چابهار، نشانه درماندگی آمریکا و یاران

به گزارش قائم آنلاین، عملیات ناکام اخیر در چابهار به چند دلیل می تواند نشانه ای از درماندگی ایالات متحده آمریکا و یاران آن در قبال ایران در منطقه باشد.

بندر چابهار شرایطی استثنائی دارد که در صورت بسته شدن تنگه هرمز به ایران اجازه می دهد کالای مورد نیاز خود را از آن وارد کند و یا کالای خود را از آن صادر کند.

آمریکایی ها به چند دلیل مجبور شدند بندر چابهار را از تحریم های خود مستثنا کنند.

– به دلیل اینکه هندی ها نپذیرفتند که از همکاری با ایران در این پروژه منصرف شوند.

– افغانستان شدیدا به این بندر متکی است و قطع عبور کالا از بندر چابهار به سمت افغانستان می تواند نه فقط ضربه بزرگی به افغان ها وارد کند بلکه می تواند برای نیروهای آمریکایی مستقر در افغانستان نیز خطر ساز شود.

توجه داشته باشید که یکی از دلایل اصلی آمریکایی ها برای مستثنا کردن بندر چابهار و افغانستان و عراق از تحریم ها این بوده که نیروهای آمریکایی مستقر در افغانستان و عراق به کالای وارداتی از ایران نیازمند هستند و علیرغم همه های و هویی که آمریکایی ها راه انداخته اند اگر سوخت صادراتی ایران به افغانستان نباشد ماشین جنگی آمریکا زمین گیر خواهد شد و اگر گاز صادراتی ایران به عراق نباشد سربازان آمریکایی نه گرما خواهند داشت و نه برق.

مضاف بر این بخش بزرگی از خورد و خوراک و مواد مورد نیاز بقای سربازان آمریکایی در افغانستان و عراق وابسته به کالای ایرانی می باشد.

طبق گزارشی که روز گذشته منتشر شد در حالی که ایالات متحده همه کشورها را از معامله با ایران منع کرده صادراتش به ایران شش برابر سال گذشته بوده.

بله در همین شرایط که شدید ترین تحریم ها را بر علیه ایران، به قول خودشان، اعمال کرده اند.

دوستی دارم که وارد کننده دارو است برایم تعریف می کرد که گرفتن مجوز واردات مکمل های دارویی آمریکایی ویا کانادایی حدود ۴۸ ساعت زمان برای کل تولیدات یک کارخانه زمان نیاز دارد در حالی که گرفتن مجوز صادرات داروهای اروپایی به ایران چیزی حدود شش ماه برای هر دارو، به همین دلیل هم هست که شما می توانید در اکثر داروخانه های ایران مکمل های دارویی آمریکایی به راحتی پیدا کنید.

در واقع آمریکایی ها جایی که منافع شان ایجاب می کند تا دیگران نتوانند با ایران همکاری کنند تحریم وضع کرده اند اما جاهایی که به نفع شان نیست خود تحریم ها را دور می زنند.

شاید اگر بتوانیم بهتر این ماجرا را تفسیر کنیم باید بگوییم آمریکایی ها در واقع همپیمانان خود را از همکاری با ایران منع کرده اند چون نمی خواهند خود خارج میدان باشند و دیگران مثلا از برجام سود ببرند.

بسیاری می دانند که همان نفت و سوخت قاچاق ایران به پاکستان و افغانستان و عراق توسط آمریکایی ها خریداری می شود و در بازار های جهانی عرضه می گردد، در حالی که اگر دیگر کشورها بخواهند نفت ایران را بخرند مورد فشار قرار می گیرند.

به هر حال برگردیم به موضوع خودمان، چابهار.

آمریکایی ها باور داشتند پس از ۱۳ آبان همه چیز در ایران به هم می خورد، کل مملکت از این رو به آن رو می شود و در نهایت ایرانی ها در مقابل آقای ترامپ زانو خواهند زد و طلب آمرزش خواهند نمود، اما دیدند که هیچ اتفاقی پیش نیافتاد و بر عکس تصور آنها نه فقط مثلا قیمت ارز بالا نرفت بلکه پایین هم آمد، همچنین در مورد دیگر نقشه های آنها از جمله فرو پاشیدن اقتصاد ایران و شورش مردم هم خبری نشد، همه نقشه ها به هم ریخت.

از سوی دیگر نه ائتلاف سعودی ها توانستند ظرف ۳۰ روز کار انصار الله را تمام کنند و نه اسرائیلی ها توانستند حریف مقاومت اسلامی در فلسطین شوند، هر دو متحد اصلی شان در منطقه با شکست های مفتضحانه ای مواجه شدند.

با این شرایط آنها از یار سوم یعنی همان گروه های تروریستی کمک طلبیدند و خواستند با انجام عملیات تروریستی در چابهار امنیت این شهر را به هم بزنند تا بخواهند این ماجرا را القا کنند که امنیت در ایران متزلزل می باشد بلکه بتوانند تلنگری بزنند، حال به که هنوز مشخص نیست.

ناکام ماندن عملیات تروریستی از یک طرف و محکومیت این تحرک های تروریستی از سوی همه ایرانی ها مخصوصا اهل سنت سیستان و بلوچستان، که آمریکایی ها حساب ویژه ای روی آنها باز کرده بودند، باز هم ناکامی دیگری را برای آمریکا و یاران به همراه داشت.

در واقع انتخاب چابهار به این دلیل بود که همکاران اقتصادی اصلی ایران مثل هند و چین و روسیه همه روی این بندر حساب باز کرده اند.

روسیه و چین هم روی خط راه آهن معروف به کریدور شمال به جنوب فعالیت می کنند و پس از برقراری ارتباط ریلی رشت به قزوین فقط بحث ارتباط آستارا به قزوین مانده تا این خط تکمیل گردد و ایران به مسیر ترانزیت اصلی کالای شمال و جنوب تبدیل شود.

روز جمعه هم که ایران موفقیت دیگری در بازار نفت به دست آورد و توانست هم تولید کنندگان نفت را قانع کند تولید خود را کاهش دهد هم اینکه سهمیه ایران در اوپک تغییر نکند، امری که آمریکایی ها بسیار تلاش کردند که اتفاق نیافتد.

مشخص است باد به نفع آمریکا ویاران نمی وزد.