سن شناسنامه اش عدد ۳۰ را نشان می دهد. اما چهره در هم شکسته اش نشان از مصیبت هایی داشت که در این سال های نه چندان طولانی بر سرش آوار شده بود. از یادآوری گذشته فراری بود. اما چاره ای نداشت و باید داستان تلخ زندگی اش را بار دیگر مرور می کرد: «تا وقتی پدر و مادر بالای سرمان بودند، من و برادر بزرگترم خوشبخت ترین آدم های روی زمین بودیم. اما اوضاع از آن روزی که پدرم ناگهان جان باخت و مادرم نیز بیمار شد و در کمتر از چند ماه از دنیا رفت برای ما هر روز بدتر شد. برادرم فقط ۱۰ سال داشت اما با همان قد و قامت کوچکش همه جا پشتیبانم بود و لحظه ای تنهایم نمی گذاشت. قول داده بود نگذارد آب در دلم تکان بخورد. ولی حرف و حدیث مردم باعث شد عمویم ما را به زور پیش خودش ببرد. شاید همان روز که پا به خانه عمویم گذاشتم، بدبختی روی زندگی ام سایه انداخت. عمویم معتاد و مواد فروش بود. وقتی خمار می شد همه را به باد کتک می گرفت و مدام منت جای خواب و خرده غذایی را که به ما می داد، سرمان می گذاشت. چند ماهی از حضور ما در خانه عمویم گذشته بود که او با جاسازی مواد مخدر داخل کیف مدرسه برادرم، او را وادار به خرید و فروش می کرد و پول زیادی درمی آورد. برادرم از عواقب کارش می ترسید اما از ترس عمویم دم نمی زد. همان موقع با هم قرار گذاشتیم که از هر راهی می توانیم پول جمع کنیم تا از آن خانه نفرین شده فرار کنیم. شوق رهایی آنقدر در من زیاد بود که با همان سن کم کنار دست زن مهربان همسایه خیاطی را یاد گرفتم. آنقدر انگیزه داشتم که با همان سن و سال کم، لباس مجلسی می دوختم. نه علاقه ای به درس خواندن داشتم و نه انگیزه ای برای ادامه تحصیل به همین خاطر بیشتر ساعت ها را در خانه همسایه خیاطی می کردم. بعد از سه سال هم من و هم برادرم پس انداز خوبی جمع کرده و در تصور خودمان به هدفمان نزدیک تر شده بودیم. اما با اینکه این راز تنها بین خودمان بود عمویم از موضوع باخبر شد و با یک نقشه کینه توزانه کاری کرد که برادرم درگیر مواد شد و بعد هم به خاطر مصرف بیش از حد مواد مخدر ایست قلبی کرد و مرد. با مرگ او، آخرین امیدم به ادامه زندگی از بین رفت. بعد از برادرم حتی دیگر نمی خواستم زنده بمانم. اما همسایه مهربان که مانند یک مادر دلسوز برای من بود، مرا آنقدر تحت حمایت خودش گرفت که توانستم به زندگی برگردم. هر روز تنفرم از عمویم بیشتر می شد و به دنبال راهی برای خلاصی از خانه اش بودم. در رفت و آمد به خانه زن همسایه با بهزاد آشنا شدم. کم کم به او علاقه مند و عاشقش شدم. او، مرا از عمویم خواستگاری کرد. عمویم هم که دنبال فرصتی بود تا یک نان خور از خانه اش کم کند، بدون معطلی پذیرفت. مراسم ازدواج مان ساده برگزار شد و من با همان پولی که از خیاطی جمع کرده بودم جهیزیه مختصری گرفتم و زندگی مان را شروع کردیم.
«بهزاد» به من قول داده بود که بعد از ازدواج، اعتیادش را ترک کند، بارها هم سعی کرد اما نه تنها اعتیادش را ترک نکرد بلکه من هم گرفتار شیشه شدم. چند سالی از زندگی مان می گذشت که دخترم «دنیا» متولد شد. از یک سو فشار اقتصادی و از سویی دیگر مواد مخدر باعث شد خانه مان تبدیل به میدان جنگ شود.
گاهی وقت ها آنقدر در خماری «بهزاد»، کتک می خوردم که نای راه رفتن نداشتم. اما با همه این خشونت ها، «بهزاد» نازک تر از گل به «دنیا» نمی گفت.
پیشنهاد امروز
زایمان همزمان ۷ پرستار یک بیمارستان! +تصاویر
همه آرزوهایم بر باد رفته بود. هر چه دخترم بزرگ تر می شد ترس از آینده مبهمش بیشتر آزارم می داد. اما «بهزاد» عاشقش بود و همیشه با رویاپردازی از بزرگ شدنش صحبت می کرد. داد و فریاد و دعوا و کتک کاری موضوع هر روزمان بود اما آن صبح نفرین شده انگار همه چیز فرق داشت.
دعوای مان سر نداری و بی پولی شروع شد. مثل همیشه به کتک کاری رسید. دیگر حتی توان گریه کردن هم نداشتم. مشغول خیاطی شدم که «بهزاد» بالای سر من آمد و به شوخی و خنده پارچه هایم را به هم ریخت. «دنیا» با سر و صدای ما از خواب بیدار شد و چون با تصور کودکانه اش، ما را در حال بازی و شوخی دیده بود، او هم با پدرش همراه شد. عصبی شده بودم و فریاد می کشیدم. دخترم ترسید و شروع به گریه کرد. «بهزاد» با دیدن گریه های دخترم، مرا دوباره به باد کتک گرفت. حالم را نمی فهمیدم. بدنم درد می کرد. خواستم خیاطی کنم اما قیچی را پیدا نمی کردم. در همان سرگردانی چشمم به چاقوی آشپزخانه افتاد. با سرعت به سمت آن خیز برداشتم و به سمت اتاق آمدم. «دنیا» پایم را گرفته بود و گریه می کرد. روی زمین نشستم. چند لحظه ای به چشمانش خیره شدم. مطمئن بودم دختر ۵ ساله ام آینده ای بهتر از من ندارد و نمی خواستم مثل من بدبخت شود. مغزم کار نمی کرد انگار نیرویی اسرار آمیز دستم را گرفت و چاقو را در شکم دخترم فرو کرد. چاقو دستم بود و نگاهم در چشمان پر از اشکش. گریه می کردم و گلویش را می فشردم تا از نفس افتاد. چاقو را برداشتم چند ضربه به خودم زدم که «بهزاد» بالای سرم رسید و نگذاشت خودم را خلاص کنم…
زن ضجه می زد و می گفت: هر چه زودتر اعدامم کنید. می خواهم بمیرم تا به «دنیا»یم بگویم به خاطر خودش این کار را کردم و مرا ببخشد…
پیشنهاد امروز
زایمان همزمان ۷ پرستار یک بیمارستان! +تصاویر
نگاه کارشناس
ستوان دوم زهرا کاکایی، کارشناس ارشد مرکز مشاوره پلیس کرمانشاه/ یکی از آثار مصرف شیشه، از دست رفتن ارتباط فرد با واقعیت است و مصرف دراز مدت آن به روان پریشی با علائم پارانویا یا بد گمانی، اختلال خلقی، هذیان فکری، آشفتگی ذهنی و توهمات ادراکی همراه است. اغلب مصرف کنندگان شیشه برای ورود به دنیای اعتیاد از پیشینه روانی و خانوادگی مناسبی برخوردار نیستند و در بسیاری از موارد، به صورت کاملاً ناآگاهانه به دام اعتیاد می افتند که همین امر سبب تشدید پیامدهای آن می شود. بنابراین می توان گفت افراد در خانواده های نابسامان بیشتر در معرض خطر ابتلا به مصرف مواد قرار دارند که عوارضی همچون کج روی و بزهکاری دارد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0