سیاست پوتین در قبال پیشروی‌های ناتو

به گزارش عصرقائم، “تام روگان” در گزارشی برای واشنگتن اگزماینر به بیان نظریات شخصی‌اش درباره روسیه و مواضع آن در قبال شرق اروپا، از دیدگاه یک کارشناس و روزنامه‌نگار غربی پرداخته و می‌نویسد: «ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه در حال حاضر خواستار توافق‌هایی است که هرگونه پیشروی‌های بیشتر ناتو به سمت شرق و استقرار تسلیحات تهدید کننده علیه روسیه را در نزدیکی قلمروی این کشور منتفی می‌کند. در این میان، سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه این درخواست را در دیدار با آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا در نشست سازمان امنیت و همکاری اورپا که روز پنجشنبه در سوئد انجام شد، تکرار کرد.

او توضیح داد که اگر چنین توافقی حاصل نشود، روسیه اقدامات تلافی‌جویانه برای اصلاح موازنه نظامی-استراتژیک اتخاذ می‌کند.

اما اگر بخواهیم به وضوح صحبت کنیم، خواسته‌های روسیه بسیار تهاجمی و کاملا مضحک هستند. آنها منعکس کننده ارزیابی پوتین مبنی بر این مساله هستند که بایدن ضعیف و انعطاف پذیر است. همچنین این خواسته‌ها برای به دست گرفتن ابتکارعمل در پیش بینی نشست ویدیویی آتی بین روسای جمهوری آمریکا و روسیه طراحی شده است.

روزنامه کومرسانت چاپ روسیه گزارش می‌دهد که این دیدار ممکن است سه شنبه آینده برگزار شود.

با این حال، بی پایه و اساس بودن خواسته‌های روسیه درباره این موضوع در مرکز توجه است.

زمانیکه پوتین از استقرار تسلیحاتی که روسیه را تهدید می‌کند، صحبت به میان می‌آورد، به احتمال استقرار موشک‌های بالستیک میان برد آمریکا در اروپا اشاره دارد و مساله‌ای که پوتین نادیده می‌گیرد این است که چنین استقراری از سوی واشنگتن تنها به دلیل اقدامات خود روسیه در مرکز توجه است. این مسکو است نه ناتو که نخستین بار با استقرار سامانه موشکی کروز خود به نام “۹M۷۲۹” معاهده نیروهای هسته‌ای میان برد موسوم به INF را نقض کرد. اگر روسیه این کار را انجام نمی‌داد و به استقرار چنین موشک‌های دست نمی‌زد، آمریکا هم هرگز چنین کاری را در نظر نمی‌گرفت.

مساله دیگری که مد نظر روسیه قرار دارد، این است؛ درخواستی مبنی بر عدم پیشروی‌های ناتو که مساله‌ای احمقانه‌تر است. حتی با توجه به استانداردهای پر طمطراق لاوروف، این رویکردی قابل توجه است. او گفته که شرکای روسی ناتو اعلام کردند که هیچکس حق ندارد به کشورهای دیگر که تمایل دارند تا به ناتو ملحق شوند یا خیر، چنین کاری را دیکته کند. ما با استناد به مفاد حقوق بین‌الملل پاسخ می‌دهیم که هر کشوری حق دارد راه‌هایی را برای تضمین منافع امنیتی مشروع خود برگزیند.

نظر روسیه این است: مسکو حق وتو را درباره حق حاکمیت دموکراتیک همسایگانش دارد و بر فرض مثال اگر اوکراین کاری را که روسیه می‌خواهد، انجام ندهد، روسیه او را نابود می‌کند!

اما حقیقت امر این است؛ هیچ اصلی در حقوق بین‌الملل وجود ندارد که به روسیه اجازه بدهد منافع امنیتی مشروع خود را به ضرر حق حاکمیت سایر کشورها تعیین کند.

آمریکا باید استدلال‌های روسیه را بدون شک رد کند. هیچ چشم‌اندازی برای پیوستن کشورهایی مانند گرجستان یا اوکراین به ناتو در آینده‌ای نزدیک وجود ندارد. اما اگر روزی شرایط برای این روند فراهم شود، تصمیم گیری برای پیوستن به ناتو به عهده آن کشورهاست نه روسیه.

درضمن، استدلال روسیه بر این مبنا نیست که کشورهایی چون اوکراین و گرجستان اصلا حق ندارند به ناتو محلق شوند. با اینکه یکسری شواهد موجود است که نشان می‌دهد روسیه علیه سوئد و فنلاند از تهدید نظامی استفاده کرده، مساله انرژی را برای هدف قرار دادن مولداوی به کار برده و کودتای نافرجام ۲۰۱۶ در مونته‌نگرو (طراحی شده برای خرابکاری در پیوستن سال آتی میلادی این کشور به ناتو) را رقم زده، اما پوتین معتقد است که هیچ کشور دموکراتیک نزدیک به روسیه حق ندارد به ناتو بپیوندند. از طرفی هم بر این باور است که مالکیت انحصاری بر قطب شمال را در اختیار دارد.

این دو رویی از سوی پوتین مضحک است. اما این موضوع به یک اصل کلیدی نظم بین‌المللی پس از جنگ دوم جهانی شبیه است که همان حق دموکراسی‌ها برای ایجاد سرنوشت خود و ایجاد اتحادهای عاری از اجبار خارجی است.

از قرار معلوم، این هدف کلیدی در پشت اجلاس قریب‌الوقوع دموکراسی جو بایدن است. اگر بایدن شجاع بود، به پوتین می‌گفت که تشدید تنش هرگز به نفع او نخواهد بود. در عوض، بایدن استراتژی مصالحه آلمان را ترجیح می‌دهد.

مشخص است که پوتین چنین استراتژی را دوست دارد. ما نباید درباره آنچه ممکن است در پی این نشست قریب‌الوقوع رخ دهد، خوشبین باشیم.»