رعنا بچه اول خانواده و متولد سال ۷۰ است. سوم راهنمایی بود که عاشق برادر همکلاسی اش شد. باوجود مخالفت پدر و مادر و حتی خواهر و برادر کوچکترش، مرغ رعنا یک پا داشت. ۱۵سالگی عروس شد و چند ماه بعد از عروسی فهمید شوهرش معتاد است. آنقدر دوستش داشت که دم نزد تا این که شوهرش به جرم خلاف های ریز و درشت راهی زندان شد و رعنا راهی خانه پدر و مادرش. با آن که سختگیر بودند اما هر روز به او می گفتند بهترین فرصت است طلاقت را بگیری اما رعنا که شوهرش را دوست داشت ۵ سال پای شوهر نشست تا از زندان آزاد شد: «خیلی بداخلاق شده بود. دست بزن پیدا کرده بود. تا تقی به توقی می خورد دعوا راه می انداخت. هنوز دوستش داشتم. از وقتی آزاد شد هر روز مریض بودم. هرچقدر دوا دکتر می کردم خوب نمی شدم. سه سال طول کشید. کلافه شده بودم. یک روز رفتم پیش متخصص و اصرار کردم آزمایش کلی بنویسد بلکه مرضم را تشخیص بدهد. یک ماه بعد دکتر رک و راست گفت ایدز داری.»
سال ۱۳۹۰ که تشخیص قطعی را از پزشک گرفت فقط به فکر نجات شوهرش بود. حتی یک لحظه هم به خودش و این که از خودش مطمئن است فکر نکرد. مُرد و زنده شد تا بالاخره به شوهرش گفت اسیر «اچ آی وی» شده. شوهرش اما با نهایت بی اعتنایی، همان طور که پیچ پیک نیکی را می چرخاند و سیخ را روی شعله می گرفت گفت تازه نیست، سه سال هست که ایدز داری. گفت توی زندان با تزریق مشترک آلوده شده.
رعنا با یادآوری آن لحظه می گوید: «یک آن دنیا روی سرم خراب شد. سه سال تمام زجر کشیدم. او می دانست چه بلایی سرم آورده اما جیک نزده بود. از شوک لال شده بودم. تا صبح راه رفتم و فکر کردم. دستمزد ۵ سال چشم به راهی ام شده بود ایدز.»
آفتاب نزده رعنا ساکش را برداشت و رفت خانه پدرش. دزدی های شوهرش را بهانه کرد و گفت می خواهد از او جدا شود. پدرش هم از خدا خواسته و از همه جا بی خبر، ۹ ماه با رعنا رفت و آمد تا قاضی حکم طلاقش را امضا کرد. حالا ۷ سال است که رعنا ساکن خانه پدر شده. هر روز بی رنگ و روتر می شود و هنوز پدر و مادرش فکر می کنند شکست عشقی او را به این روز انداخته، اما رعنا دارد تاوان دوست داشتنش را با جانش می دهد.
ایدز راه نجاتم شد
مهدی هرچقدر دلش می خواست پول داشت اما آنطور که دلش می خواست درکش نمی کردند. برای همین خانواده سنتی اش را به مواد مخدر صنعتی فروخت و در هپروت غرق شد. به خاطر موقعیتی که داشت فکر می کرد مثل نوجوان های دور و برش معتاد نمی شود. هر روز مواد جدیدتری را امتحان می کرد تا این که کارش رسید به تزریق، آن هم تزریق مشترک.
به طرز عجیبی لاغر شده بود و زرد و زار، وضع ریه اش هم حسابی خراب بود. به اصرار مادر و خواهرش رفتند بیمارستان. آزمایش ها که قطعی شد پزشک بخش، به حجم وسیعی از عفونت اشاره کرد که ریه بیمار را درگیر کرده بود و به دلیل ویروس اچ آی وی، بدنش قدرت مقاومت در برابر این میزان از عفونت را نداشت. از نظر او در آن وضعیت مهدی تنها با معجزه زنده می ماند. پزشک موضوع به این مهمی را تا این حد صریح اعلام کرده بود چراکه تصور می کرد مهدی و خانواده اش در جریان بیماری ایدز هستند، درحالی که آنها همان لحظه و از طریق همان پزشک متوجه واقعیت شده بودند.
۱۳ سال از آن شب می گذرد، اما برای مهدی انگار همین دیشب بوده است. این است که با جزئیات تعریف می کند: «نیمه شب که تنها شدم لبه تخت نشستم و به خودم گفتم این همه مدت خودت را زیادی آدم حساب کردی اما این خبرها نبود. این یک بار بیا و مرد باش، جان خودت از نو شروع کن. قرار است یک روز، یک ساعت یا هر چقدر زنده باشی آن را درست زندگی کن» همین چند جمله قدرتی به مهدی داد که تا قبل از آن تجربه اش نکرده بود.
حوله، بشقاب، قاشق و چنگال و همه وسایل شخصی مهدی که رنگش عوض شد، دنیای او تازه رنگ گرفت. هرچه خانواده بیشتر از او دوری می کردند به موفقیت نزدیک تر می شد.
یکسال بعد که توانست خانواده اش را متوجه کند می توانند کنار هم زندگی با کیفیتی داشته باشند، همه چیز به روال سابق برگشت، با این تفاوت که همچنان داروهایش را مخفی می کرد تا پدرش که هنوز هم در جریان بیماری او نیست از این واقعیت بویی نبرد:
«من یکی از بهترین فوتبالیست های شهرم بودم؛ تنها بازیکن نوجوان کرمانشاه که حقوق می گرفتم. روزنامه های محلی مصاحبه های زیادی از من چاپ کرده بودند. ۱۷ سالگی که اعتیاد به جانم افتاد مثل همه آنهایی که اولین بار مواد می زنند می گفتم من که معتاد نمی شوم. یک جورهایی نمی خواستم باور کنم چه به روزم آمده.»
اعتیاد نتوانست به او تلنگر بزند اما ایدز دنیایش را تغییر داد: «وقتی مبتلا شدم ۱۹ سال داشتم و الآن ۳۵ ساله هستم. هرچه بیشتر پیش می روم کمتر می فهمم چه شد به اچ آی وی مبتلا شدم با این حال هنوز تسلیم نشده ام. می دانم که خیلی از حق انتخاب ها را از دست داده ام، بدون دارو زندگی سالم ندارم، هربار که برای دریافت دارو به مرکز می روم همه حواسم به دور و برم است که کسی من را نبیند، از رفتن به آرایشگاه و دندانپزشکی هراس دارم و در کل هنوز هم ته ذهنم سعی می کنم گمنامی خودم را حفظ کنم اما اصلاً شبیه آدم های شکست خورده فکر نمی کنم.
۱۳ سال است که پاک هستم و به جای مواد با شنا، کوهنوردی و دوچرخه سواری دمخور شده ام. برای خودم در ذهنم یک زندگی طبیعی را شروع کرده ام و به این شعور رسیده ام که زندگی آنقدرها هم سخت نیست. هرروز که از خواب بیدار می شوم به خودم می گویم یک ۲۴ ساعت دیگر هدیه گرفتی، باید بهتر از دیروز استفاده اش کنی، شب هم قبل از خواب آن هدیه را با بهترین کیفیت به خدا پس می دهم.»
ایدز برای مهدی به یک فرصت بدل شد. نه این که به این بیماری ببالد یا از گرفتار شدنش خوشحال باشد بلکه خودش خوب می داند اگر این بیماری نبود قدر زندگی را نمی دانست. او این روزها از بدترین موقعیت بهترین موقعیت را برای خودش ساخته و به قول خودش از کتاب «جادوی فکر بزرگ» دکتر شوارتز آموخته برای جسمش ارزش قائل شود زیرا قرار است تا آخر عمر در آن زندگی کند.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0