۱۲ نکته به بهانۀ گره در کار تیم ملی و ویلموتس

به گزارش قائم آنلاین، امیر حَسَن خدیر در عصر ایران نوشت: تیم ملی فوتبال ایران پس از شکست در مقابل بحرین، دیروز به عراق هم باخت. آن هم درحالی که عراقی‌ها به دلایل امنیتی امکان میزبانی نداشتند.

حالا ما با دست‌پُختِ آقای ویلموتس در گروه مقدماتی جام جهانی در جایگاه سوم هستیم و آرزوی صعود از این گروه را باید داشته باشیم و خوب است منتقدان کی روش دوباره نطق کنند و دست به مقایسه بزنند.

نه آن که ندانم فوتبال، برد و باخت دارد و هر مربی یا بازیکن روز بد هم دارد. نه آن که کار، تمام شده باشد و ازحالا باید در حسرت جام جهانی قطر و در همسایگی مان باشیم که بازی های دیگر هم هست و راه اگرچه سنگلاخ شده اما هنوز بسته نیست.

روی سخن این یادداشت اما با منتقدان کارلوس کی روش است که به هر بهانه ای او را سرزنش می کردند. سرزنش به خاطر سیستم دفاعی. به دلیل فشار به فدراسیون برای این که تیم را مدت زمان بیشتری در اختیار داشته باشد و البته به خاطر پاره ای حسادت ها.

شاید هم باخت به بحرین و عراق پس از نباختن های کی روش به آسیایی ها، تنبیه کائنات از قدرناشناسی ها باشد.

جدای این، بگذارید چند نکته را مرور کنیم:

۱.کی روش می گفت تیم را باید دست کم ۱۰ روز در اختیار داشته باشم. اینجا، اروپا نیست که تیم با سه روز به هماهنگی می رسد.آقای ویلموتس اما اروپایی رفتار کرد و سه روز را کافی دانست و میوۀ آن را چید. چه میوۀ تلخی! منتقدان کی روش بگویند حق با کی بود؟!

کاتانچ سرمربی عراق تیم را دو هفته در اختیار داشت. چون لیگ عراق را دیده است. لیگ اگر لیگ باشد و بدن سازی ها درست چند روز کافی است ولی وقتی نیست کار با سه روز و یک هفته به سامان نمی رسد.

۲. کی روش وقتی رفتار مسعود شجاعی را درمقابل کره دید تنها یک بازی او را از ابتدا در میدان گذاشت و در غالب بازی ها بازیکن تعویضی بود.

بازیکنان تکنیکی به لحاط روحی و روانی آدم های تنهایی هستند و کمتر با سیاست کلی تیم هماهنگ می شوند و معمولا وقتی کار گره می خورد و تکنیک بیش از تاکتیک به کار می آید به میدان فرستاده می شوند.

از ویلموتس انتظار نداریم سابقه مسعود شجاعی و قابلیت او برای اخراج را بداند اما دستیار ایرانی که می داند. آقای وحید هاشمیان! این نکته را نباید به رییس خود گوش زد می کردی؟

۳. قبل از بازی ویلموتس گفت: باخت، باعث حذف ما نمی شود. در حالی که مساوی هم نتیجه خوبی بود. اما در تعویض سوم، به جای دفاع وسط، مهاجم آورد. به جای مجید حسینی،کاوه رضایی را.

۴. کارلوس کی روش به برند خود احترام می گذاشت وحتی یک جلسه تمرینی را هم تعطیل نمی کرد. اگر اعتراضی داشت بیان می کرد اما بعد از جلسه تمرینی یا بعد از بِرد یا در مصاحبه مطبوعاتی یا با توییت.

وقتی از ایران رفت نیز هنوز طلب داشت اما این آقا در آستانۀ بازی یی تا این حد مهم چه کرد؟

۵. جواد خیابانی برای آن که حامیان کی روش بر ویلموتس خُرده نگیرند در جریان گزارش بازی گفت: تیم کی روش هم در هیچ بازی، عراق را شکست نداد.

او فراموش کرده یا خود را به فراموشی زده اما قبل از شروع جام ملت های آسیا در استرالیا در بازی دوستانه عراق را یک به صفر بردیم. درست است. دوستانه بود. اما قابل ذکر بود.

در یک چهارم هم ده نفره شدیم و بازی سه سه مساوی تمام شد و اگر باختیم در ضربات پنالتی بود.

۶. در بازی مقابل بحرین و عراق دیدیم بازیکنان ما چگونه خیسِ عرق شده بودند و همین قطعا در توان آنان تأثیر داشت. حالا بهتر مشخص می شود که حساسیت کی روش بر پیراهن تیم از چه رو بوده است.

۷. از کی روش انتقاد می شد که نگاه او به بازیکنان شاغل در لیگ داخلی نیست. حال آن که انتقاد او به نوع بدن سازی، ساعات خواب و روش تغذیه بود و اتفاقا اگر بازیکن از اروپا می آورد در لیگ خودمان ستاره شده بود که رفته بود و در آنجا مشکلات بدن سازی و تغذیه هم رفع شده و آنها را جذب می کرد. نه این که به لیگ داخل و پرورش یافتگان آن بی اعتنا باشد.

۸. از رییس پیسین فدراسیون – علی کفاشیان – انتقاد می شد که چرا او را این قدر قبول دارد و حرف های او گوش می کند؟ پاسخ داده بود: به دو دلیل: چون حرف های او درست است و اگر با او تمدید کنیم چشم بسته به جام جهانی ۲۰۲۲ هم می رویم.

از منتقدان کی روش که به حامیان او و در واقع حامیان پیش رفتِ فوتبال ایران، انگ کی روش پرستی می زدند می توان پرسید کدام بهتر است؟ عمل کردن به سخنانی برای پیش رفت و موفقیت یا انگ زنی؟

۹. جواد خیابانی از ابتدای بازی در آرزو یا خراج یکی از بازیکنان عراق بود! بازیکن که بی دلیل اخراج نمی شود. خطای فاحشی باید انجام دهد تا کارت قرمز یا دومین کارت زرد را دریافت کند و اخراج شود و این کار را روی هم تیمی که انجام نمی دهد. آیا او منتظر مصدومیت بازیکن خودی بود تا یک عراقی اخراج شود؟

هر چند که از قضا سرکنگبین، صفرا فزود و آن که اخراج شد بازیکن ما بود؛ مسعود شجاعی و به قول جواد خیابانی که خیلی با بچه ها صمیمی و ندار است: مسعود!

۱۰. بد نیست از دو منتقد پرگوی کی روش یاد کنیم. جناب مایلی کهن و جناب حسن روشن.
مگر نمی گفتند از ایران برود بیکار و بازنشسته می شود؟ وقتی هم با تیمی بالاتر از ایران قرارداد می بندد اما به الجزایر می بازد نطق شان باز، باز می شود و می گویند دیدید باخت؟!

حال آن که به الجزایرِ قهرمان آفریقا باخت و با تیمی بدون ستاره هایی چون خامس و کوادرادو و فالکائو.

۱۱. ویلموتس را که بی روح کنار زمین می ایستد جنتلمن می دانند و به جای او بازیکن ناچار به اعتراض می شود.

کی روش اما خود اعتراض می کرد و در یکی از مهم ترین و تاریخی ترین بازی های تاریخ فوتبال ایران در مقابل پرتغال، یک پنالتی بادآورده برای ما آورد. او خود را یکی از بازیکنان می دانست.

۱۲. کی روش به خاطر تیم ملی و برانکو برای پرسپولیس با هم مشاجره داشتند و در این میان جواد خیابانی گریه می کرد!

وقت گریه اما حالاست که برای صعود از گروه مان در مقدماتی و نه خودجام جهانی کاسۀ چه کنم به دست گرفته ایم.

ستایش کی روش از سر فردپرستی نیست. برای آن است که قدرشناس باشیم و میدان را به کسانی نسپاریم که با انگ دلال می خواهند جایی برای خودشان باز کنند.

به قول آنتونی رابینز: تفاوت است که تفاوت می آورد!