“پسر طلایی” باعث سقوط رییس باشگاه محبوبش شد

به گزارش قائم آنلاین، اگر یک بازیکن باشد که به معنای واقعی در یک باشگاه ریاست کرده باشد او کسی نیست جز جانی ریورا. او که در میلان حضور داشت به “پسر طلایی” مشهور بود. ریورا پیش از ۲۰ سالگی چهره جهانی پیدا کرد و کاراکتر و شخصیت قوی‌اش را نشان داد. او تعصب زیادی روی فوتبال ایتالیا داشت. هافبک ایتالیایی در نخستین بازی‌اش در تیم ملی به اعتراض گفت: در مقابل تیم‌های خارجی با یک بازیکن کمتر بازی می‌کنیم. ریورا معتقد بود وجود یک بازیکن آزاد پشت مدافع‌ها او را از بازی خارج می‌کند. پیکی، بازیکن آزاد که در اینتر بازی می‌کرد از این جمله خشمگین شد. همچنین جنجالی میان او و سرمربی تیم ملی ایتالیا در جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک به وجود آمد. فروتچو والکارجی معتقد بود که او و ماتزولا با هم سازگار نیستند. ریورا سپس داوران را متهم کرد که به نفع یوونتوس سوت می‌زنند. عده زیادی نیز در ایتالیا چنین عقیده‌ای داشتند. یوونتوس متعلق به شرکت فیات، بزرگترین شرکت ایتالیا بود. افراد زیادی معتقد بودند آنها تأثیر زیادی روی داوران دارند.

از سال ۱۹۷۵ دوران جدید ریورا آغاز شد. در نوزدهم آوریل این سال آلبینو بوتیکچی (رئیس میلان) اعلام کرد ایده خوبی است که هافبک ایتالیایی را با سالا، یکی از ستاره‌های تورینو عوض کنند. ریورا از این اتفاق عصبانی شد. این شرایط زمانی بدتر شد که اورفئو پیانلی این موضوع را رد کرد و گفت: با آن بازیکن سنتی تماسی نداشتم.

ریورا از این حرف استقبال کرد و گفت: سنتی بودن نیاز به شناخت، حساسیت و سلیقه دارد و پیانلی هیچ‌کدام از این ویژگی‌ها را ندارد. با این حال این قضیه بازیکن میلان را عصبانی کرد و او یک ماه در تمرینات حاضر نشد. زمانی که ریورا برگشت گوستاوو جیانونی (سرمربی) او را از تیم اخراج کرد. ریورا از تأثیرگذاری‌اش بهره برد. تراپاتونی به او فرصت تمرین داد. سپس دوستانی پیدا کرد که باشگاه را بخرند.

جنگ تا جایی اوج گرفت که ریاست بوتیکچی ۶ ماه پس از اظهارات نامناسبش به پایان رسید. طرفداران ریورا به او کمک مالی کردند تا باشگاه را بزرگ کند. در این شرایط ریورا به عنوان تنها مالک باشگاه تبدیل شد. او با وجود اینکه بازیکن بود از همان زمین تصمیمات لازم را می‌گرفت. عجیب نبود بازیکنی در این سطح کلاس که همیشه پرچم هنر و فوتبال را بالا می‌گرفت این چنین تحسین شود. زمانی که هافبک ایتالیایی کفش‌هایش را آویخت به عنوان نایب رئیس باشگاه شروع به کار کرد تا اینکه برلوسکنی در این تیم حضور یافت. او در همان ابتدا با ریورا مخالف بود و در نتیجه ستاره سابق ایتالیایی مجبور شد میلان خود را ترک کند. ریورا در حالی تیم ایتالیایی را ترک کرد که توانسته بود با این باشگاه دو جام اروپا، یک جام بین قاره‌ای، دو جام برندگان، سه لیگ و چهار کوپا ایتالیا به دست آورد. او در سال ۱۹۶۹ برنده توپ طلا شد و در چهار جام جهانی حضور داشت.