دوباره حس مشترک گرفته‎ایم به احترام «جابر رسانه‌ها»

به گزارش قائم آنلاین،  ساعت ۹:۳۸ دقیقه صبح یکشنبه ۳۱ شهریور ۹۲ خبری با تیتر «سرپرست خبرگزاری فارس در مازندران درگذشت» روی خروجی این خبرگزاری، خوانندگان را در بهت و حیرت و تأثر فرو برد، برخی‎ها که باور این خبر برای آنها بسیار سخت بود، با خبرنگاران شهرستان خود تماس گرفته و پس از تأیید خبر، با صدایی بغض‎آلود تسلیت گفتند.

صبح آن روز تلخ، بیمارستان حکمت ساری پُر بود از اصحاب رسانه مازندران و مگر می‎شد از بین انبوه جمعیت، یک نفر را قانع کرد که «جابر معافی» دیگر در جمع آنها نیست؟!

آن‎روز مصادف با آغازین روز از هفته دفاع مقدس بود، صبح زود، پیش از آغاز رژه نیروهای مسلح، مرحوم معافی برای آخرین بار با خبرنگار دفاع مقدس و عکاس فارس مازندران تماس گرفت تا مطمئن شود آنها برای پوشش این رویداد مهم آماده هستند.

رژه حماسی آغاز شد اما اندکی بعد، این خبر جای خود را به خبری دیگر داد! در آن لحظات ناگهان قلبی برای همیشه از تپیدن ایستاد و دل‎هایی را در بهت و اندوهی سخت فرو برد، نمی‎دانم آن لحظات چگونه برای خانواده او سپری شد اما می‎دانم که این اندوه بی‎کران، هرگز از خاطر آنها نمی‎رود، زیرا بدون اغراق باید بگویم که هنوز پس از سه سال به‌عنوان همکار نتوانسته‎ایم با این باور به‎خوبی کنار بیاییم که به‎راستی جابر معافی را از دست داده‎ایم.

بعد از ظهر ۳۱ شهریور ماه ۹۲، آرامگاه ملاجدالدین ساری پُر بود از جمعیتی که ناباورانه در تشییع پیکر مرحوم معافی شرکت داشتند، انگار یک استان آمده بود برای خداحافظی با مرد اول رسانه‎های مازندران.

پیکر مرحوم معافی تا میدان شهدای ساری تشییع و از آنجا به زادگاهش منتقل شد، اصحاب رسانه نیز از شهرهای مختلف کشور که با مرحوم جابر معافی آشنا بودند، خود را به روستای «اناردین» میاندورود رساندند.

«امام‌زاده عبدالله» در روستای اناردین، مقصدی بود که پیکر جابر معافی در نهایت به این مکان انتقال داده و خاکسپاری شد، گاهی که در جمع دوستان به آن روز فکر می‎کنیم، وجودمان پُر از اندوه می‎شود زیرا باور نبودن آن استاد بی‎بدیل برای بسیاری از همکارانش بسیار سنگین است.

امروز دقیقاً ۶ سال از درگذشت سرپرست فقید خبرگزاری فارس در مازندران گذشته است، به تیتر یک و اخبار ۳۱ شهریور ۹۲ و هفته اول مهر ماه آن سال نگاه می‎اندازم، بیش از نیمی از خبرها اختصاص به مرحوم معافی داشت، تیترها کوتاه بودند و اما غمی بزرگ در آنها نهفته بود.

امروز دوباره خیال دوستان و آشنایان زنده‎یاد معافی «شهریور»ی می‎شود، امروز تمام گفت و شنودها بیشتر معطوف به اوست، امروز دوباره در آستانه برگ‎ریز پاییز، دوباره یک جمع، حس مشترک گرفته‎ایم به احترام “جابر رسانه‌ها”.

امروز دوباره دور هم نشسته‎ایم و خاطرات رفته را مرور می‎کنیم و انتخاب چه سخت می‌شود بین بودن و نبودنش!

امروز شاید در تضاد خنده‌ها و گریه‎ها قرار داریم و این حس زیبا از آنجا نشأت می‎گیرد که زنده‎یاد معافی در قلب‎ها اثرگذار شد و همگان تصویری از انسانیت و شکوه را از او به یاد داریم، او نه‎تنها فردی اخلاق‌مدار بود بلکه همواره بر مدار تخصص و تعهد پیش می‎رفت، آنجا که عده‎ای سعی داشتند تا حق و حقیقت را پایمال کنند، شجاعانه وارد میدان می‎شد و با ارائه مستندات و توضیحات محکمه‎پسند حق را به حق‎دار می‎رساند.

او را نه می‌توان خبرنگار صرفاً مردمی دانست و نه مسئول‌محور، مرحوم معافی را باید نمونه بارز یک فعال رسانه‎ای شرافت‎مند، مجاهد، منطقی و ایستاده بر مدار تشخیص بین حق و باطل و بایدها و نبایدها دانست که قدم از قدم برنمی‎داشت مگر پیش از آن مقصد را تعیین و گذرگاه‎ها را بررسی کرده باشد.

او نه‎تنها حواسش به کار بود بلکه به‎شدت در زندگی خانوادگی نیز مبادی آداب بود و به‎عنوان مدیر خبرگزاری فارس در مازندران و به‎عنوان همسر و پدر خانواده، بین کار و زندگی تفکیک هوشمندانه‎ای انجام می‎داد و به‎معنای واقعی، مدیر و مدبر بود.

آری! راز جاودانه شدن زنده‎یاد معافی را باید در سه شاخصه مهم تعهد، تخصص و اخلاق دانست که اصحاب رسانه مازندران و سایر همکاران خبری او در سایر استان‎ها به این موارد اذعان دارند.

مرحوم معافی، بی‎تردید یک اسطوره در رسانه مازندران است و بی‎آنکه تبلیغی برای او صورت بگیرد، خود به‎خود ماندگار و پُرفروغ می‎ماند، رفتن ناباورانه او یک حضور غیابی است، سالگرد درگذشت او در واقع تولد دوباره اوست، تولد او که یک اسطوره و ستاره‎ای پُرفروغ و امیدآفرین در آسمان رسانه مازندران است.

امروز و در آستانه خزان ۹۸ که فصل رنگارنگی و برگ‌ریزان طبیعت است، خزان آن استاد سفر کرده را به سوگ می‌نشینیم و در برگ‌ریزان آن اسطوره تعهد و تخصص، بار دیگر به این می‌اندیشیم که دنیا سرای ماندن نیست و تنها یاد و نام است که می‌ماند و مانده است.

از همه چیز که بگذریم، از لبخندهای زنده‎یاد معافی نمی‎توان گذشت و همین لبخندهاست که باور رفتنش را سخت‌تر و او را جاودانه کرده است و یا شاید تلنگری است برای اینکه بدانیم؛ زندگی به اندازه فرصت یک لبخند است!