روایت های رسمی رسانه های تحت تملک تاراج سالاران

به گزارش قائم آنلاین، همین روزها در بریتانیا کارزاری به شدت پر سر و صدا برای بدنام کردن جرمی کوربین درتمام رسانه های جریان اصلی ادامه دارد؛ اتفاقی که فقط  می توانم آن را کارزاری برای حاکم کردن روایتی خاص و بدون کمترین شواهد و مدارک ملموس بنامم. نخبگان قدرتمندی که رسانه های گروهی بریتانیا را درکنترل دارند، در بازداشتن دولت این کشور از حرکت به سوی چپ منافعی آشکار دارند؛ در نتیجه آنها این روایت به غایت دیوانه وار را به پیش می برند که کوربین یک نازی مخفی است. آنها فقط پشت سر هم این را تکرار می کنند، گویی این حرف حقیقت دارد، تا وقتی که مردم کم کم شروع به باور آن می کنند، بی آنکه این رسانه ها برای مستدل کردن روایت خود با فکت های قابل قبول اصولا هیچ فشاری را روی خود احساس کنند. تماشای این وضعیت انسان را حیرت زده می کند.
هرچه می گذرد ما بیشتر شاهد روایت هایی درباره تهدیدات سایبری هستیم که برای پیش بردن گزارش ها در مورد «حملات» و آماده سازی ها جهت «اقدامات جنگی» از این روایت ها استفاده می کنند و تا جایی که به جامعه مربوط می شود، این روایت ها دربردارنده چیزی جز اصرارهای اقتدارگرایانه صاحبنظران رسانه ای  ظاهرا مطمئن از خود نیستند. یکی از نویسندگان برنامه ای اختصاصی که اخیرا از ان بی سی پخش شد، کن دیلانین بود که یک دارایی واقعی و عملی سیا محسوب می شود. این برنامه درباره تهدید هکرهایی بود که برای دولت ایران کار می کنند. مداخله ادعایی روسیه در انتخابات ۲۰۱۶ آمریکا اکنون مرتبا با پرل هاربر و یازدهم سپتامبر مقایسه می شود، با وجودی که هیچ شواهد قطعی و معتبری در این باره که چنین مداخله ای صورت گرفته، تاکنون در اختیار جامعه قرار داده نشده است.
بعد از همدستی رسانه های گروهی برای قالب کردن حمله به عراق به جهان غرب، ما باید شاهد می بودیم که عده زیادی از این رسانه ها اخراج می شدند و به منظور جلوگیری از  تکرار دوباره چنین همدستی ای، تغییراتی در آنها صورت می گرفت. اما تاکنون هیچ تغییری درآنها صورت نگرفته تا این اطمینان حاصل شود که رسانه ها هرگز دوباره تسهیل کننده یک فاجعه دیگر به دست سازمان های مخفی دولتی نخواهند شد. بعلاوه اکنون همان رسانه ها اجازه دارند روایت هایی را که شکل دهنده جهان هستند، بدون هیچ شواهد و مدارکی جز اینکه «این حقیقت دارد چون ما اینطور می گوییم» ترویج کنند.
روایتی مشخص درباره آنچه که در جهان می گذرد وجود دارد که بر سر آن اجماع و توافق لازم به عمل آمده و تمام رسانه های جمعی فارغ از  اینکه خود را در کدام بخش سیاسی بازاریابی می کنند، آن را به پیش می برند. دقیقا نظر یک صاحب نظر تا صاحب نظر دیگر و یک رسانه تا رسانه درباره تک تک رخدادها و موقعیت ها باید اندکی با هم تفاوت داشته باشد، اما روایت کلی «اوضاع چگونه است» درباره آنچه که رخ می دهد، در سطح جهان مشابه هم است. این همان روایت رسمی است و طبقه رسانه ای/ سیاسی تحت تملک تاراج سالاران، کنترل کامل بر آن را در دست دارند.
همه ما روایت های رسمی را می شناسیم، اینطور است؟ ایالات متحده و متحدانش خوب هستند. شما در یک دمکراسی زندگی می کنید که  در آن رایتان به حساب می آید و دولتتان در مقام شما و سایر هم وطنانتان پاسخگوست، درست همانطور که در مدرسه به شما یاد داده اند. دو حزب سیاسی کاملا با هم فرق دارند و مخالفت های آنها کاملا واقعی است. گویندگان خبر در تلویزیون هرگز چیز نادرستی را گزارش نمی کنند، چون اگر چنین کاری انجام دهند شغلشان را از دست خواهند داد و این یعنی ماجرای هک کردن های روسیه، ماجرای سوریه، ماجرای یازدهم سپتامبر همگی دقیقا همانطور اتفاق افتاده اند که دولت به ما گفته. شاید مورد عراق یک جورهایی یک اشتباه بوده، اما محال است چنین اتفاقی دوباره تکرار شود، چرا که چشم و گوش رسانه ها باز است.
با این همه بیایید سناریویی فرضی را در نظر بگیریم. بیایید جهانی را تصور کنیم که در آن هیچ روایت رسمی وجود ندارد. درباره هیچ چیز. اصلا و ابدا.
اگر هیچ طبقه نخبه مسلطی وجود نداشته باشد که به جامعه بگوید رخدادها و وضعیت ها را چگونه تفسیر کنند چه می شود؟ اگر تنها اطلاعات خام و در دسترس همه درباره آنچه که در جهان می گذرد وجود داشته باشد و مردم این اطلاعات را خودشان شخصا برای خودشان تفسیر کنند چه می شود؟ و اگر آنها به نتیجه گیری های متفاوتی برسند و اجازه انجام این کار به آنها داده شود چه می شود؟ اگر هیچ طبقه نخبه ای وجود نداشته باشد که به همه بگوید چرا کسی نباید به ایکس و ایگرگ باور داشته باشد یا فلانی یک تئوری پرداز توطئه گرفتار پارانویا است، یک مجنون دیوانه و یا یک تبلیغات چی کرملین که باید از او فاصله گرفت و او را ساکت کرد، چه می شود؟ اگر همه چیز منحصرا به طور جمعی تعیین شود، بدون کنترل یا نظارت هیچ طبقه قدرتمند و مسلطی چه می شود؟
چنین دنیایی چه شکل و شمایلی خواهد داشت؟
شاید فهمیده باشید که در این آزمایش ذهنی نتیجه ای که به دست می آورید عمدتا به این بستگی دارد که اعتمادتان را متوجه کجا می کنید. اگر اعتماد شما به طبقه مسلط بیشتر از اعتمادتان به مردم به عنوان یک جمع باشد، احتمالا این ایده از نظرتان مزخرف است. اگر همه شروع به اندیشیدن به افکار نادرست کنند و به باورهای غلطی باور بیاورند چه؟ اگر همه به این نتیجه که انسان ها می توانند پرواز کنند و بعد از فراز بام ها به پایین بپرند یا به این نتیجه برسند قیچی در دست دویدن خطری ندارد چه؟ اگر همه به این نتیجه برسند که هولوکاست اصلا اتفاق نیفتاده و بگویند «آخیش راحت شدیم!» چه؟
اما اگر شما به بشریت به عنوان یک جمع بیشتر اعتماد داشته باشید تا به گروهی کوچک از  الیگارش های جامعه ستیز ضد محیط زیست  که یک میلیون نفر را در عراق کشتند، حتما شک می کنید هر اتفاقی  که بیفتد، قطعا بهتر از اتفاقی است که درپارادایم فعلی می افتد.
بدون دستکاری یک طبقه نخبه درطرز فکر انسان ها و رای دادن آنها همسو با منافع تاراج سالارانه، مردم همچنان قادر خواهند بود در واکنش با بهترین حدسی که درباره وقایع جاری جهان  به ذهنشان می رسید، دست به اقدام بزنند. مثلا به نظر من روایت تغییرات آب و هوایی ناشی از اعمال انسان، اگر اجازه داده شود که در جایگاه شایسته خود در میان داده های خام پشتیبان بایستد، شانس مبارزه ای بسیار بهتر برای پیروزی در بازار ایده ها دارد، البته اگر این روایت دربرابر دستکاری های شرکت های بزرگ نفتی از یک طرف و خبط و خطای طبقه نخبه لیبرال از طرف دیگر قرارگیرد که همه را متقاعد می کنند هرج و مرج آب و هوایی موجود را می توان با ممنوع کردن مصرف کاه و خریدن یک تویوتا پریوس تغییر داد. چرا که در این صورت  جمع قادر خواهد بود به شکل دمکراتیک برای تغییر دادن مسیر فاجعه به شکلی بسیار کارآمدتر از وضعیت فعلی بسیج شود!
نویسنده: کیتلین جانستون (Caitlin Johnstone)  روزنامه نگار
منبع: yon.ir/b5dHB