وضع روحی خانواده تان چطور است؟
نسبت به قبل خیلی بهتریم. اما هنوز هم یاد ستایش را زنده نگه داشته ایم. سعی کرده ایم با جای خالی اش کنار بیاییم، ولی هنوز هم خوابش را می بینیم. هنوز هم در خواب دخترکم می خندد و من چقدر خوشحال می شوم، اما وقتی چشمانم را باز می کنم غم در دلم سنگینی می کند و دلم برای دخترم پر می کشد. از همه ما بیشتر برادر کوچکتر ستایش بی تابی می کند. او الان ۶ سال دارد. هنوز برایش توضیح نداده ایم که چه اتفاقی برای ستایش افتاده و هربار سراغ خواهرش را می گیرد به او می گوییم ستایش را به افغانستان فرستاده ایم. مرتب می نشیند و فیلم هایی که چند روز پیش از قتل ستایش با هم گرفته بودند را می بیند و اشک می ریزد.ما هم پا به پای او گریه می کنیم.
هنوز در همان خانه زندگی می کنید؟
نه. به تهران نقل مکان کرده ایم. آن خانه ما را به یاد ستایش می انداخت. از طرفی با خانواده امیر هم روبه رو می شدیم و دوست نداشتیم چشممان به هم بیفتد. برای همین به تهران آمده ایم.
یک سال از اعدام قاتل دخترتان گذشته، از این که رضایت ندادید پشیمان نیستید؟
نه. آن زمان هم قصدمان انتقام گیری نبود. اما این پسر کاری با دخترم کرده بود که به هیچ وجه نمی توانستیم رضایت بدهیم. از طرفی دل مردم هم به درد آمده بود و مسیر پرونده طوری طی شد که جای بخشش وجود نداشت.
اگر حکم هنوز هم اجرا نشده بود، باز هم اصرار به اجرای آن داشتید؟
بله. اگر چند سال دیگر هم طول می کشید باز هم رضایت نمی دادیم. من یک پدرم و همسرم هم یک مادر. خیلی سخت است که جگرگوشه آدم را این چنین با آزار و اذیت به قتل برسانند و بعد مسببش را ببخشیم. نمی توانستیم با دلمان کنار بیاییم. در این مدت دیگر خانواده امیر را ندیدید؟ نه. ما دو ماه بعد از اعدام قاتل به تهران آمدیم و هیچ وقت آنها را ندیدیم.
مادر ستایش حالش چطور است؟
بهتر است. از وقتی دختر کوچکمان به دنیا آمده سرگرم او شده و کمتر گریه می کند. اما هیچگاه ستایش را از یاد نمی برد و هنوز هم هر جمعه سر مزارش می رود. حتی اگر هزار کار هم داشته باشد همه چیز را رها می کند و به سراغ ستایش می رود. با دخترمان صحبت می کند و حالش کمی بهتر می شود. اما وقت هایی که خواب ستایش را می بیند حالش خوب نیست و آن روز فقط گریه می کند.
دخترتان کی به دنیا آمد؟
۱۸ بهمن سال گذشته بود که دختر کوچکمان نیایش به دنیا آمد. او خودش را در دل ما جا کرده ولی با این حال باعث نشده که ستایش را فراموش کنیم.
دوست نداشتید که اسم دخترتان را ستایش بگذارید؟
اول به این موضوع فکر کردیم، ولی دیدیم که سخت می شود که در خانه یکی دیگر را به اسم ستایش صدا بزنیم. ما وقتی می گوییم ستایش دوست داریم که خود ستایش جوابمان را بدهد، اما این موضوع آزارمان می داد. نمی خواستیم اسم ستایش را از او بگیریم و جایش را با دیگری عوض کنیم. ما پدر و مادریم و هر کدام از بچه هایمان جای خودشان را در دلمان دارد. ستایش هم با این که دیگر نیست اما جایش در دلمان محفوظ است. هیچ کس نمی تواند جای او را برای ما بگیرد.
وقتی به تهران آمدید شغلتان را هم تغییر دادید؟
نه. من چاه کن هستم و در همان ورامین کار می کنم. صبح ها به ورامین و سرکار می روم و شب هم به تهران می آیم. با این که رفت و آمد سخت شده ولی لازم بود که محل زندگیمان را عوض کنیم.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0