حکایت روستایی که دیگر اسمش را نمی‌برند!

به گزارش قائم آنلاین، «گرد قبران ویران شد. دوباره ساختندش. گاهی شنیدم که نامش بر زبان انسان‌هایش نمی‌آید و به جایش می‌گویند انبار که نام روستایی بود در نزدیکی‌اش. دلیلش را پرسیدم. پیرمردی گفت: پسرم که مُرد، خداوند پسر دیگری به من داد. نام آنی که مُرد، حسین بود. نام دومی را حسین نگذاشتم چون

به گزارش قائم آنلاین، «گرد قبران ویران شد. دوباره ساختندش. گاهی شنیدم که نامش بر زبان انسان‌هایش نمی‌آید و به جایش می‌گویند انبار که نام روستایی بود در نزدیکی‌اش. دلیلش را پرسیدم. پیرمردی گفت: پسرم که مُرد، خداوند پسر دیگری به من داد. نام آنی که مُرد، حسین بود. نام دومی را حسین نگذاشتم چون حسین آنی بود که مُرده بود. هیوا نام دومین پسرم است. گرد قبران هم آنی بود که آب برد. این؛ نه سفال‌هایش نه پنجره‌هایش و نه مردمانش آنند که بود. زبانم نمی‌چرخد به گرد قبران.

با ندا بودیم. هم‌سفرم. ۹ نقاشی از گرد قبران را به خانه آوردیم. خانه‌ای که خود ساخته بودمش برایمان. یک سال گذشت. ندا رفت. ویران شدیم. آنجا را دوباره ساختم. خانه نبود. همه می‌آیند. می‌روند. گاهی شنیدم که نام خانه یا آشپزخانه بر زبان انسان‌ها نمی‌آید و به جایش می‌گویند آتلیه یا آبدارخانه. دلیلش واضح بود. دیوار همان بود. کابینت همان. کتابخانه همان و من همان نبودم. و آنجا همان نبود. این نقاشی‌ها گرد قبران‌اند.»

به گزارش ایسنا،این روایت کلامی بابک کبود در توصیف نمایشگاه نقاشی «گرد قبران» است؛ نمایشگاهی که با ترکیب رنگ‌های تیره، بیش از هر موضوع دیگری، حس مبهم و تاریکی را به بازدیدکنندگان منتقل می‌کند. روایتی تاریک از روستایی که دیگر حتی نام تاریخی خودش را هم نمی‌تواند به یدک بکشد.

کبود درباره این نمایشگاه که در گالری طراحان آزاد برگزار شده بود، می‌گوید: این هشتمین نمایشگاه انفرادی‌ام بود. در نمایشگاه‌های قبلی طبیعت و اقلیم روستاها را می‌دیدم، درباره آنها می‌نوشتم و از برداشت‌هایی که می‌کردم، نقاشی می‌کشیدم؛ اما «گرد قبران» اولین مجموعه‌ای بود که در آن فیلتر درونی‌ام بسیار پررنگ‌تر بود.

او درباره نام این نمایشگاه نیز توضیح می‌دهد: «گرد قبران» نام روستایی از توابع بخش سیمینه شهرستان بوکان در استان آذربایجان غربی است. مساله اشتباهی درباره این نمایشگاه برداشت شده که من به حادثه‌ای در این روستا پرداخته‌ام. در حالی که در نظر من اینگونه نیست. در واقع داستانی درباره گذشته این روستا من را جذب کرد.

این هنرمند نقاش می‌گوید: من در این روستا حضور داشتم، با افراد آن صحبت کردم و متوجه شدم که این روستا سال‌ها پیش توسط سیل تخریب و دوباره ساخته شده است. ساختار این روستا بهم ریخته و تغییر کرده است و اهالی این روستا، اسم آن را کمتر ذکر می‌کنند. جویای دلیل شدم و پیرمردی به سوالم جواب دادند و من براساس مزرعه گل آفتابگردانی که سوخته بود این نقاشی‌ها را کشیدم.

کبود ادامه می‌دهد: در واقع در نمایشگاه «گرد قبران» خواستم ۹ صفحه از دفتر خاطراتم را با مخاطب در میان بگذارم و احوالات درونی‌ام را نشان دهم. همین موضوع هم باعث شد که این نمایشگاه از سایر مجموعه‌ها و نقاشی‌هایم متمایز شود.

او همچنین خاطرنشان می‌کند: به نظرم نمایشگاه نقاشی بیشتر باید تصویرمحور باشد و کمتر درباره پیام آن صحبت شود. در واقع بیش از آنکه نمایشگاه نقاشی بخواهد صدور یک حکم یا بیانیه باشد، باید تصاویر و نقاشی‌ها را به مخاطب نشان دهد. من نیز طبیعتاً دوست دارم بیشتر نقاشی‌هایم دیده شوند تا درباره آنها توضیح دهم.