«آینده» را جدی بگیریم

به گزارش عصرقائم، «عصرایران» در ادامه نوشت: امارات متحده عربی به منظور القای آینده درخشان دوبی برای این بنا سرمایه‌گذاری کرده است که نمادی از طراحی و ساخت در آینده به شمار می‌رود.

در این موزه اکوسیستم و فناوری‌های زیستی ۵۰ سال آینده مورد توجه قرار گرفته‌اند و به حمل‌ونقل آینده، مسألۀ آب و بیومهندسی پرداخته شده است.

امارات با این موزه می‌کوشد بلندپروازی‌هایش را به رخ بکشد. بی‌جهت نیست که یونسکو در چهل و یکمین کنفرانس عمومی خود که ۲۴ نوامبر ۲۰۲۱ در پاریس برگزار شد رسماً دوم دسامبر را به عنوان روز جهانی آینده انتخاب کرد. روزی که روز ملی امارات متحده عربی هم است و این همزمانی اتفاقی نبود.

پیش از آن و از سال ۲۰۱۲، اول مارس مصادف با دهم اسفند به عنوان روز جهانی آینده شناخته می‌شد و هرسال نشست‌ها و مراسمی در کشورهای مختلف برگزار می‌شد و هنوز هم بسیاری نهادها و جوامع این روز را گرامی می‌دارند. روز جهانی آینده در واقع نماد و نشانه است برای اینکه به فردا بیاندیشیم.

در برخی کشورها پیشنهاداتی برای برپایی مراسمی نمادین ارائه داده‌اند تا جهانی باشد. حتی برخی اهمیت این موضوع را به حدی دانسته‌اند که لازم است تا این روز به عنوان تعطیل رسمی در تقویم‌ها ثبت شود تا توجه بیشتری برانگیزد.

به مناسبت این روز، هر سال بچه‌ها در مدارس پروژه‌هایی متناسب با آینده انجام می‌دهند. مثلاً آینده را نقاشی می‌کنند. در مورد جهان فردا یا فرداهای شهرشان انشا می‌نویسند و با معلمشان گفتگو می‌کنند. نگاه بچه‌ها به آینده همیشه جالب است و جای تحلیل دارد. نقاشی رباتهایی که در آشپزخانه کار می‌کنند به این امید که مادرها وقت بیشتری با بچه‌ها صرف کنند، از این جمله است.

روز جهانی آینده بهانه‌ای است تا رسانه‌های جهان پر شود از گفتگو درباره آینده. توجه به آینده برجسته شود و موضوع گفتگوی جمعی قرار گیرد. کارشناسان، روزنامه نگاران و تحلیلگران مسیر حرکت و عملکرد امروزمان را از این زاویه به بحث و گفتگو بگذارند که این نگاه و جهت‌گیری و عملکرد، ما را به سمت چه آینده‌ای سوق می‌دهد. مسیری که می‌رویم به کدام مقصد است.

روز جهانی آینده، بهانه‌ای است برای اینکه ببینیم برای آینده چه می‌کنیم. به این بیاندیشیم که وقتی جوان ما خبر موزه آینده دبی، برنامه توسعه تجارت ترکیه و یا امثال این خبرها را می‌شنود با خود از فردای ایران چه می‌اندیشد. بهرحال، چه بخواهیم و چه نخواهیم، یکی از ملاک‌های قضاوت نسل جوان این است که کشورش چه آینده‌ای در سر دارد و برای ساختنش چه برنامه‌ای در پیش گرفته است.

گرامی‌داشت روز جهانی آینده، نمادی برای توجه به آینده و تأکید بر ضرورت همدلی و مشارکت جمعی برای ساختن آینده بهتر برای بشر در هر کشوری است. برای اینکه کشوری و ملتی بتواند آینده مطلوبی بسازد، شرایطی لازم است. اول، همین همدلی است و امید که پایه و بنیان هر حرکت سازنده است.

دوم آنکه آن جامعه سرمایه‌های انسانی که همان خبرگان و افراد مجرب هستند را قدر بداند و بر صدر اندیشکده‌های راهبردی و اتاق‌های فکر بنشاند. پیشکسوت‌های صنایع مختلف و نخبگان و نظریه‌پردازان حوزه‌های مختلف، در واقع سرمایه‌های ملی هستند که هم‌اندیشی آنها نقش محوری در امکان ساختن آینده بهتر دارد.

سوم اینکه در سیاستگذاری‌ها و تصمیم‌گیری‌های حاکمیتی باید روندهای قطعی لحاظ شوند که نقش محوری و مهمی در ساختن آینده دارند. دیجیتالی شدن، بیوتکنولوژی، رباتیک و جهانی شدن از جمله پایه‌ها و بنیان‌های سازنده آینده بشر هستند. بدون سرمایه‌گذاری جدی برای توسعه این فناوری‌ها و ابزارها و رسانه‌های دیجیتال و پلتفورم‌های جدید، سخن گفتن از آینده روشن کاملاً پوچ و بی‌معنی است. میزان بهره‌مندی ملتها از آینده مطلوب و یا نامطلوب با شاخص‌هایی از جمله وضعیت اقتصاد دیجیتال سنجیده می‌شود.

ما به فرزندان‌مان، به نسل بعد، چه ایرانی را تحویل خواهیم داد. هر کدام از خود سوال کنیم چه مسئولیت شهروندی داریم. چه تکلیفی در قبال آینده شهر و کشورمان داریم و چه کنیم تا به سهم خود محله بهتر، شهر بهتر و ایران بهتری برای نسل بعد بگذاریم.