این سه ستاره کم‌سو

به گزارش قائم آنلاین، روزنامه دنیای‌ اقتصاد نوشت: «تیم ملی در مسابقات پیش‌مقدماتی جام‌ جهانی دچار گرفتاری بزرگی شده و پس از شکست برابر بحرین و عراق در آستانه حذف از این تورنمنت قرار گرفته است. بدون شک حذف از چنین مرحله‌ای به معنای سکته بزرگ فوتبال ملی است و تیم اول کشور را حداقل سه سال تعطیل خواهد کرد. حتی تصور این که ما به چنین سرنوشتی دچار شویم و تیم ملی از حالا تا پایان سال ۱۴۰۱ بیکار و بدون تکلیف باقی بماند، عذاب‌آور است. طی روزهای بعد از باخت به عراق، این ناکامی بزرگ و هراس‌آور ملی از زوایای مختلف مورد بررسی قرار گرفت؛ هم از موضع ضعف و عدم اقتدار مربی و هم از زاویه وظایف فدراسیون فوتبال. حالا اما وقت آن است که نیم‌نگاهی به رکن سوم داستان بیندازیم و نقش برخی «بازیکنان» را در نمایش‌های کم‌رمق تیم ملی زیر ذره‌بین ببریم. در این مورد به‌ طور مشخص عملکرد سه بازیکن تیم ملی را مرور خواهیم کرد.

روزهای آخر متهم ردیف اول

مسعود شجاعی

این نامی بود که از اولین ثانیه‌های بعد از بازی با عراق به‌طور گسترده در سطح رسانه‌ها و فضای مجازی مطرح شد. شجاعی که بازوبند کاپیتانی تیم ملی را هم به دست دارد در آخرین دقایق بازی با عراق به‌طور ناشیانه‌ای از زمین اخراج شد اما مشکل او فقط همین نیست. مسعود مدت‌هاست که افول کرده و حتی در مسابقات تراکتورسازی هم گاهی بازی را از روی نیمکت ذخیره‌ها آغاز می‌کند. قرار گرفتن او در ترکیب اصلی تیم ملی برای بازی با عراق واقعا عجیب بود و عجیب‌تر از آن، اصرار سرمربی به عدم تعویض بازیکنی که در زمین کارآیی لازم را نداشت. بسیاری از تماشاچیان تلویزیونی بازی از دقایق آغازین نیمه اول به این نتیجه قطعی رسیدند که بهتر است شجاعی از زمین خارج شود اما ویلموتس چنین تصمیمی نگرفت تا زحمت خارج کردن کاپیتان از میدان روی دوش داور بازی بیفتد! مقطع مناسب برای اعلام بازنشستگی از مسابقات ملی، معمولا بعد از پایان جام‌ جهانی یا جام ملت‌های آسیاست اما شجاعی از میادین ملی خداحافظی نکرد تا این‌ طور به نظر برسد که او چشم‌انداز حضور در چهارمین جام‌ جهانی عمرش را متصور است؛ رویایی بعید برای بازیکنی که آن زمان تقریبا ۴۰ ساله خواهد بود. گفتنی‌ها در این چند روز گفته شده و حالا این خود مسعود است که باید انتخاب کند از مسابقات ملی بازنشسته شود و شانس حضور در این تیم را به یک بازیکن جوان بدهد یا همچنان در کانون انتقادها باقی بماند.

دیگر پاداش نمی‌خواهی؟

دومین اسم مهدی طارمی است. ستاره بوشهری تیم ملی بعد از پیروزی پرگل برابر کامبوج حاشیه‌ساز شد؛ چرا که در میکس‌زون ورزشگاه آزادی و در گفت‌وگو با خبرنگاران، پرداخت پاداش مسابقات قبلی ملی توسط فدراسیون فوتبال را پیگیری کرد. این اظهارات با واکنش‌های منفی گسترده همراه شد، چرا که اولا طارمی بزرگ‌تر یا کاپیتان تیم نیست، ثانیا فضای بعد از پیروزی راحت برابر کامبوج زمان طرح چنین مسائلی نبود و ثالثا بسیاری بر این باورند که اصل حضور در تیم ملی به منزله «پاداش» است و بازیکنان نباید توقعات مالی‌شان را جار بزنند. بعد از آن اتفاقات طارمی در دو بازی ملی برابر بحرین و عراق نمایش ضعیفی ارائه کرد و در این دیدار آخر، حوالی دقیقه ۶۰ تعویض شد. او برابر عراق به‌عنوان وینگر چپ به میدان رفته بود و اگر چه کل تیم ملی در فاز تهاجمی مشکل داشت، اما وینگر راست ما یعنی محمد محبی جوان در مقایسه با طارمی نمایش بسیار بهتری داشت. واقعیت آن است که همه دوست داریم عملکرد بسیار بهتری از مهدی داخل زمین ببینیم و لااقل چیزی که او اخیرا ارائه داده، متناسب با سطح انتظار منتقدان نبوده است.

ضعیف‌کش؟

برسیم به سردار آزمون؛ بازیکنی که با ژست شادی «هیس» بعد از گل‌های نه‌چندان مهمش برابر امثال ویتنام و یمن، همیشه باعث اعتراض منتقدان شده، اما در دیدارهای مهم ملی به ندرت می‌توانیم شاهد گره‌گشایی او باشیم. سردار دو سال است که گل مهم ملی برای ما نزده. تیم ملی در این دو سال مسابقات سخت و نفسگیری برابر مراکش، اسپانیا و پرتغال در جام‌ جهانی، عراق و ژاپن در جام ملت‌های قبلی و بحرین و عراق در پیش‌مقدماتی جام‌ جهانی بعدی داشته، اما سردار در تک‌تک این مسابقات عملکردی ضعیف و بحث‌برانگیز ارائه داده است. از او به‌عنوان ستاره اول خط آتش تیم ملی انتظار می‌رود بازی‌های بزرگ را دربیاورد، وگرنه گلزنی به کامبوج کار چندان سختی نیست. آزمون به جای حاشیه و مثلا کل‌کل مجازی پیش از بازی با عراقی‌ها، باید توانایی‌هایش را در زمین نشان بدهد. انگ ضعیف‌کشی و ستاره شدن در مسابقات ضعیف، حالا آزمون را تهدید می‌کند و او باید هر چه زودتر فصل متفاوتی از فوتبالش را به رخ بکشد.»