیف ۲۰درصدی در نظر گرفت تا مردم محلی هم بتوانند منتفع شوند؛ البته درآمد بازارچه مرزی نباید به حساب خزانه برود و باید برای عمران و آبادانی خود بازارچه‌ها مصرف شود».
وی با بیان اینکه دیوارهای مرزی هم باید یا تخریب یا ساماندهی شوند می‌گوید: «این دیوارها به غلط احداث شده‌اند و زمین‌های کشاورزی مردم پشت دیوارها مانده و کشاورزان حق ورود به زمین‌هایشان را ندارند. با احداث این دیوارهای مرزی که هم مسئولان کشورمان و هم افغانستان آن را به‌عنوان مرز می‌شناسند هزاران هکتار از زمین‌های مرغوب کشاورزی‌مان را تحویل افغانستان داده‌ایم. در بعضی جاها این دیوار تا ۳کیلومتر از مرز عقب‌تر آمده است».
دهمرده می‌افزاید: «باید راه‌هایی در دیوار باز شود تا مردم بتوانند به زمین‌هایشان دسترسی داشته باشند و رود هیرمند همانند گذشته مرز مشترک ما و افغانستان باشد نه اینکه با محاسبات غلط، مرز را عقب‌تر بیاوریم. این اقدام را می‌توان با حفظ حریم امنیتی انجام داد».
وی تاکید می‌کند: «باید طرح آمایش سرزمین به‌صورت واقعی، تعریف و مطابق با ظرفیت و استعدادهای سیستان‌وبلوچستان برنامه‌ریزی شود اما به این مسئله تاکنون توجهی نشده است. الان باید مشخص شود که حکومت قرار است چه سیاست‌هایی در سیستان‌وبلوچستان داشته باشد. حکومت باید تکلیف مردم این سرزمین را مشخص کند. اگر قرار نیست کاری برای این منطقه انجام شود به‌صراحت اعلام کنند که تکلیف همه معلوم شود و مردم اگر می‌خواهند، از منطقه کوچ کنند و به جاهای دیگر بروند.
با توجه به خشکسالی‌ها و شرایط منطقه نخستین اقدام باید ایجاد اشتغال باشد تا جلوی کوچ مردم گرفته شود. برای ایجاد اشتغال باید روی ظرفیت‌های واقعی سرمایه‌گذاری شود. کشاورزی، دامپروری، گردشگری، وضعیت مرز و تجارت و نیز صنعت و خدمات در منطقه باید مورد توجه قرار بگیرد.
به گفته دهمرده در صنایع وابسته به کشاورزی باید کارخانه‌هایی از جنس صنایع تبدیلی برای بازار Store مصرف افغانستان و پاکستان ایجاد کنیم. این استان در حوزه گردشگری هم ظرفیت بالا و منحصربه‌فردی دارد اما به دلیل اینکه زیرساخت‌ها فراهم نشده و جاده، اقامتگاه، هتل و فرودگاه وجود ندارد نمی‌توان از این ظرفیت استفاده کرد.
در مرزها و حوزه تجارت هم مشکلات زیادی داریم. مرز سیستان‌وبلوچستان یکی از مرزهایی است که بیشترین صادرات را از آنجا داریم و کشورهای همسایه مشتری تمام محصولات ما هستند. ما می‌توانیم این منطقه را با راه‌آهن و جاده توانمند کنیم. احداث منطقه آزاد تجاری مشترک با افغانستان هم موضوع دیگری است که می‌توان روی آن سرمایه‌گذاری کرد.
وی با انتقاد از بی‌توجهی به راه‌اندازی صنایع در منطقه نیز گفت: «آیا عدالت اجتماعی ایجاب نمی‌کند که در این اوضاع و احوال منطقه سیستان و کل استان سیستان‌وبلوچستان چند کارخانه بزرگ و بنگاه اقتصادی ایجاد شود؟ در این منطقه بازار افغانستان و پاکستان ظرفیت‌های بالایی دارد و کارگر ارزان‌قیمت فراوان است؛ پس چرا کاری انجام نمی‌شود؟ باید دست فعال اقتصادی و بخش خصوصی را که حاضر شده با این شرایط در استان سیستان‌وبلوچستان کار کند بوسید نه اینکه چوب لای چرخ‌اش گذاشت»!
نزدیک به ۱۷سال است که با اوج‌گیری خشکسالی، کوچ اجباری، مسیر زندگی خیلی از مردم منطقه سیستان در استان سیستان‌وبلوچستان را تغییر داده است. کشاورزان و دامداران و صیادان بسیاری که بدون آب، زندگی دیگر برایشان معنایی نداشته، رفته‌اند. اما این مهاجران، سرنوشت یکسانی نداشته‌اند.
ساکنان زمینی که روزگاری انبار غله ایران بود یا توان مالی این را داشتند که در جایی دیگر دوباره کشاورز و دامدار و صیاد شوند یا نداشتند و کارگران زمین‌های استان‌های مجاور شدند. روند مهاجرت‌ها در سیستان همچنان ادامه دارد و مرکز آمار ایران اعلام کرده است که در فاصله سال‌های ١٣٨٥ تا ١٣٩٠ بیش از ۹هزارنفر از مرزنشینان شمال استان سیستان‌وبلوچستان به استان‌های دیگر مهاجرت کرده‌اند و از آغاز دوران طولانی‌مدت خشکسالی (۱۳۷۹)، بیش از ٧٠هزار بهره‌بردار بخش کشاورزی و ۳هزار صیاد ساکن در تالاب هامون، بیکار شده‌اند.
به گفته حبیب‌الله دهمرده ـ نماینده زابل در مجلس ـ در ۲دهه اخیر ۲۵ تا ۳۰درصد جمعیت منطقه سیستان در استان سیستان‌وبلوچستان مهاجرت کرده‌اند. مهاجرت گسترده نه‌تنها روستاها را خالی از سکنه کرده است بلکه مردم می‌گویند قیمت مسکن در زابل در این چند سال کاهش چشمگیری یافته و افرادی هستند که مدت‌هاست منازل مسکونی و ملک‌‌های تجاری خود را برای فروش گذاشته‌اند و همچنان موفق به فروش آن نشده‌اند. رئیس گروه تحقیقات هواشناسی Meteorology کاربردی اداره کل هواشناسی استان سیستان‌وبلوچستان اواخر فروردین‌ماه در گفت‌وگو با ایرنا گفت: «۱۰۰درصد گستره این استان سال گذشته(۱۳۹۶) دچار خشکسالی در درجات متوسط، شدید و بسیار شدید بود.
خشکسالی این مدت در ۵۵درصد از گستره سیستان‌وبلوچستان شدید، ۳۴درصد بسیار شدید و ۱۱درصد، متوسط گزارش شده است». وی با اشاره به بارندگی‌های استان سیستان‌وبلوچستان در سال زراعی ۹۷ـ۹۶ گفت: «از یکم مهرماه سال گذشته تا ۲۱فروردین امسال، میزان بارش‌های این استان تقریبا ۲۰میلی‌متر اعلام شده که نسبت به دوره مشابه سال گذشته ۷۶درصد و نسبت به دوره بلندمدت خود ۷۸درصد دچار کاهش بارندگی بوده است».
ریگی افزود: «سیستان‌وبلوچستان در این مدت ۱۷درصد بارندگی خود را دریافت کرده و دچار ۸۳درصد کمبود بارش است. با توجه به اینکه سیستان‌وبلوچستان بیشتر بارش‌های خود را در فصل زمستان دریافت می‌کند احتمال جبران این کمبود بارش در ادامه سال آبی، بعید است». به گفته او خشکی تالاب بین‌المللی هامون در شمال سیستان‌وبلوچستان و جازموریان در جنوب غرب استان، قطع آب رودخانه هیرمند، کاهش سفره‌‌‌های آب زیرزمینی، کمبود نزولات آسمانی، گرمای زیاد و تبخیر بیش از حد نرمال کشور، این استان را با مشکلات زیادی در زمینه تأمین آب آشامیدنی و کشاورزی روبه‌رو کرده است.
برچسب ها :سیستان‌وبلوچستان،رودخانه، تالاب
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0