کف و سقف مطالبات فوتبال ایران از سرمربی جدید

به گزارش قائم آنلاین، هر فدراسیون فوتبالی در هر کجای این کره زمین وقتی وارد مذاکره برای عقد قرار داد با یک سرمربی می شود، کف و سقف انتظارات را برای او روشن می کند. این انتظارات از نقطه نظر نتیجه در رقابت های جهانی یا قاره ای چگونه تعریف می شوند؟

به طور کلی کف مطالبات، برقراری ثبات در نتایج است و سقف آن یکی دو پله بالاتر. اگر تیم ملی ایران دو دوره متوالی به جام جهانی صعود نکرده بود، کف مطالبات ما با مربی جدید می باید صعود به جام جهانی بعدی می بود. ولی چون در دو جام قبلی حاضر بودیم و حتی توانسته ایم ۴ امتیاز کسب کنیم، حق داریم کف مطالباتمان در راه قطر ۲۰۲۲ پایین تر از سومین حضور متوالی با دو مساوی یا یک پیروزی در مرحله گروهی نباشد. گفتیم کف ولی در عین حال این حق را هم داریم و باید با هدف اولین صعود از گروه یا حتی بیشتر برنامه ریزی کنیم.

به عبارتی دیگر اگر دوره بعد به جام جهانی صعود نکنیم وارد فاز بی ثباتی شده ایم، اگر صعود کنیم و کمتر از دو مساوی یا یک پیروزی کسب کنیم، ثبات ما نسبی است، با کسب دو، ۳ یا ۴ امتیاز حتی اگر جزو دو تیم اول گروه نباشیم ثبات ما کامل است و در صورت صعود پیشرفت کرده و می توانیم کف و سقف مطالباتمان را برای قرارداد چهارساله بعدی بالاتر ببریم.

با همین منطق که یک قاعده پذیرفته شده بین المللی نه تنها در فوتبال بلکه همه ورزش های قهرمانی اعم از فردی یا گروهی است، کف مطالبات فوتبال ایران از سرمربی جدید تیم ملی برای جام ملت های ۲۰۲۳ تجربه دو بار حضور متوالی در جمع ۴ تیم نهایی این تورنمنت است. اتفاقی که سی سال است یعنی از سال ۱۹۸۸ به بعد در تاریخ فوتبال ایران رخ نداده است. در این صورت ما در وضعیت ثبات کامل قرار خواهیم گرفت. سقف منطقی مطلبات ما هم در درجه اول پایان دادن به غیبت ۴۷ ساله در فینال است و در درجه دوم قهرمانی. بخت قهرمانی فینالیستی که نزدیک به نیم قرن فینال را تجربه نکرده نسبت به فینالیستی که در سال های نه چندان دور به عنوان نایب قهرمانی رسیده کمتر است.

ورزش قهرمانی منطق خاص خودش را دارد که گاهی در تضاد کامل با احساسات عمومی در یک جامعه است. به عنوان مثال در ایران هر چهار سال یک بار جو غالب این است: “بعد از چهل سال دیگر نوبتی هم باشد نوبت ماست که قهرمان شویم”. منطق فوتبال درست خلاف این را می گوید: اتفاقا چون با آخرین حضور شما در فینال نزدیک به نیم قرن فاصله افتاده، هنوز نوبت قهرمانی شما نرسیده است. منطق فوتبال غالبا نوبت قهرمانی را به تیمی می دهد که در گذشته ای نه چندان دور قهرمان شده یا به مقام نایب قهرمانی رسیده یا سابقه حضور مستدام در بین چهار تیم نهایی را داشته است.

پیشرفت در فوتبال ملی و باشگاهی از ثبات آغاز می شود و پله پله جلو می رود. نتیجه غلبه احساسات عمومی بر منطق فوتبال، تولید حاشیه، فشار و توقعات کاذب و در نهایت ایجاد یاس و ناامیدی در جامعه است. حذف در مرحله نیمه نهایی و در یک قدمی فینال اگرچه برای همه تیم ها دردناک است ولی حتی برای غول های فوتبال دنیا مثل برزیل، آلمان، فرانسه، ایتالیا، آرژانتین، اسپانیا نیز تراژیک محسوب نمی شود.