۱۷ ربیع‌الاول؛ روزی كه رحمت الهی بر عالمیان گسترانیده شد

به گزارش قائم آنلاین، او را «رحمة للعالمین» نامید تا تمام عالمیان از جن و انس و هر جنبده‌ای در این عالم هستی بداند كه رحمت خدا چگونه برای آن‌ها نازل خواهد شد. رحمتی كه جوشش آن تا قیام قیامت ادامه خواهد داشت اما هر كسی به سهم وسع و ظرف خویش می‌تواند از این رحمت لایزال الهی بهره جوید.

نامش را «محمد» نهادند اما با القاب بسیار؛ پیامبر رحمت، پیامبر مهربانی‌ها، پیامبر عشق، پیامبر عزت و كرامت و پیامبر هر صفت نكویی كه می‌توان برای مخلوقات خداوند در نظر گرفت. به راستی او تجلی صفات الهی و خورشیدی است كه بر خلایق تابیدن گرفته است.

با آمدنش، تمام عالم را متحول كرد. كلامش، مرامش، دینش،‌ بیانش، مكتبش همگی سخن از عشق به معبود دارد و او ترسیم‌گر راه عاشقی است كه تنها كسانی می‌توانند در این راه قدم گذارند و به سر منزل مقصود برسند كه عاشق و رهرو حقیقی باشند.

او را عزیزترین موجود این هستی در نزد پروردگار عالم می‌دانند به طوری كه تمام انبیای الهی پیش از او، مژده آمدنش را می‌دادند و بدین‌سان تمام هستی پیش از او چشم‌ انتظار طلوع خورشید بودند و اینجا بود كه خداوند طلوع احمد را به طلوع خورشید مثال زد. (آیه یك سوره شمس)

آری! میلاد او، طلوع خورشید هدایت برای تمام عالمیان است. پیامبری كه انسان‌ها را از ضلالت و تاریکی گمراهی‌ها رهانید و به او با ارائه مبانی توحیدی، فهم، درک، عزت و کرامت بخشید، بنابراین می‌توان گفت ۱۷ ربیع‌الاول، سالروز ولادت پیامبر رحمت، در حقیقت سالروز طلوع خورشید هدایت انسان‌هاست، خورشیدی كه هیچگاه غروب نمی‌كند.

انوار خورشید هدایت رحمة للعالمین تنها محصور به دوران و زمان حیات خود نبود، بلكه سلاله پاك و ذریه مطهرش ادامه دهنده انوار این رحمت الهی بر تمام عالمیان هستند. تك به تك فرزندان پاكش از بانوی دو عالم، حضرت زهرا(س) گرفته تا امام حاضر و مهدی موعود(عج)، همگی انعكاس‌دهنده رحمت الهی بر بندگان هستند، همان رحمتی كه از ابتدا با خلقت نبی مكرم اسلام(ص) بر عالمیان نازل شد.

اما قداست و بزرگی ۱۷ ربیع‌الاول تنها به اینجا ختم نمی‌شود و باری دیگر مشیت الهی بر این شد كه قداست دوباره‌ای به این روز برای عالمیان ببخشد و بدین طریق نور خورشید هدایت را بیش از پیش گسترش دهد و اینجا بود كه صادق آل محمد(ع) را به زمینیان عطا كرد و دوباره خانه وحی، منور به نور الهی شد.

آنقدر این دو واقعه برای عالمیان فرخنده بود كه خداوند منت بر سر زمینیان گذاشت و آیه یك سوره شمس را نازل فرمود «وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا؛ سوگند به خورشید و تابندگى‏اش» كه در آن پیامبر(ص) به عنوان شمس و نور این خورشید به‌عنوان ضحاها در تفاسیر ائمه به امام صادق(ع) تفسیر شده است و وقتی خورشید و نور خورشید در چنین ماهی طلوع کنند، که همان تولد رسول خدا(ص) و امام صادق(ع) است، این ماه بهاری می‌شود لذا ماه ربیع‌الاول به دلیل طلوع حقانیت اسلام و آخرین پیامبر خدا و خورشید تشیع، بهار نام‌گذاری شده است.

آری! ۱۷ ربیع‌الاول روزی فرخنده برای تمام عالمیان است كه هم رئیس مكتب و هم رئیس مذهب پا به عرصه وجود نهادند و بدین طریق رحمت خداوند بر عالمیان گسترانیده شد. پیامبر(ص) طلوع اسلام و امام صادق(ع) طلوع شیعه است و اسلام بدون شیعه مانند کالبد و جسم بدون روح است و جسم بی روح یعنی جسمی که ماندگاری آن بسیار کم است و متعفن و تنفرآمیز خواهد شد.

كلام آخر اینكه آنچه مهم است پیامی است که این دو تولد در ۱۷ ربیع‌الاول دارد و تقارن ظرف زمانی میلاد مؤسس و بنیانگذار اسلام و احیاگر اسلام با هم، تقارن معناداری است و باید ما روی این تصمیم خدا دقت کنیم و بدانیم که امام صادق(ع) معنا‌کننده اسلام پیامبر است.

برخی از ابعاد شخصیتی پیامبر اسلام در نهج‌البلاغه:
حضرت امام علی علیه‌السلام درباره دودمان پاک نبی گرامی اسلام بیاناتی دارد و از آن جمله می‌فرماید:
فاستودعهم فی افضل مستودع و اقرهم فی خیر مستقر، تناسختهم کرائم الاصلاب الی مطهرات الارحام. کلما مضی منهم سلف قام منهم بدین الله خلف حتی افضت کرامة الله سبحانه و تعالی الی محمد(ص) فاخرجه من افضل المعاون منبتا و اعز الارومات مغرساً من الشجرة التی صدح منها انبیاءه و انتجب منها امناءه. عترته خیر العتر و اسرته خیر الاسر و شجرته خیر الشجر

خداوند نطفه‌ی پاک پیامبران را در بهترین جایگاه به ودیعت نهاد و در بهترین مکان‌ها آنها را مستقر ساخت، صلب کریم پدران آنان را به رَحِم پاک مادران منتقل نمود. هرگاه یکی از آنان بدرود حیات می‌گفت، دیگری بعد از او برای پیشبرد دین خدا به پای خاست. تا اینکه این منصب بزرگ نبوت از جانب خداوند ـ سبحانه و تعالی ـ به محمد(ص) رسید. او را از بهترین اصل‌ها و مکان‌ها که با ارزش‌ترین روییدنی‌ها از آن به دست می‌آید استخراج کرد و نهال وجود او را در اصیل‌ترین و عزیزترین سرزمین‌ها غرس کرد و شاخه‌های هستی او را از همان درختی که پیامبران را از آن آفرید به وجود آورد. از همان شجره‌ای که امینان درگاه خود را از آن برگزید. فرزندانش بهترین فرزندان‌اند و خاندانش بهترین خاندان و دودمانش بهترین دودمان‌اند.

امام علی علیه‌السلام درباره تربیت ویژه نبی گرامی اسلام از دوران کودکی می‌فرماید:
لقد قرن الله به صلی الله علیه و آله من لدن ان کان عظیماً اعظم ملک من ملائکته یسلک به طریق المکارم و محاسن اخلاق العالم لیله و نهاره

از همان زمان که رسول خدا (ص) را از شیر گرفتند، خداوند بزرگ‌ترین فرشته از فرشتگان خویش را مأمور ساخت تا شب و روز، وی را به راه‌های بزرگواری و درستی و اخلاق نیکو سوق دهد.

امام علی علیه‌السلام درباره‌ی لزوم پیروی و تأسی به نبی گرامی اسلام صل الله علیه و آله در نهج‌البلاغه تأکیدات فراوانی دارند و از جمله می‌فرمایند:
و لقد کان فی رسول الله کاف لک فی الاسوة. فتأس بنبیک الاطیب‌الاطهر فان فیه اسوة لمن تأسی و عزاة لمن تعزی واحب العباد الی الله المتأسی بنبیه والمقتص لأثره

و حقیقتاً مقتدا قرار دادن رسول اکرم برای تو کافی است. از پیامبری که پاکیزه‌ترین و پاک‌ترین مردم است پیروی کن، زیرا راه و رسمش سرمشق و الگویی است برای هر کسی که تأسی جوید و انتسابی است عالی برای هر کس که بخواهد منتسب گردد، و محبوب‌ترین بندگان خداوند کسی است که از پیامبرش سرمشق گیرد و قدم جای قدم او گذارد.

حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام
امام جعفر صادق در هفدهم ربیع‌الاول سال ۸۳ هجری قمری در مدینه منوره متولد گردید. کنیه ایشان ابو عبدالله و لقبشان صادق می‌باشد. پدر ارجمند آن حضرت امام باقر و مادرش ام فروه است. لقب آن حضرت، «صادق» بود و کسی از ایشان جز سخن حق نشنیده بود. امام صادق (ع) ۱۲ سال در کنار جد بزرگوارش، امام زین العابدین (ع) و ۱۹ سال بعد از رحلت آن حضرت با پدر گرامی‌اش امام محمد باقر (ع) به سر برد و بعد از رحلت ایشان مدت ۳۴ سال امامت مسلمانان را عهده دار بود.

امام جعفر صادق علیه السلام از نظر علم و فضل سرآمد روزگار خود به شمار می‌آمد، چنان چه مالک بن انس از شاگردان ایشان و پیشوای مذهب مالکی، درباره آن حضرت گفته است: «در فضیلت و دانش و عبادت و پارسایی، هیچ دیده‌ای چون جعفر بن محمّد را ندیده و هیچ گوشی توصیف او را نشنیده و بر هیچ قلبی خطور نکرده است، او بسیار سخی، خوش برخورد و پر فایده بود». همچنین هنگامی که از ابوحنیفه درباره فقیه‌ترین کسی که دیده، پرسش شد گفت: «فقیه‌ترین کسی که دیده ام جعفر بن محمّد بوده است.»

چه اعمالی در روز ۱۷ ربیع الاول نیکوست؟

در میلاد حضرت رسول خاتم(ص) و امام صادق(ع) مختصری از اعمال مستحبی در روز میلاد تقدیم می‌شود

سـیـد بـن طـاووس در کتاب اقـبـال می گوید: گروهى از مـسـیـحـیـان و جـمـعـى از مـسلمین را یافتم كه تعظیم فراوانى از روز ولادت حضرت عیسى علیه السـلام مـى نـمـایـنـد و تـعـجـب كـردم كـه چـگـونـه مـسلمانان قانع شدند كه روز ولادت پیامبرشان كه اعظم از همه پیامبران است به این مرتبه از تعظیم و گرامیداشت باشد كه كمتر از تعظیم مسیحیان است میلاد عیسى علیه السلام را.

این جمله ایشان عین حقیقت هست. باید قبول کنیم که ما در بزرگداشت میلاد پیامبر که بالاترین نعمت خداوند متعال بر انسانها بوده، خیلی کوتاهی می کنیم. در حالیکه روز ۱۷ ربیع الاول یکی از روزهای مهم سال؛ می باشد.

امروز، روز بزرگى براى تاریخ اسلام بلكه تاریخ بشریت است؛ روز ولادت نبى مكرم و رسول اعظم اسلام، حضرت محمّدبن‏عبداللَّه و همچنین روز ولادت امام به ‏حق‏ ناطق، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام‏ و بركات این روز به خاطر آن ولادت عظمى‏ و ولادت امام بزرگوار، امام جعفر صادق، براى مسلمانها بسیار عظیم است.

بزرگداشت این روزها براى تذكر ماست؛ تذكر به عظمت مولود این روز، كه حقیقتاً فهم و ادراك بشرى كوچكتر از آن است كه بتواند آن حقیقت عظیم و آن روح والا و بزرگ را، با آن نورانیت، بدرستى درك كند.یکی از نشانه های اهمیت اینگونه روزها؛ اعمال و آدابی است که توصیه شده انجام بدهیم. برای این روز هم اعمال فراوانی نقل شده که بخشی از آنها عبارتند از:

۱- غسل كردن.

۲- زیارت پیامبر و امیرمؤمنان از دور یا نزدیك‏.

۳- روزه ‏دارى. طبق روایت، روزه ‏دارى در این روز برابر با روزه یك سال است.

۴- دو ركعت نماز هنگام بالا آمدن آفتاب.

در هر ركعت پس از حمد، ده بار سوره قدر و ده بار سوره توحید خوانده شود.

۵- گرامى داشتن مسلمانان و صدقه دادن.

۶- جشن و شادى كردن.

۷- به مشاهد شریفه رفتن.