گاردین: تنها کمک انسانی به افغانستان کافی نیست

به گزارش عصرقائم، روزنامه گاردین در گزارشی می‌نویسد: «گروه خیریه‌ای “کمیته اضطرار بلایا” می‌گوید ۹۵ درصد از افغان‌ها به قدر کافی غذا برای خوردن ندارند و یک میلیون کودک در این کشور نیز در معرض خطر مرگ ناشی از سوءتغذیه در زمستان جاری قرار گرفته‌اند. زنان و دیگر اقشار آسیب‌پذیر در افغانستان نیز به شدت در معرض خطر قرار گرفته‌اند.

همانطور که سازمان ملل متحد اشاره می‌کند، این مبلغ صرفا یک چاره موقت است. حتی اگر درخواست برای پول بیشتر همانطور که باید باشد، به صورت کامل محقق شود، ناامیدی و بیچارگی در افغانستان فزونی خواهد یافت. با شدت گرفتن سرما در زمستان، فروخته شدن دارایی‌های باقی‌مانده و قطع شدن شبکه‌های امنیت اجتماعی، شرایط فقط بدتر می‌شود؛ حتی افراد نسبتا خوش‌ شانس هم به تقلا افتاده‌اند و کمتر می‌توانند به خانواده و دوستانشان کمک کنند.

به دست گرفتن قدرت در افغانستان توسط طالبان و روی کار آمدن مجدد آنها در اوت گذشته میلادی باعث فروپاشی اقتصادی شده و خشکسالی هم مزید بر علت. یکی از کارشناسان سازمان ملل بر این باور است که هیچ اقتصاد مدرنی چنین شوک عظیمی را تجربه نکرده که یک شبه کمک‌های خارجی از دست رفته به ۴۳ درصد تولید ناخالص داخلی برسد. کار و دستمزد از بین برود. قیمت کالاهای وارداتی اساسی مانند گندم سر به فلک بگذارد. دارایی‌ها مسدود شود و تحریم‌ها بحران را عمیق‌تر کند. فشارهای طالبان باعث شود تا زنان خانه‌نشین شوند: “وقتی ما زیر خط فقر زندگی می‌کنیم، اظهارات و بیانیه‌های طالبان درباره موی سر و صورت زنان است” و از معترضان در ولایت پروان که اخیرا رخ داد، شکایت می‌کنند.

هیچکس نمی‌خواهد طالبان با وجود آنکه خواستار کمک‌های خارجی هستند، در راس قدرت باشد و هیچکس نمی‌خواهد به گروهی پاداش دهد که هموطنان خود را تحقیر و مجازات می‌کنند و نهادهای دموکراتیک را از بین می‌برند. اما در حالی که دولت‌های غربی از خودشان درباره احتمال توافق با طالبان سوال می‌پرسند، افغان‌ها چنین انتخابی ندارند.

کمک‌های بشردوستانه مهم و ضروری هستند، اما قطعا ناکافی. دسامبر ۲۰۲۱، آمریکا معافیت‌های خود را برای کمک‌ها، از جمله بودجه توسعه تمدید کرد و شفاف ساخت. به این مساله هم باید اشاره شود، اما با دقت. گرچه کمک‌کنندگان بین‌المللی دارای اهرم‌های بسیار محدودی هستند، اما نظارت دقیق و مشروط مانند اطمینان از اینکه فقط خدمات قابل دسترسی برای زنان تامین می‌شود هم ضروری است. این در مورد معاملات بزرگ نیست، بلکه بحث مذاکرات روزانه خواهد بود.

کشورهای اروپایی بیش از آمریکا در رویکرد “کمک‌های بشردوستانه مازاد” وارد شده‌اند، اما افغانستان بدون یک سیستم مالی عملگرا نمی‌تواند روی پای خودش بایستد. آزادسازی دارایی‌های بانک مرکزی، به دلایلی واضح گزینه بسیار بحث‌برانگیزی باقی مانده و مشخص نیست که طالبان به هر حال قادر به مدیریت آن است یا خیر. در میان گزینه‌های مطرح شده می‌توان به ایجاد یک بانک مرکزی خصوصی یا مبادلات اعتباری اشاره کرد که شاید سریع‌ترین راه‌حل باشد.

بدون تلاش جدی برای تقویت اقتصاد، دیگران نیز عواقب آن را احساس خواهند کرد؛ به این صورت که خطر قابل توجهی وجود دارد که داعش بتواند جایگاه خود را به دست آورد و تولید مواد مخدر به شدت افزایش یابد.

افراد بیشتری مجبور خواهند شد به دلیل شرایط بد فرار کنند. مهمتر از همه، تلفات انسانی وحشتناک در افغانستان به شدت افزایش خواهد یافت. قضاوت در مورد بهترین مسیر پیش رو بسیار دشوار است. آنچه قابل توجه است این است که چقدر تلاش جدی برای آن انجام می‌شود. احساس مسئولیت بیشتر از سوی ایالات متحده و اقدامات فوری در سراسر جامعه بین‌الملل به شدت مورد نیاز است.»