چه کسانی مردم آمریکا را نمایندگی می کنند؟

به گزارش قائم آنلاین، مردم ایالات متحده خود را در یک بحران سیاسی و قبیله گرایی از نو احیا شده ای می بینند  که در آن چپ، راست را به چالش می کشد،  چپ افراطی، چپ میانه رو و راست افراطی هر کس دیگری جز خودش را به چالش می کشد. نتیجه، یک بن بست سیاسی است که در داخل کشور ما را از برآورده ساختن نیازهایمان ناتوان می سازد و در سطح جهانی اعتبار ما را سلب کرده است.
این بحران توضیح ساده ای دارد و با ساکن فعلی دفتر بیضی شروع نمی شود. ربطی ندارد که ما در کجای این طیف سیاسی جای می گیریم، خیلی از ما به سیستم سیاسی مان اعتماد نداریم. نباید هم داشته باشیم: این سیستم قدرتی را نمایندگی می کند که در خدمت منافعی است که کاملا با منافع ما مغایرت دارد.
با دیدن دو خبر که مربوط به همین اواخراست، این نکته به ذهنم خطورکرد که با کمک آنها به خوبی می توان این عامل مشترک را در سطح طیف سیاسی  بیابیم.
اولین گزارش مربوط به گردهمایی سازمان بهداشت جهانی است. در این نشست اکوآدور قطعنامه ای را پیشنهاد کرده که از دولت ها می خواهد درجهت «حفاظت، ترویج و حمایت از تغذیه کودک با شیر مادر» و جلوگیری از تبلیغ فرآورده های خوراکی نوزادان که معلوم شده اثرات زیانباری بر سلامت کودکان دارند، تلاش کنند. مگر مسئله دیگری هست که به اندازه این مسئله هیچ ضرورتی برای حمله به آن وجود نداشته باشد؟
تغذیه با شیر مادر روندی کاملا طبیعی است و مطالعات علمی تایید می کنند که شیر مادر بهترین منبع غذایی برای نوزادان محسوب می شود. درحالی که بیشتر نمایندگان کشورها از این ابتکار پشتیبانی کرده اند، نمایندگان آمریکا قاطعانه به مخالفت با آن برخاسته اند. آنها حتی اکوادور را تهدید به تحریم های تجاری و قطع کمک های نظامی کرده اند.
موضع آنها قطعا نماینده منافع یا ترجیحات مردم آمریکا نیست. نمایندگان آمریکا که این موضع را اتخاذ کرده اند بدون هیچ شکی آن شرکت های فراملیتی را نمایندگی می کنند که تولید و فروش فرآورده های تغذیه کودک را در انحصار خود دارند.
چند روز بعد از ماجرای تغذیه با شیر مادر، پرزیدنت دونالد ترامپ متحدان اروپایی آمریکا در ناتو  را به دلیل کم بودن هزینه هایی که صرف نیروهای نظامی شان می کنند به باد حمله گرفت. در نگاه اول این استدلال به نظر منطقی می آید. قطعا متحدان ما باید سهم منصفانه خود را برای دفاع از خودشان با مشارکت ما بپردازند.
اما بعد واقعیت عمیق تری به ذهنم خطور کرد. سیستم های زیست محیطی و اجتماعی در حال فروپاشی، بزرگ ترین تهدید جاری علیه امنیت آمریکا و جهان محسوب می شوند. ما هر چه که برای آماده سازی و به پیش بردن جنگ ها بیشتر از منابع زمین استفاده کنیم، کمتر به نیازهای مردم خودمان و درنگاهی گسترده تر به نیازهای بشریت می پردازیم. به این ترتیب هر چه ما تعداد بیشتری از  انسان ها را از منابع حیاتی محروم می کنیم، مکان های بیشتری بر روی زمین غیرقابل سکونت می شوند، شمار بیشتری از مردم در قالب آواراگانی مستاصل مجبور به فرار از خانه هایشان می شوند یا از ترس و نفرت به تروریسم علیه دشمنان واقعی و خیالی روی می آورند.
بزرگ ترین سهم هزینه های نظامی آمریکا صرف آماده سازی برای جنگ با یک قدرت جهانی دیگر – به خصوص روسیه یا چین- می شود. شاید روسیه در انتخابات های ما انگولک هایی کند و شاید چین به عنوان یک رقیب اقتصادی جهانی در حال پیشی گرفتن سریع از شما باشد، اما هر دو این کشورها چیزهای زیادی برای از دست دادن دارند و از به راه انداختن جنگی متعارف به شکل قرن بیستمی با ایالات متحده که با تسلیحات قرن بیست و یکمی خواهد جنگید، هیچ چیز عایدشان نخواهد شد. آنها خوب می دانند که چنین جنگی پیامدهای ویرانگری برای همه دارد و اگر پای سلاح های اتمی هم به میان آید که دیگر هیچ.
از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، آن قدر که ما روسیه را تهدید کرده ایم، روسیه ما و منافع ما را  مورد تهدید قرار نداده است. ما کشورهای پیشین عضو اتحاد جماهیر شوروی را درست در مرزهای روسیه وارد ناتو کرده ایم. گسترش اقتصادی چین صرفا دنبال کردن الگویی آمریکایی است، با این فرق که تاکنون این کار را با رقابت بیشتری انجام داده است.
اما نیروی نظامی ما بیکار نبوده است. ما با دنبال کردن جنگ های بی فایده در ویتنام، عراق و افغانستان، زندگی های بسیاری را به هدر داده  ایم و تعداد خیلی بیشتری تلفات به بار آورده ایم و لطمات زیادی به مردم، زیرساخت ها و طبیعت وارد آورده ایم. هم اکنون در کشورهایی بیشتر از آنچه خبر داریم، حملات پهبادی ما رنج و وحشت بیشتری را به بی گناهان بی پناه وارد می آورد.
مشکل ما این نیست که ما و متحدانمان پول کمی را صرف جنگ می کنیم، بلکه مشکل این است که مبلغ بسیار زیادی را هزینه این کار می کنیم. همچون موضع آمریکا در تغذیه با شیر مادر، در این مورد نیز وضعیت روشن است. در تخصیص بودجه های نظامی هنگفت و جنگ های بی پایان علیه گاه دشمنان به کلی خیالی، منافعی که تامین می شود منافع شرکت هایی است که از قراردادهای دفاعی منتفع می شوند.
وفاداری ناموجه تشکیلات سیاسی آمریکا نسبت به شرکت ها، با ریاست جمهوری ترامپ شروع نشده است. پیمانکاران دفاعی و شرکت های شیرخشک سازی فقط دو نمونه از این سوء استفاده از  قدرت غیرپاسخگوی مبتنی بر قانون اساسی است که چندین دهه است درهردو حزب جمهوریخواه و دمکرات  بارز و آشکار است. نه اینکه تمام سیاستمداران جمهوریخواه و دمکرات کارچاق کن های وفادار شرکتی باشند، اما مختصات روند سیاسی به خصوص در سطح ملی، اکثر آنان را وادار می کند تا خود را با منافع شرکتی همراستا کنند.
فروخته شدن تشکیلات سیاسی به منافع شرکتی، در تمام جنبه های سیاست از نظامی گرفته تا مراقبت های درمانی و قانونگذاری مالی تا تحصیلات، محیط زیست و بسیاری موارد دیگر بازتاب دارد. و این فروخته شدن منحصر به حزب جمهوریخواه نیست. ما این روند را در دولت های کلینتون و اوباما نیز تجربه کرده ایم که توضیح می دهد چرا عده زیادی از مردم در انتخابات سال ۲۰۱۶ به هیلاری کلینتون اعتماد نکردند.
وقتی دو حزب فاسد کنترل سیستم سیاسی را دردست داشته باشند، بحث در این باره که کدام یک فاسدتر هستند تنها توجه را از پرداختن به منبع این فساد منحرف می کند. در این مورد منبع فساد نابرابری بسیار شدید همراه با یک سیستم قوانین حقوقی است که اجازه تمرکز عملا نامحدود قدرت شرکتی را می دهد. در عین حال حقوقی که به شرکت ها اعطا می شود از مردم بیشتر است و از پاسخگویی به اجتماعاتی که کسب و کار خود را در آنها انجام می دهند و نیز از مسئولیت هر آسیبی که عامل آن هستند، مستثنا می شوند.
تشکیلات سیاسی دهه هاست که توانسته با متفرق نگه داشتن ما در دو جبهه کسانی که تقصیر را متوجه کسب و کارها و بازار می دانند و کسانی که دولت را مقصر می دانند، پیروز این میدان باشد.
کسب و کارهای مسئول و دولت های پاسخگو نهادهایی ضروری محسوب می شوند، همانطور که وجود بازارهای عادلانه و اخلاقی ضرورت دارد. اگر  رای دهندگان اجازه تمرکز قدرت انحصاری غیرپاسخگو را دهند، هر کسی می تواند به فساد کشانده شود. تمام نهادها باید ملزم به چهارچوبی اخلاقی و یک نظم پاسخگویی روشن و شفاف باشند.
دولت ها باید به رای دهندگان پاسخگو باشند. کسب و کارها باید در مقابل دولت ها مسئول و پاسخگو باشند. بازارها نیز باید در چهارچوبی اخلاقی عمل کنند و مقررات توافق شده ای داشته باشند که با عدل و انصاف توسط کسانی که در دولت های پاسخگو حضور دارند به اجرا گذاشته شوند.
محافظت از شرکت های غیرپاسخگویی که توسط دولت های غیرپاسخگو از آنها در برابر پاسخگویی به جامعه حفاظت می شود، به فاجعه ای حتمی منجر خواهد شد و ما اکنون در این نقطه قرار داریم.
شاید هدیه ناخواسته پرزیدنت ترامپ به ملت و جهان، گشوده شدن چشم ما به روی این واقعیت باشد که سیستم سیاسی ایالات متحده در نقطه ای بسیار دور از اینکه مدلی جهانی برای دمکراسی و یک اقتصاد بازار  اجتماع محور باشد، یک سیستم اساسا فاسد و کاملا مغایر با خیر و صلاح عمومی است.
آینده ما به پل زدن بین این تفرقه ها و جدایی های سیاسی مصنوعی ایجاد شده بستگی دارد که تنها در خدمت صاحبان منافع است و اساسا با خیر و صلاح مشترک ما مغایرت دارد. تمرکز قدرت و ثروت در کوتاه مدت تنها درخدمت ثروتمندترین ثروتمندان قرار دارد و در دراز مدت نیز در خدمت هیچ یک از ما نخواهد بود. همگی ما از جمله ثروتمندان صاحب اصول، باید تلاش کنیم تا ابزارهای نهادینه شده انحصار قدرت را از میان برداریم و در عین حال نهادها و بازارهای حقیقتا دمکراتیک و پاسخگویی را ایجاد کنیم که به بازتوزیع برابر ثروت ها کمک می کنند.
«متحد با هم می ایستیم، جدای از هم فرو می افتیم» باید فریادی باشد که در راه پیمایی های روزگار ما سر داده شود. ما با هم باید این کار را انجام دهیم.
نویسنده: دیوید کورتن (David Korten) نویسنده کتاب «دستور کاری برای یک اقتصاد نوین»
منبع: yon.ir/TSKfz