اخلاص امام و رهبری نواقص مدیران فشل را جبران کرده است

به گزارش قائم آنلاین، عبدالله شهبازی در یادداشتی نوشت: من اهل تظاهر به دین و معنویت و این چیزها نیستم. اگر اعتقادی و باوری دارم، درست یا غلط، برای خودم است. در بحث‌ها هم سعی می‌کنم حرفم مستند و عقل‌پسند باشد، یعنی قابل محک زدن برای هر کسی با هر باوری، و متوسل نشوم به تعابیر دینی و استفاده از آنها به نفع نظراتم. اگر بخواهم، تبحر و سوادش را ندارم.
ولی در این چهل ساله چیزهایی دیده‌ام که خیلی عادی نیست. مدیریت فشل باید همان دهه اول انقلاب مملکت را تحویل می‌داد به مدعیان و می‌رفت دنبال کارش. نظرات بعضی مدیران زمان جنگ را که الان آدم می‌بیند، و «نبوغ»شان را در ۶۰-۷۰ سالگی، که باید سنین بلوغ و پختگی و نظریه‌پردازی و انتقال تجربه به نسل جدید باشد، حیران می‌شود که اینان در ۲۰-۳۰ سالگی چگونه جنگ و مملکت را اداره می‌کردند.
امام راحل معنویت و اخلاصی داشت که موتور انقلاب و نظام بود. این اخلاص و معنویت را، که در آدم اعتماد و یقین به موفقیت ایجاد می‌کرد، در منش و رفتار رهبری می‌بینم. البته دلم می‌خواهد که خیلی چیزها عوض شود و خیلی کارها بشود در جهت کارآمد کردن اوضاع ولی نمی‌شود. درمقابل، آن اخلاص را که می‌بینم یقین پیدا می‌کنم که روزی خواهد شد و نباید ناامید بشوم و ببرم.
در این سال‌ها اتفاقات عجیب و غیرعادی کم نبوده. وقتی رفتیم سوریه برای حفظ تمامیت ارضی این کشور، کسی موفقیت ما را پیش‌بینی نمی‌کرد. به عکس، بسیاری از داخلی‌ها، حتی درمیان چهره‌های برجسته نظام، مخالف بودند و دست‌کم متلکی می‌گفتند. ولی خب، دیدیم که شد. موفق شدیم و خیلی عجیب بود.
همین چند ماهه دو نمونه دیدیم: یکی ماجرای خاشقجی که اتفاق خیلی غیرقابل محاسبه‌ای بود. نمی‌خواهم شور کنم قضیه را، ولی شبیه به «امداد غیبی» و «معجزه» بود. دیگری، هو شدن تلویزیون ایران اینترنشنال، و به تبع آن بی‌بی‌سی فارسی و من‌و‌تو و متلاشی شدن تیم قوی رسانه‌ای که جمع کرده بودند و برنامه‌های بزرگی داشتند.
فکر می‌کنم سیاست فقط همین محسوسات و حساب و کتا‌ب‌های عادی نیست. یک چیزهایی هم هست که در محاسبات‌مان درک نمی‌کنیم.