توتِم گرایی پدیده نوظهور در فصل نقل و انتقال

به گزارش قائم آنلاین، دکتر اکبر محمدی خانی، جامعه شناس یادداشتی در اخیتار ایسنا قرار داده که متن آن به این شرح است: “تیم حکومتی، گزاره‌ایی است که که در فضای مجازی و گروه‌های هواداری تیم‌های فوتبال رد و بدل می‌شود و هر کدام رقیب را متصف به این صفت می‌کنند و تیم خود را در موضع مظلوم و مورد تبعیض معرفی می‌کند تا به خواسته خود برسند و در این میان از عبارت حیف میل بیت المال و مسابقه تیم‌ها برای برداشت بیشتر از بودجه عمومی بهره می‌برند و در نهایت مظلوم نمایی و اینکه غیر از تیم ما دیگران اقدام به هزینه سرسام آور کرده اند، حقی برای خود قائل می‌شوند و از اینکه در این رقابت عقب بمانند احساس دو گانه بی عرضگی مسئولان باشگاه خودشان و یا احساس ظلم و بی عدالتی دیگران را پیدا می‌کنند. در نتیجه راهکار را برای فرافکنی و انداختن بار مسئولیت به برخی افراد و متولیان امر فوتبال نسبت داده و آن‌ها را به مهندسی نتایج و صاف کردن جاده قهرمانی برای یک تیم خاص متهم می‌کنند و در این مسیر گاهی از ظرفیت‌های قومیت‌ها و لهجه‌ها استفاده می‌نمایند تا افکار عمومی مخاطبان خود را قانع کنند که کس یا کسانی به دلیل ضدیت قومی و لهجه‌ای نمی‌خواهد تیم شأن قهرمان شود! و در صورت ناکامی در این مرحله، به جریان سازی مرحله‌ای اقدام می‌کنند و پیشکسوتان را به حمایت و همراهی فرا می‌خوانند و اگر پیشکسوتی با عقیده آن‌ها همراهی نکند متهم به بی غیرتی و بی مسئولیتی نسبت به تیم می‌شود به طوری که با استفاده از فن مارپیچ سکوت طیف عظیمی از آنها را همراه و هم رأی خود کرده و اظهار نظرهای آنان را بازتاب می‌دهند تا با استفاده از ضریب نفوذ احتمالی آنها، مقام‌های مسئول تصمیم گیر را تحت فشار قرار داده تا آنچه را که حق خود فرض می‌کنند به دست آورند اگر در این مرحله هم موفق نشوند به هدف خود برسند پروژه را وارد فاز سوم می‌کنند.

در فاز سوم تشکیل تجمع در مقابل وزارت خانه کلید می‌خورد که تهیه عکس و گزارش و بازتاب آن در سایت‌ها و نحوه برخورد مسئولان وزرات خانه را پوشش می‌دهند که اگر نتیجه مطلوب حاصل نشد وارد مرحله نهایی یعنی استفاده از ظرفیت‌های سکوهای ورزشگاه برای تحقق خواسته‌های شأن می‌شود . این سیر را در ادبیات رسانه‌ای ژورنالیسم سیاهblack Journalisme گویند سیری که در آن گردآوری، تجزیه و تحلیل، تأیید و ارائه خبر مربوط به حوادث جاری، روندها، مسائل و مردم نه آنطور که هست بلکه آنطور که خبرنگار در راستای تأمین خواسته اش (تیم حکومتی و تیم مردمی) طی می‌شود صورت می‌گیرد و در آن اطلاعاتی کاذب و سیاه به مخاطب تزریق می‌شود و خروجی آن نیز شکل گیری پدیده‌ای است که می‌شود به آن واقعیت سیاه یا موهوم نزد مخاطبانی اطلاق کرد. مخاطبانی که عموماً، از لحاظ رده سنی، در موقعیتی نیستند که بتوانند تجزیه و تحلیل کرده و سره را از ناسره تشخیص دهند. جالب‌تر اینکه وقتی از این مسیر به خواسته خود می‌رسند آن را فراموش کرده و مطالبات جدیدی را طرح می‌کنند فارغ از اینکه همان خواسته قبلی شأن، چه نتایجی داشته است. اگر تیم نتیجه بگیرد آن را به حساب خود می‌نویسند ولی اگر آن مربی و بازیکن دردی از تیم را دوا نکند و نتیجه نگیرد بدون قبول هیچ مسئولیتی در این ناکامی پیش آمده، دوباره اقدام به طرح خواسته‌های جدید و سیکل تیم حکومتی و تیم مردمی می‌کنند بی آنکه به پیامدهای مالی و فنی خواسته‌های احساسی خود توجه نمایند. بدهی‌های مالی هنگفتی که بر باشگاه‌ها متحمل شده است نتیجه این حرکت‌های احساسی است که برخی از مدیران باشگاه‌ها را نیز در سیاه چال احساسی خود گرفتار کرده و در عمده موارد تن دادن به این خواسته سبب شده است طرح خواسته‌ها شدت و سرعت بیشتری بگیرد.

این موضوع با در نظر گرفتن پیامدهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و حتی امنیتی، تدبیرگرایی مدیران باشگاهی و مسئولین وزارت خانه‌ای را می‌طلبد تا با در نظر گرفتن جمیع جوانب توتم گرایی Totemism در فوتبال را مدیریت کنند. به نظر می‌رسد ضرورت دارد برای جلوگیری از ریشه دار شدن توتم گرایی که به معنی «نشان خانواده من» است و نوعی اعتقاد به خویشاوندی فردی یا طایفه‌ای است برای کسانی که با آن مرتبط‌اند، و جنبه مقدس داشته و ورود دیگران به حیطه آن ممنوع است نیازمند ورود جدی مراجع ذیربط هستیم تا کنترل امور را به دست گیرند قبل از آنکه زود دیر شود”.