شرط بیرون آوردن یک قابلمه از میدان مین

قابلمه

چندین مرتبه با براتعلی و چند نفر دیگر از بچه‌های محله به منطقه اعزام شدیم.

براتعلی در جمع دوستانه و محلی خودمان و دیگر رزمنده‌ها به جهت بعضی رفتارها و اعمالش به شجاعت شهره شد. جریانی که در کردستان اتفاق افتاد، مشتی از این خروار بود.

در منطقه‌ عملیاتی در کردستان، چندین روزه در محاصره و تیررس عراقی‌ها قرار داشتیم.

بچه‌ها در سنگرهای مختلف گروه گروه شده بودند و هر روز یک نفر از بچه‌های هر گروه مجبور بود برای تهیه‌ی غذا و وسایل پشتیبانی به سنگر تدارک برود.

نوبت یکی از همسنگرهای ما بود. در راه رفتن به سنگر تدارکات قابلمه از دستش می افتد ته دره؛ دره‌ای که میدان مین هم بود.

عملا در آن وضعیت سخت و اسفناک، وقتی قابلمه نبود،‌ غذایی هم نبود؛ حداقل برای چند روز.

اولین نفری که داوطلب شد تا قابلمه را از میدان مین بیاورد براتعلی بود.

ولی با فرد خطاکار که قابلمه از دستش افتاده بود شرط گذاشت که سه روز باید جور او را بکشد و به جای او غذای بچه‌ها را بیاورد!

بچه‌ها خیلی مانعش شدند. حرف هیچ کسی را گوش نکرد. دل به دریا زد و به میدان مین رفت.

مردیم و زنده شدیم. نه یک بار و دو بار، هزار بار. با هر مشقتی که بود توانست قابلمه را بیاورد.

جگرمان حال آمد. دلبر بود، دلبرتر شد. با همین کارهایش بود که در دل بچه‌ها جا گرفته بود و او را از صمیم دل دوست داشتند. آن شرطی هم که گذاشته بود بخشید.

فقط برای خنداندن و روحیه دادن به بچه‌ها این شرط‌ها را می‌گذاشت.