احتمال امضای توافق بلندمدت ایران با روسیه بعد از چین

مجتبی ذوالنور رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ایران بیان داشت که جمهوری اسلامی اکنون به دنبال امضای سند های بلند مدت با روسیه است.

به گزارش عصرقائم، مجتبی ذوالنور رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ایران بیان داشت که جمهوری اسلامی اکنون به دنبال امضای سند های بلند مدت با روسیه است.

وی خاطر نشان کرد: ” یکی از مهم‌ترین راه‌های بی‌تاثیر کردن تحریم آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران این است که ما با قدرت‌ها و کشور‌های بزرگ ارتباط بلندمدت و با کشور‌های همسایه و همچنین منطقه در ابعاد وسیع و گسترده تعاملات اقتصادی داشته باشیم.

جمهوری اسلامی علاوه بر چین، به دنبال آن است که با روسیه هم سند‌های درازمدت و راهبردی منعقد کند. این سند «نقشه راه» است و به همین دلیل محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه، برای ارائه توضیح در زمینه آن در مجلس حاضر می‌شود. مجلس باید سند راهبردی بین ایران و چین را بررسی کند چرا که مطابق با قانون اساسی اگر در معاهدات و قرارداد‌های بین‌المللی تعهدی برای کشورمان در مقابل کشور‌های دیگر ایجاد شده باشد، باید به تصویب مجلس برسد».

مشابه چنین توافقی برای ایران و روسیه در چه مدت زمانی قابل قبول خواهد بود؟ روسیه در تمایز با چین از چه مزیت هایی برخوردار است؟ از توافق بین ایران و روسیه چه انتظاراتی می توان داشت و اینکه در چه مدت زمانی و چه وقت ممکن است منعقد گردد؟

آیا سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین به تایید مجلس نیاز دارد؟

نیکلای کوژانوف استاد دانشکده اقتصاد جهانی و روابط بین الملل آکادمی علوم روسیه و دانشگاه قطر در مصاحبه ای با اسپوتنیک به این سوالات پاسخ داد:

” در شرایط کنونی توافق های امضاء شده براساس مدل چینی عمدتا جنبه سیاسی دارد تا اینکه در زمینه های عملی و یا اقتصادی باشد.

در شرایط تحریم های حفظ شده، هرگونه تعامل با تهران در زمینه های تجاری-اقتصادی یا فناوری-نظامی در سطح مشخصی محدود می شود. شرکت های چینی یا روسی در محدوده ایران همیشه با نگاه به اوضاع در غرب و آن تهدیدهایی که برای آنها این شرایط را به وجود آورده اند، عمل می کنند.

وعده امضای معاهده ای مشابه با روسیه همانند قرارداد چینی عمدتا با میل به عدم تحریک حسادت یا احساسات منفی در روسیه بوده است. اگرچه هر دو توافق جنبه سیاسی و نمایدن دارند و اوضاع دشوار در سیاست خارجه ایران را منعکس می کنند، جایی که روسیه و چین شاید خیلی مطلوب نباشند اما تنها شرکای قابل اعتماد محسوب می شوند.

فعلا دشوار است که از عواقب چنین توافق هایی صحبت کنیم. تجربه قبلی امضای نقشه اشتراتژیکی روسیه با ایران وجود دارد. تجربه نشان داد که از یک طرف این توافق ها پایه حقوقی مهمی را برای توسعه ارتباطات دوجانبه می گشایند اما در عمل آنها تغییرات کیفیتی روابط آنها را ضمانت نمی کنند، ضمن اینکه تغییرات به طرف مثبت قضیه پیش می رود. البته از امضای قرارداد باید استقبال کرد اما باید درک کرد که به نقطه عطفی در روابط روسیه و ایران تبدیل نخواهد شد و همچنین تغییر چشمگیری در روابط ایران و چین ایجاد نخواهد کرد.”

نکات مطرح شده در این مقاله، نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده بوده و الزاماً عقاید هیئت تحریریه اسپوتنیک را بازتاب نمی دهد.