برای پاسخ به این پرسش، مهدی دهقانی، دکتر کامران قائدی، دکتر محمد حسین نصر اصفهانی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، به مقایسه اثر دویدن تند و عادی در سطوح سربالایی، سراشیبی و بدون شیب در بیان ژن‌های مربوط به متابولیسم و چربی‌سوزی در حیوان مدل آزمایشگاهی پرداختند.
در این پژوهش ۴۸ موش نر بالغ به طور تصادفی به هشت گروه تقسیم شدند: ۱) دویدن سریع در سراشیبی با شیب منهای ۱۵ درجه؛ ۲) دویدن سریع در سربالایی با شیب ۱۵ درجه؛ ۳) دویدن سریع در سطح بدون شیب؛ ۴) گروه کنترل حاد بدون ورزش؛ ۵) دویدن آرام و طولانی در سراشیبی با شیب منهای ۱۵ درجه؛ ۶) دویدن آرام و طولانی در سربالایی با شیب ۱۵ درجه؛ ۷) دویدن آرام و طولانی در سطح بدون شیب و ۸) گروه کنترل مزمن بدون ورزش.
پس از هشت هفته از عضلات و بافت چربی موش‌ها نمونه‌برداری شد و بیان ژن‌های مربوط به متابولیسم و چربی‌سوزی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این پژوهش که در مجله بین المللی Gene به چاپ رسیده است، نشان داد، با وجود آنکه بیان ژن‌های مورد نظر در تمام گروه‌هایی که ورزش انجام داده بودند افزایش یافته بود، اما دویدن در سراشیبی نسبت به دویدن در سربالایی و همچنین نسبت به دویدن در سطح بدون شیب بر بیان ژن‌های مورد مطالعه موثرتر بود.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد، دویدن در سراشیبی می‌تواند بر افزایش متابولیسم و چربی‌سوزی مؤثرتر باشد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0