تسلیم دربرابر تحمیل دشمن با شعار هیچ توافقی بدتر از عدم توافق نیست

به گزارش قائم آنلاین،  رئیس‌جمهور در سفر خود به سمنان در جمع دانشجویان حاضر شد و طبق عادت همیشگی قسمتی از صحبت‌های او به تعریف و تمجید از برجامی گذشت که امروز فقط محدودیت‌های آن برای کشور مانده است. روحانی سپس سراغ FATF رفت.
روحانی بدون اینکه درخصوص محدودیت‌ها و مضرات خودتحریمی FATF صحبت کند اصرار ویژه‌ای کرد که باید فرمان آنها را خوب یا بد بپذیریم! رئیس دولت در این خصوص گفت: «راه‌حل مشکلات شفافیت است نه جنجال؛ و اف‌ای‌تی‌اف خوب باشد یا بد، زیرساخت و لازمه ارتباط مالی با بانک‌های جهانی است.»
روحانی در حالی FATF را به شفافیت گره می‌زند که این سند، راه‌حل شفاف شدن اطلاعات مالی محرمانه ایران برای دشمنان و زمینه‌ خودتحریمی است و شفاف‌سازی برای مردم کشور می‌تواند با قوانین داخلی مهیا شود. ۵ خرداد ۹۵ طیب‌نیا وزیر وقت اقتصاد با چراغ سبز ظریف سندی را به صورت غیرقانونی امضا کرده که کشور را متعهد به اجرای ۴۱ بند از مقررات نوشته شده توسط FATF می‌کند اما تاکنون دولت مدعی شفافیت حاضر به انتشار متن برنامه اقدام (Action Plan) نشده است. رئیس دولت مدعی است که لازمه ارتباط با بانک‌های جهانی FATF است اما سوالی که مطرح می‌شود این است که تاکنون چرا مراودات مالی ایران نیازی به این سند نداشته و به یکباره همه تراکنش‌های مالی با دنیا در گرو پذیرش خواسته‌ها و محدودیت‌های گروه اقدام مالی قرار می‌گیرد؟ آیا هر بار قرار است با از بین بردن همان منافع حداقلی برجام، امتیاز بیشتری توسط غربی‌ها مطالبه شود تا دولت روحانی بتواند از ثمرات توافق خود استفاده کند؟ این عقب‌نشینی تا کجا ادامه خواهد داشت؟
نکته اساسی اما مطرح شدن منطق خطرناک «هر توافقی بهتر از بی‌توافقی است» توسط رئیس دولت است. در این استراتژی یک توافق بد و یا پیوستن به یک نهاد و یا گروه خطرناک بهتر از عدم توافق و نپذیرفتن خواست قدرت‌هاست. برخی دولتمردان در یک ماه گذشته بارها از لزوم پذیرش خواسته‌های (خوب یا بد!) گروه اقدام مالی صحبت کرده‌اند.
علاوه بر روحانی ظریف در روز تصویب CFT در مجلس شورای اسلامی گفته بود: «تضمین نمی‌دهم که با پیوستن به این کنوانسیون مشکلات مالی کشور حل شود». این یعنی خوب یا بد این کنوانسیون محل بحث نیست بلکه توافق کردن و قبول شروط قدرت‌ها یا به قول ظریف «گرفتن بهانه از دست دشمن» موضوع اصلی است که باید اتفاق بیفتد.
استراتژی «هر توافقی بهتر از بی‌توافقی است» در ماجرای برجام نیز به کار گرفته شده است و نتایج آن را می‌توان امروز مشاهده کرد. اوایل مهرماه سال ۹۳ خبری در شبکه‌های مجازی منتشر شد که حاکی از راه‌اندازی یک کمپین توسط ۶ فیلمساز ایرانی در توییتر بود. مضمون این کمپین درخواست برای امضا شدن توافق با ۵+۱ با هر مضمون و هر شرایطی ازجانب دولتمردان و درخواست از مردم برای همراهی با این کمپین عجیب و خفت‌بار بود. «عباس کیارستمی»، «اصغر فرهادی»، «مجید مجیدی»، «رخشان بنی‌اعتماد»، «رضا میرکریمی» و «محمدمهدی عسگرپور» سینماگرانی هستند که عکس‌شان در پوستر این کمپین قرار گرفته و ادعا شده بود که این کمپین توسط این افراد به راه انداخته شده است. عجیب‌ترین بخش از این کمپین، شعار کمپین منتسب به سینماگران بود: «هیچ توافقی بدتر از عدم توافق نیست.»
پس از انتشار این خبر مجید مجیدی، یکی از هنرمندانی که نام وی به عنوان یکی از اعضای کمپین ذکر شده بود، اظهارات قابل تاملی به زبان آورد و درباره منشأ این اقدام گفت: «چند روز پیش از سوی آقای جواد ظریف وزیر امور خارجه با ما تماسی گرفته و خواسته شد که عده‌ای از هنرمندان که وجهه بین‌المللی دارند در مسیر مذاکرات هسته‌ای و برای احقاق حقوق حقه مردم ایران، دولت را یاری رسانند و به همین منظور پوستری از سوی وزارتخانه آماده شد که ما نیز آن را تایید کردیم و موکدا تشکیل یک کمپین را رد می‌کنم.»