دیدن رنج بیمار عادی شدنی نیست

سرور روانی پور، مربی بسکتبال بانوان استان فارس است که چندین سال تیم های تحت هدایت او در سطح اول بسکتبال ایران به میدان رفته و صاحب عنوان هم شده اند. او سابقه مربی گری در تیم ملی ایران را هم دارد و در عین حال، شغل اول او پرستاری است. روانی پور در بیمارستان شهید فقیهی که دومین مرکز بستری بیماران کرونایی در شیراز است مشغول به خدمت است و در گفت و گو با ایسنا، شرایط حاکم بر فضای بیمارستان و فشار وارد شده بر جسم و روح کادر درمان را بیان می کند. شرح این گفت و گو را در ادامه می خوانید:

*این روزها اوضاع به چه شکل است؟

خوشبختانه الان خیلی اوضاع بهتر شده و امیدوارم همینطور ادامه داشته باشد. در واقع آن محدودیت هایی که اعمال شد، به خوبی نتیجه داد. ضمن اینکه فکر می کنم مردم هم خیلی آگاه تر شدند نسبت به قضیه و فهمیدند مساله کاملا جدیست و نمی شود با آن شوخی کرد. همه باید مواظب باشند تا خدای نکرده شاهد پیک بعدی نباشیم.

*معمولا چقدر با افراد کرونایی سر و کار دارید؟

خب طبیعی است که در این وضعیت و با توجه به اینکه بیمارستان ما دومین بیمارستانیست که برای مبتلایان کرونا در نظر گرفته شده، با افراد مبتلا یا مشکوک زیادی سر و کار داریم.

*حضور در این فضا برای شما و سایر کادر درمان چقدر با استرس همراه است؟

خب مسلما خیلی زیاد. برای همه ما استرس دارد، چه آن پرستارانی که در بخش های اصلی کرونا هستند و چه کسانی که در بخش های فرعی حضور دارند همگی این استرس را با خود حمل می کنند. اصلا بنظر من هر کسی پایش را به بیمارستان می گذارد، از درب بیمارستان که رد می شود با استرس مواجه می شود. قبلا هم این شرایط بوده در برابر بیماری هایی مثل هپاتیت و ایدز و انواع و اقسام بیماری هایی که پرسنل بیمارستان را در شرایط خطر قرار می داده.

*در این مدت که تحت فشار ناشی از کرونا بودید، به نظر شما نسبت به تلاش و سختی هایی که کادر درمان با آن مواجه بود، آیا از آنها تقدیر مادی و معنوی به عمل آمد؟

به نظر من که نه. فکر می کنم چیزی که باعث می شود کادر درمان کارش را انجام دهد، فقط همان احساس مسئولیت و عشقیست که به کارشان دارند. بهرحال ما این راه را انتخاب کرده ایم و باید وظیفه مان را انجام دهیم.

*اما این شرایط تا کنون اتفاق نیفتاده بود و ماندن در این شرایط و خدمت کردن، همت مضاعفی را می طلبید. آیا برای نگه داشتن کادر درمان در بیمارستان، افزایش حقوق یا امتیاز ویژه ای به آنها تعلق گرفت؟

نه شرایط حقوقی ما که به هیچ عنوان تغییری نکرد و همان حقوقی که قبلا می گرفتیم الان هم همان را می گیریم. فقط یک سری تقدیرهای خیلی کوچک گاهی انجام می شود اما واقعا ناچیز است و قابل گفتن نیست. البته می دانید که حقوق پرسنل پرستار در شرایط عادی هم خیلی کم است. افزایش حقوقی هم که بوده همان درصد ناچیزیست که هر ساله طبق روال انجام می شود. حمایت بیشتری صورت نگرفته.

*از مشکلاتتان بگویید

فکر می کنم همین استرس یکی بزرگترین مشکل ما در شرایط فعلیست. حتی خیلی از روابطمان را محدود یا قطع کرده ایم که مبادا اگر کسی مبتلا شود، بگوید از طریق فلان شخص به ما منتقل شده. یعنی حتی این را در ذهن داریم و بیرون از بیمارستان هم با احتیاط کامل رفتار می کنیم.

*در مجموع فکر می کنید جامعه قدر شما را می داند؟

من همیشه گفته ام که کسی قدر پرستاران را نمی داند؛ هیچکس حتی خودمان! وقتی هم بازنشسته می شویم به فراموشی سپرده می شویم. این حقیقت تلخ روزگار است. ما وقتی سر کار هستیم نمی فهمیم با چه سختی های غیرقابل تصوری داریم کار می کنیم. بعدها که مدتی از کار دور می شویم، با خودمان چیزی که گذشته را مرور می کنیم و باورش سخت است که چنین کارهایی را پشت سر گذاشته ایم. بخصوص همین قشر پرستار که باید پاسخگوی همه باشد. از مریض گرفته تا همراه مریض و مافوق و تمام چیزهایی که اطرافمان وجود دارد. در خط مقدم قرار داریم اما به این نسبت، باید بگویم خیلی کمتر از کاری که می کنیم را دریافت می کنیم.

*درباره کمبودهایی که در بیمارستان دارید صحبت کنید

به نظر من از نظر امکانات کمبودی نداریم. بحران وجود دارد و با آن دست به گریبان هستیم. همیشه کمبودهای امکاناتی را حل کرده ایم . فکر می کنم تنها کمبودی که داریم، کمبود پرستار است که فشار زیادی به کادر درمان آورده. البته این را هم باید بگویم که هنوز در مدیریت بحران ضعف داریم.

*حالا در این شرایط، با سختی های کار ازیک طرف و تعطیل شدن بخش زیادی از اماکن ورزشی از طرف دیگر، آیا فعالیت ورزشی تان را توانسته اید پیگیری کنید؟

بله اتفاقا دوست دارم همه بدانند که پرستاران، آدم های یک بُعدی نیستند و به سایر مسائل زندگی شان هم می رسند. خود من هم چه در زمانی که بازیکن بسکتبال بودم و چه در زمان مربی گری، هیچ گاه فعالیتم را قطع نکرده ام. پرستاران در کنار شغلشان می توانند در زمینه های دیگر هم موفق باشند و خود من هم فکر می کنم موفق بوده ام. در محیط کارم هم انسان هایی بودند که با من همکاری کردند و توانستم با همکاری آنها و انعطاف پذیری در برابر درخواست هایی که برای مرخصی یا مسائل دیگر داشتم، بتوانم در ورزش حرفه ای هم عملکرد خوبی داشته باشم.

*اخیرا اعتراض هایی به عملکرد هیئت بسکتبال داشتید. در این باره توضیح دهید.

من خیلی منتظر بودم که ببینم با تغییراتی که در اداره ورزش اتفاق افتاد، شرایط برای ما چه تغییری می کند. اما متاسفانه با وجود این تغییرات و با گذشت حدود شش ماه از آمدن آقای حاجی زاده، هنوز حرکت جدیدی را شاهد نبوده ایم. همان قدر که برای ملاقات با آقای کامیاب پشت در می ماندم، حالا هم هنوز موفق نشده ام مدیرکل جدید را ببینم. من به عنوان نه فقط یک ورزشکار، بلکه به عنوان یک پرستار که می توانستم بروم زمان بیکاری را در خانه بگذرانم، اما به دلیل علاقه ام و کاری که باید برای بچه های این شهر انجام دهم، توقع داشتم که از سوی اداره ورزش هم کاری برایم انجام شود. اما تا کنون ندیده ام کار جدیدی انجام شود توسط افراد جدید.

*درخواستتان چیست؟

من دوست داشتم به عنوان یک ورزشکار و مربی، به عنوان کسی که در سطح بالا دارم کار می کنم و سالیان سال است که در این استان زحمت کشیده ام و نتیجه گرفته ام، بازیکنان زیادی به سطح اول بسکتبال کشور تحویل داده ام، مربی تیم ملی بوده ام، دوست داشتم مشکلاتم را با آقای رئیس در میان بگذارم که هنوز موفق نشده ام مستقیم با ایشان صحبت کنم. البته ما توقع نداریم که یک شبه تحول آنچنانی رخ بدهد اما می خواهیم یک گام امیدوار کننده بببینیم که تا کنون ندیده ایم. اگر این گام را نبینیم، دلسرد و بی تفاوت می شویم. همانطور که کل مسئولان استان نسبت به ورزش بی تفاوت هستند. آن قدر با ورزش بیگانه هستند که برایشان مهم نیست شیراز تیمی در فلان لیگ داشته باشد یا خیر. همه استان ها تیم دارند، از کوچک تا بزرگ، اما ما با این همه استعداد چه در زمینه بازیکن و چه مربی، هیچ تیمی نداریم.

*در مورد هیئت بسکتبال صحبتی ندارید؟

بله صحبت اصلی من این است که چرا هیئت بسکتبال باید بلاتکلیف باشد؟ دوره ریاست آقای رییسی به پایان رسیده و همیشه این طور بوده که هر گاه دوره ریاست هیئت به پایان رسیده، یک نفر از خود اداره به عنوان سرپرست منصوب شده اما در مورد هیئت بسکتبال، خود اقای به عنوان سرپرست دارد به کار ادامه می دهد و هیچ برنامه ای هم برای هیئت طراحی نکرده اند. همه فعالیت ها راکد شده، در حالی که فدراسیون بسکتبال با برنامه دارد پیش می رود. هیچ اشکالی ندارد که آقای رئیسی همچنان رئیس هیئت باشد، اما خواهش می کنم زودتر تکیلف ما را مشخص کنید تا بتوانیم طبق یک برنامه مشخص پیش برویم.

*صحبت پایانی

امیدوارم همه سلامت باشند چون تنها چیزی که در این شرایط مهم است، فقط سلامتی است. ما از نزدیک همه چیز را می بینیم، سختی های افراد بیمار را می بینیم، شاهد از دست رفتن بیماران هستیم و این ها همه چیزهاییست که در طول روز ما را آزار می دهد و در زندگی شخصی هم رهایمان نمی کند. روح و روانمان را تحت تاثیر قرار داده است و فکر نکنید نسبت به این مسائل بی تفاوت شده ایم. هرگز این چیزها برایمان عادی و طبیعی نشده و همواره با ما وجود دارد.