اگر خدا انسان را براى سعادت آفريده، چرا در طبيعت او شر قرار داده؟

به گزارش قائم آنلاین، اگر خداوند انسان را براى سعادت و كمال آفريده چگونه در طبيعت او شر و بدى قرار داده است؟ وانگهى آيا ممكن است خداوند چيزى را با صفتى بيافريند، و سپس ‍ آفرينش خود را مذمت كند؟ و از همه اينها گذشته قرآن در آيه ۴ سوره (تين) صريحا مى گويد:

به گزارش قائم آنلاین، اگر خداوند انسان را براى سعادت و كمال آفريده چگونه در طبيعت او شر و بدى قرار داده است؟ وانگهى آيا ممكن است خداوند چيزى را با صفتى بيافريند، و سپس ‍ آفرينش خود را مذمت كند؟ و از همه اينها گذشته قرآن در آيه ۴ سوره (تين) صريحا مى گويد: لقد خلقنا الانسان فى احسن تقويم : (ما انسان را به بهترين صورت و ساختمان آفريديم). مسلما منظور اين نيست كه ظاهر انسان خوب و باطنش زشت و بد است ، بلكه كل خلقت انسان به صورت (احسن تقويم) است ، و همچنين آيات ديگرى كه مقام والاى انسان را مى ستايند، اين آيات با آيه مورد بحث چگونه سازگار است؟

پاسخ همه اين سؤ الات با توجه به يك نكته روشن مى شود، و آن اين است كه خداوند نيروها و غرائز و صفاتى در انسان آفريده است كه اينها بالقوه وسيله تكامل و ترقى و سعادت او محسوب مى شوند، بنابراين صفات و غرائز مزبور ذاتا بد نيست ، بلكه وسيله كمال است، اما هنگامى كه همين صفات در مسير انحرافى قرار گيرد، و از آن سوء استفاده شود، مايه نكبت و بدبختى و شر و فساد خواهد بود.

فى المثل حرص نيروئى است كه به انسان اجازه نمى دهد به زودى از تلاش و كوشش بازايستد، و با رسيدن به نعمتى سير شود، اين يك عطش سوزان است كه بر وجود انسان مسلط است، اگر اين صفت در مسير تحصيل علم و دانش به كار افتد، و انسان حريص در علم و يا به تعبير ديگر تشنه و عاشق بى قرار علم باشد، مسلما مايه كمال او است، اما اگر آن در مسير ماديات به كار افتد مايه شر و بدبختى و بخل مى گردد.

به تعبير ديگر: اين صفت شاخه اى از حب ذات است و مى دانيم حب ذات چيزى است كه انسان را به سوى كمال سوق مي دهد، اما اگر در مسير انحرافى واقع شود به سوى انحصارطلبى ، و بخل و حسد و مانند آن پيش مى رود.

در مورد مواهب ديگر نيز مطلب همين گونه است ، خداوند قدرت عظيمى در دل اتم آفريده كه مسلما مفيد و سودمند است ، ولى هر گاه از اين قدرت درونى اتم سوء استفاده شود و از آن بمبهاى ويرانگر بسازند، نه نيروگاههاى برق و وسائل صنعتى ديگر، اين مايه شر و فساد خواهد بود. و با توجه به بيان فوق ، مى توان ميان تمام آياتى كه در قرآن مجيد درباره انسان وارد شده است جمع كرد.