روبان‌بازی‌های سیاسی، پروژه‌های سرگردان

به گزارش قائم آنلاین، شهروندان آملی هر وقت اسم پروژه را در اخبار، بین قول های سیاسیون و دورهمی هایشان می شنوند، ناخودآگاه چمران، جاده هراز، سد هراز و… در ذهنشان تداعی می شود، انگار گرد مرگ بر روی پروژه های خاک خورده، آن ها را طلسم کرده است، البته این خوشبینانه ترین پروژه ها هستند، پروژه های هم بودند که در نطفه خفه شده اند و فقط آوای خوششان از زبان سیاسیون شنیده شده است، پروژه های مانند زباله سوز، مترو تهران شمال، فرودگاه و… که آمل را تبدیل به کلسیون پروژه های ناتمام تبدیل کرده است.

پروژه های خاموش
اینجا سالهاست تبدیل به اینه دقی برای ورزشکاران شده است؛ پروژه نیمه کاره ای که استعدادهای زیادی را خفه کرده و ارزوهای بیشماری را در حسرت افتتاح به گوربرده، استادیومی که صدای جیغ و فریادهای هوادارها برایش رویایی دست نیافتنی شده است.

آمل با بیش از۱۵ هزار ورزشکار باز هم باید تن زخمی استادیومی را یدک بکشد که در حال گذر به سن نوجوانیست ولی هیچ رنگ  و بوی از ورزش به خود ندیده، این زخم لاعلاج اگرچه  نتوانست تا به امروز کمر همت ورزشکاران را بشکند، اما توانست استعداهای بی شماری را خفه کند و بسیاری را از امکانات محروم نماید.

پروژه ای پانزده ساله ای که در حسرت ربان، سکوهای خالی و شادی صعود مانده است؛ چمران نمونه بارز حسرت یک شهر است، که صدای کلنگ آن حال به مویه های حزن انگیزی بدل شده است، با وجود صادر کردن ورزشکاران زیادی در لیگ های برتر و باشگاههای مطرح از یک استادیوم باز مانده و تنها تیم لیگ دسته سه اش در بازی به شهرهای دیگر بدون  تماشاگر قانع شده است.

آمل پرچمدار نبود زیرساخت های ورزشی

شاید آمل توانسته با نبود زیر ساخت های مناسب پرچم خود را همچنان بر فراز دنیای ورزش حفظ کند و جایگاه  بالایی داشته باشد؛ اما این خلاء بزرگی برای بسیاری از ورزشکاران خواهد بود که در میان آواز قوی بسیاری از پروژه های نیمه کاره  به  زندگی ورزشی شان پایان دادند.

سالن صخره نوردی در شهرک نبوت، سالن رزمی و چند منظوره  در رحمت اباد، سالن ورزشی گزنک، سالن ورزشی آهنگر کلا دابودشت از پروژه های است که زمانی کلنگ آن زده شد و می توانست قابلیت خوبی در کشف استعدادهای منطقه داشته باشد، اما تا به امروز بی نتیجه مانده است.
در شرایطی که تهدیدهای اقتصادی و تهاجم فرهنگی به برنامه ریزی صورت می گیرد، پروزه های ورزشی، زیر ساخت های فرهنگی و اجتماعی محسوب می شوند و می توانند تاثیر بسزایی داشته باشند و سرمایه گذاری در ورزش هزینه محسوب نمی شود؛ بلکه سرمایه گذاری واقعی است که قابلیت فرهنگی هم دارد.

ظرفیت بالای مناطق روستایی در ورزش و فرهنگی، می توانست با این قبیل پروژه ها شکوفا شود و شاهد اتفاقات خوبی باشیم، اما همچنان خدمت رسانی ناقص است.

دومینوی پروژه‌های ناتمام

با وجودی که جاده هراز کوتاه ترین راه مازندران به پایتخت است، اما نگاه ویژه ای تا به امروز به آن نشده است، تصادفات جاده ای مرگبار که هر ساله جان بسیاری را در طول سال می گیرد، آمار وحشتناکی است که می بایست مسئولین را از خواب بی توجه بیداری کند.

هراز هر ساله جان بسیاری را می گیرد و بخش بزرگی از آن به دلیل نا امن بودن جاده و رعایت نکردن اصلی موارد ایمنی است و از سال ۹۱ آرزوی چهاربانده کردن را به تن خود می مالد و حادثه های بیشمار هم نتوانست افتتاح آن را به جلو بیاندازد.

طرح بزرگراه تهران شمال، مترو تهران شمال که سالهاست بر سر زبان ها افتاده  بود تا بار ترافیکی این جاده را کم کند، به تاریخ پیوست و در حد چند وعده و شعار انتخاباتی باقی ماند.

هر ساله افرا د زیادی قربانی جادهها می شوند، جادههای که با نبود بودجه جان می گیرند و سانتی متری ترمیم می شوند، چهاربانده کردن محورهای آمل به چمستان، آمل به فریدونکنار، آمل به سرخرود، کمربندی امام زاده عبدالله به اغوزبن، ولیسده به کلوده سالهاست در غیاب بی مسئولیتی ها خانوادهای زیادی را سیاه پوش کرده است، البته خوبی جاده تاثیر مستقیمی با اقتصاد منطقه، میزان گردگشری و جذب سرمایه گذار دارد که متاسفانه نادیده گرفته می شود و پل های زیرگذری که پیگیر نشده اند.

پایتخت پروژه های ناتمام
پروژه رو گذر میدان هزارسنگر که ماه هاست در گذر زمان در حال محو شدن هستند و این  در حالی است که پروژه ای همین شکل در قائمشهر همزمان شروع به کار شد و اینک قابل قیاس نیست، اما ما هنوز اندر خم یک هیچ مانده ایم.

درمانگاه لاریجان که در هاله اختلافات مدفون شده است، در حالی که این منطقه خلاء بزری در زمینه درمانی دارد و ویروس کووید۱۹ آشکارا این خلاء را تبدیل به چالشی بزرگ کرده است.

تعریض خیابان امام رضا(ع) سالهاست داد نه تنها اهالی منطقه بلکه تمام شهر را درآورده، نبود عدالت شهرسازی خود باری بر این گونه مشکلات افزوده است و حتی در بودجه امسال بر سر آن چانه زنی های زیادی بود و این بودجه های قطره چکانی در حالی است که این خیابان راه ورودی آمل به شهرهای شرقی استان است و توجه بیشتری به آن احساس می شود؛ هر چند مسئولین شهری در بلوار ولایت جنوبی اتفاقات خوبی رقم زدند، اما در آنجا نیز ناکام ماندند و تکمیل این دو پروژه تاثیر زیادی می تواند در روند زندگی شهروندان داشته باشد.

سمفونی مردگان در پروژه های نا تمام

رد پای لنگ پروژه های به تاریخ پیوسته در آمل کم نیست، پروژه های که رنگ بهره برداری به خود ندیده اند و همچنان مهر بی مهری بر آنان زده شده است؛ کتابخانه عمومی امیری، دانشکده پزشکی واقع در جاده آمل به محموداباد، ساختمان مدرسه ابن سینا وصله های ناجوری است که  در لابه لای دست اندازه های بودجه ای گیر افتاده و نای اتمام ندارد.

پروژه های فرهنگی زیادی در انتظار توجه رنگ باخته اند، ساخت فرهنگسرا، مرمت خانه های قدیمی به آثار باستانی، ترویج خانه های گردشگری، بازسازی و تجهیزات خانه تئاتر آمل و .. نگاه خالی مسئولین را به فرهنگ و هنر آمل نشان می دهد.

روبان بازی های سیاسی، پروژه های سرگردان

به گفته بسیاری از کارشناسان اگر پروژه های سن و سال رفته روزی بختشان به روبان باز شود، باز هم نمی توانند تاثیر قابل توجهی داشته باشند؛ چرا که این پروژه ها بر طبق نیاز آن زمان و سالهای بعد طراحی شدند، نه دهه های بعد؛ فی المثل باز شدن طلسم سالن ورزشی چمران  و قول نماینده آمل و لاریجان مبنی بر افتتاح این پروژه در دهه فجر، که آن را با توجه به قراین و شرایط بعید باید دانست، اما باید تمام سالهای سکون آن، خسارت های به وجود آمده و کم شدن کارایی آن را نیز درنظر گرفت و یا نمونه آشکار آن بیمارستان امام خمینی ره است که عملیات ساخت آن در سال ۸۶ آغاز شد و سال ۹۵  در حالی افتتاح شد که فاقد بسیاری از تجهیزات بود و امروز با وجود چهار سال از افتتاح هنوز تکمیل نشده است.

صدای کلنگ های که زده می شود و در انتظار روبان پیر می شوند، مردمانی که شادی افتتاح یک پروژه برایشان به آیینه دق تبدیل می شود، پروژه های که بعد از کلنگ زنی از حیض انتفاع خارج شده و از هر هدفی که در زمان اجرا برایشان ترسیم شده بود دور می ماندند.

آمل میراث دار پروژه های ناتمام

وجود بروکراسی های گسترده از مصوب کردن بودجه تا تزریق پول، شهر را میراث دار پروژه های ناتمام کرده است، پروژه های راکد که روزی برای رفع مشکلات به اجرا درآمده بودند خود به چالشی بزرگ تبدیل شده اند و هزینه های اضافی از جهت فرسایش و نگهداری برای دوش دولت و اینه دقی برای شهروندان شده اند.

با وجودی که در ادبیات سیاسی، مناطق توسعه یافته را شمال می گویند و این توسعه در منابع طبیعی این استان به وضوح دیده می شود و ان را گنجینه ای ناب ساخته است، اما باید اعتراف کنیم که سرزمین مادری مان از  معنای توسعه یافتی فقط منابع طبیعی ان را دارد، نه جذب سرمایه خوب داشته و نه توجهی به به بخش های فرهنگی، ورزشی و اقتصاد شده است.

وجود همین پروژه های ناتمام پا روی بسیاری از پروژه های خصوصی گذاشته و جذب های سرمایه گذاران زیادی را منصرف کرده است، وجود پروژه های نیمه تمام بر پیشانی استان مازندران آن را قربانی وعده های انجام نشده ساخته است.