قصه‌گویی به روش ایفای نقش و تاثیر آن در بهبود کودکان اوتیسمی

به گزارش قائم آنلاین، اوتیسم یک اختلال نافذ رشد است که نقصان مداوم مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی، الگوهای علایق، رفتار و فعالیت‌های تکراری و محدود، علائم مشخصه این بیماری است. قصه منبع غنی و شیوه و ابزاری خلاق، آسان و لذت بخش برای آموزش است. قصه‌گویی تنش فضای آموزشی و درمانی و نگرانی از نحوه

به گزارش قائم آنلاین، اوتیسم یک اختلال نافذ رشد است که نقصان مداوم مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی، الگوهای علایق، رفتار و فعالیت‌های تکراری و محدود، علائم مشخصه این بیماری است. قصه منبع غنی و شیوه و ابزاری خلاق، آسان و لذت بخش برای آموزش است. قصه‌گویی تنش فضای آموزشی و درمانی و نگرانی از نحوه عملکرد را به دنبال ندارد و می‌تواند مهارت‌های اجتماعی را به کودکان آموزش دهد. محققان در پژوهشی با عنوان ” بررسی تاثیر قصه‌گویی به روش ایفای نقش بر مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی کودکان اوتیسمی” این موضوع را بررسی کرده‌اند.

در این پژوهش که توسط سمیه سپه‌وندی، کارشناس ارشد دانشگاه آزاد اسلامی، محمد صاحب الزمانی، دانشیار گروه مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی و حجت‌اله فراهانی، استادیار گروه روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی انجام شده آمده است:« روش قصه‌گویی دوجانبه ویژگی‌های فاصله و جذابیت موجود در قصه‌گویی در جلسات بازی‌درمانی را با هم ترکیب می‌کند و به کودک کمک می‌کند تا راه‌حل‌های متفاوتی را برای مشکلات بیابد.»

این پژوهش یک مطالعه نیمه‌تجربی، یک گروهی است که با مداخله محقق و اجرای قصه‌گویی به روش ایفای نقش بر واحدهای مورد پژوهش انجام شد. متغیرهای مورد مطالعه در این پژوهش شامل قصه‌گویی به روش ایفای نقش ( متغیر مستقل ) و تعاملات و رفتار و سلامت ( متغیر وابسته) کودکان اوتیسمی بود و این تحقیق بر روی یک گروه انجام شده است. جامعه موردنظر در این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به اوتیسم بود که در مرکز اوتیسم شهرستان خرم‌آباد در سال ۱۳۹۶ پرونده داشتند و دارای معیارهای پژوهش بودند.حجم نمونه، ۳۰ کودک اوتیسمی محاسبه شد. متاسفانه در این مرکز هیچ دختری پرونده نداشت و کلیه جامعه پژوهش پسر هستند.

روش اجرای مداخله به این صورت بود که پیش از شروع مداخله، هدف مداخله، شیوه مداخله و طول مدت اجرای مداخله به معلم و والدین آزمودنی‌ها توضیح داده شد و موافقت و رضایت آن‌ها برای همکاری جلب شد، کودکان به شش گروه پنج‌نفره تقسیم شدند، مداخله طی ۱۵ جلسه ۴۵ دقیقه‌ای برای هر گروه انجام شد که در آن حداکثر سه داستان اجرا می شد.

گروه سنی موردنظر ۱۶-۶ سال بودند که تقریبا نیمی از آن‌ها زیر ۱۰ سال و نیمی دیگر بالای ۱۰ سال سن داشتند.اکثر مادران سن زیر ۴۰ سال داشتند و اکثریت کودکان با خانواده‌هایشان زندگی می‌کردند.

محققان در این پژوهش می‌گویند:« نتایج آزمون‌های تحلیلی نشان داد که مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی کودکان مورد مطالعه قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی‌داری داشتند. میانگین مهارت‌های ارتباطی قبل از مداخله ۰.۸۵۵ بود که بعد از مداخله به ۱.۲۴ رسید. میانگین مهارت‌های اجتماعی از ۰.۸۲۲ به ۱.۲۱ بعد از مداخله رسید. نقصان در مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی مهم‌ترین ویژگی افراد اوتیستیک است و تغییرات هر چند کوچک در آن بسیار حائز اهمیت است. پیشنهاد می‌شود مطالعات آتی بر روی هر دو جنس و با حجم نمونه بیشتری به صورت کارآزمایی بالینی انجام شود و از دیگر روش‌های آموزشی جهت بهبود تعاملات نیز استفاده شود.»

این پژوهش در اولین شماره بیست‌ویکمین دوره فصلنامه علمی پژوهشی “یافته” که وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی لرستان است منتشر شده است.