جذب دی‌اکسید کربن با کمک ضایعات پلاستیکی

به گزارش عصرقائم، به نقل از ساینس‌دیلی، یک راه‌حل کارآمد برای کاربرد دوباره پلاستیک‌های استفاده شده وجود دارد؛ به کار گرفتن آنها برای جذب دی‌اکسید کربن اضافی.

این راه‌حل که مانند یک بازی دو سر برد برای برطرف کردن مشکلات زیست‌محیطی است، در آزمایشگاه “دانشگاه رایس”(Rice University) مطرح شده و یک روش شیمیایی جدید را برای تبدیل کردن ضایعات پلاستیکی به ماده جاذب دی‌اکسید کربن در صنعت پیشنهاد می‌کند.

“جیمز تور”(James Tour)، “والا آلگوزیب”(Wala Algozeeb)، “پاول ساواز”(Paul Savas) و “ژه یوآن”(Zhe Yuan)، پژوهشگران این پروژه گزارش داده‌اند که حرارت دادن ضایعات پلاستیکی در حضور “پتاسیم استات”(Potassium acetate)، ذراتی با منافذی در مقیاس نانومتر تولید می‌کند که مولکول‌های دی‌اکسید کربن را به دام می‌اندازند.

این ذرات را می‌توان برای پاکسازی دی‌اکسید کربن از جریان گازهای دودکش استفاده کرد. تور گفت: این مواد به دست آمده از ضایعات پلاستیکی را می‌توان برای حذف مقادیر زیادی از دی‌اکسید کربن که معمولا جو را پر می‌کنند، در منابع انتشار دی‌اکسید کربن مانند دودکش نیروگاه‌ها به کار گرفت. این یک روش عالی برای برطرف کردن یک مشکل یعنی ضایعات پلاستیکی و رسیدگی به مشکل دیگر یعنی انتشار دی‌اکسید کربن است.

وی افزود: فرآیند کنونی برای پیرولیز کردن پلاستیک که به عنوان بازیافت شیمیایی شناخته می‌شود، ترکیباتی مانند گاز و موم تولید می‌کند اما محصول جانبی کربن تقریبا بی‌فایده است. پیرولیز کردن پلاستیک در حضور پتاسیم استات، ذرات متخلخلی را تولید می‌کند که می‌توانند دی‌اکسید کربن را تا ۱۸ درصد وزن خود در دمای اتاق نگه دارند.

این پلاستیک‌ها به ویژه هنگام همراه شدن با پتاسیم استات، برای جذب دی‌اکسید کربن کاربرد دارند. آزمایشگاه دانشگاه رایس تخمین می‌زند که هزینه جذب دی‌اکسید کربن از یک منبع مانند دودکش پس از احتراق، ۲۱ دلار در هر تن است. این مبلغ بسیار کمتر از هزینه فرآیند انرژی بر مبتنی بر “آمین”(Amine) است که برای استخراج دی‌اکسید کربن از گاز طبیعی استفاده می‌شود. فرآیند مبتنی بر آمین، برای هر تن بین ۸۰ تا ۱۶۰ دلار هزینه دارد.

این جاذب را مانند مواد مبتنی بر آمین می‌توان دوباره استفاده کرد. حرارت دادن آن تا حدود ۷۵ درجه سلسیوس، دی‌اکسید کربن به دام افتاده را از منافذ آزاد می‌کند و به بازسازی حدود ۹۰ درصد از محل‌های اتصال ماده می‌پردازد.

پژوهشگران خاطرنشان کردند که انتظار می‌رود این جاذب، عمر طولانی‌تری نسبت به آمین‌های مایع داشته باشد و زمان خرابی را کاهش دهد.