جملات به یادماندنی “پروفسور رضا” در آخرین حضورش در ایران

به گزارش قائم آنلاین، دکتر محمود  کمره‌ای در گفت و گو ، ضمن بیان این مطلب به تشریح شخصیت علمی و اخلاقی پروفسور فضل الله رضا چهره ماندگار کشور و رئیس اسبق دانشگاه تهران پرداخت و گفت: پروفسور رضا فردی اندیشمند، دانشمند و فیلسوف برجسته در سال ۱۲۹۳ در شهر رشت متولد شد و تحصیلات ابتدایی را در رشت متوسطه را در تهران و در دبیرستان ایرانشهر به پایان رساند و بیش از ۶۵ سال از عمر خود را صرف تحصیل و تحقیقات علمی نمود که موجب پیشرفت علوم در جهان شد.

وی در ادامه تصریح کرد: پروفسور رضا جزو  اولین ورودی‌های دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ و یکی از ۷ نفر اولین دوره فارغ التحصیلان رشته مهندسی برق دانشکده فنی دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۷ به شمار می‌رود. به گونه‌ای که ایشان بعد از فارغ التحصیلی چند سالی در این دانشگاه تدریس کرد و سپس عازم کشور آمریکا شد.

رئیس اسبق دانشکده فنی دانشگاه تهران همچنین خاطر نشان کرد: پروفسور رضا کارشناسی ارشد مهندسی برق را  از دانشگاه کلمبیا دریافت نمود و در سال ۱۳۲۸ نیز دکتری مهندسی برق را از دانشگاه پلی تکنیک نیویورک دریافت کرد.

دکتر کمره‌ای خاطر نشان کرد: پروفسور رضا علاوه بر فعالیت‌های علمی که تحولات عظیمی در علم مخابرات در دوره خود ایجاد نمودند و فعالیت‌های گسترده‌ای که در این زمینه انجام داد، علاقه زیادی به ادبیات فارسی داشت و در این زمینه نیز آثاری را به جا گذاشت ضمن این که ۴ کتاب علمی به زبان انگلیسی و ۱۲ کتاب نیز به زبان فارسی در حوزه‌های علمی از ایشان منتشر شده است.

رئیس هیات مدیره بنیاد حامیان دانشگاه تهران خاطر نشان کرد: پروفسور رضا حدود ۴.۵ سال پیش آخرین سفر را به ایران داشت و ما این افتخار را داشتیم که از ایشان به عنوان هیات علمی دانشگاه تهران تقدیر به عمل آوریم. اگرچه ایشان رئیس سابق دانشگاه تهران و رئیس سابق دانشگاه شریف نیز بودند.

به گفته وی، پروفسور رضا علیرغم کهولت سن حدود ۴.۵ سال پیش دعوت دانشگاه تهران را که به مناسبت تقدیر از ایشان برگزار شده بود پذیرفت و در این مراسم سخنرانی‌های زیادی را انجام داد و علاوه بر مسائل علمی صحبت‌هایی در زمینه فرهنگ، ادبیات و تاریخ ایران انجام داد که بسیاری از این صحبت‌ها در کتاب‌های نظیر برگ بی برگی، حدیث آرزومندی، مهجور و مشتاقی، دیده‌ها واندیشه‌ها، نگاهی به شاهنامه و غیره تالیف کرده است.

دکتر کمره‌ای همچنین تصریح کرد: پروفسور رضا تنها یک چهره علمی به شمار نمی‌رفت، بلکه یک چهره فرهنگی نیز بود و در جلسه‌ای که با ایشان در دانشگاه تهران برگزار کردیم چندین جمله از ایشان را یادداشت کردم از جمله اینکه: “استوارترین پیوند میان ایرانیان پراکنده در جهان همدلی فرهنگی و همزبانی است”، “وارستگی و آراستگی فردی و ملی ما این است که در این عرصه در سطح اول علمی و فرهنگی قرار بگیریم و این امر نیز غیر ممکن نیست بلکه همت عالی می‌خواهد و باید همکاری وجود داشته باشد و من ایمان دارم که همه خصوصیت‌های خوب در بین مردم ایران وجود دارد، مردمان بزرگ گرانمایه ترین چشمه‌های فرهنگ و معرفت هستند”،” آدمی وقتی غرق در جزئیات زندگی عادی شود اصول حیات انسانی ودرخشان آفتاب را دیگر نمی‌بیند باید از خود رها شد تا آفتاب دید” جملاتی گران مایه هستند که ایشان در سخنرانی‌های خود عنوان کردند.

وی همچنین تاکید کرد: پروفسور رضا بعد از این که به آمریکا سفر کردند به صورت رسمی با دانشگاه تهران ارتباطی نداشت، در واقع ایشان بعد از سال ۱۳۲۲ که از ایران مهاجرت کردند مجددا بازده زمانی کوتاهی را به ایران بازگشتند و ریاست دانشگاه تهران و شریف را در دهه ۴۰ عهده دار شد و مجددا به آمریکا سفرکرد و بعد از پیروزی انقلاب نیز در فرصت‌هایی که می‌توانستند به ایران برمی‌گشتند و ما ملاقات‌های با ایشان داشتیم.