«دلار» برای اینهـا؟

به گزارش عصرقائم، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «همه جای دنیا پول خرج‌کردن برای استخدام بازیکن خارجی فقط در یک صورت توجیه دارد؛ این که مهره جذب‌شده از سطح بازیکنان داخل کشور بالاتر باشد و با هزینه مناسبی بتوان از او استفاده کرد. گاهی بازیکن خارجی کیفیتی دارد که در داخل کشور مشابه آن پیدا نمی‌شود. گاهی هم فوتبالیست خارجی با قیمتی قابل جذب است که بازیکن داخلی در ازای آن حاضر به کار نیست. در این شرایط طبیعی است که باید به سمت بازار خارجی رفت اما آیا بازیکنان خارجی که در این فصل برای پرسپولیس توپ می‌زنند، هیچکدام از این ویژگی‌ها را دارند؟ سرخپوشان در حال حاضر دو بازیکن تاجیکستانی به نام‌های وحدت هنانوف و منوچهر صفروف در اختیار دارند و البته شرزود تمیروف ازبکستانی هم در این تیم توپ می‌زند. عملکرد هیچ‌یک از این سه بازیکن طوری نبوده که هواداران را متقاعد کند یا این تصور را به وجود بیاورد که نمونه مشابه آنها در داخل کشور وجود نداشته است. پرسش اینجاست: آیا در این وضعیت مالی و با این همه بدهی، «دلار» را باید خرج جذب چنین نفراتی کرد؟

یکی بخر، دو تا ببر!

درباره دو بازیکن تاجیکستانی پرسپولیس از همان ابتدا یک ابهام جدی وجود داشت؛ این که چطور کادر فنی پرسپولیس تصادفا دو بازیکن را از یک تیم تاجیکستانی پسندیده و هر دو را با هم خریده است؟ ممکن است شما یک بازیکن را از هر تیمی در سراسر جهان بپسندید و برای انتقال او تلاش کنید اما جذب همزمان دو بازیکن کمی شائبه‌برانگیز است و فرمول قدیمی «یکی بخر، دو تا ببر» را تداعی می‌کند. اغلب اوقات وقتی چنین خریدهایی انجام می‌شود، حداکثر یکی از دو بازیکن کارآیی دارد، اما مدیربرنامه‌های او فرآیند انتقال را مشروط به خرید همزمان دو بازیکن می‌کند. خیلی هم نادر است که چنین انتقال‌هایی موفقیت‌آمیز باشند. نمونه تاریخی در همین پرسپولیس زیاد داریم. در دوران برانکو دو بازیکن اوکراینی به نام‌های پل‌یانسکی و پریموف جذب شدند که هیچ‌یک مفید نبودند و کلی حاشیه درست شد. اوایل دهه ۸۰ و در دوران مربیگری علی پروین هم دو بازیکن پانامایی با هم به پرسپولیس آمدند که آنها هم به درد نمی‌خوردند. همچنین دوران اول مدیریت محمدحسن انصاری‌فرد در پرسپولیس هم دو بازیکن سوری به نام‌های زیاد شعبو و طارق جبان سرخپوش شدند که باز هم مفید نبودند. به نظر می‌رسد این اتفاق درباره دو بازیکن تاجیک تیم هم تکرار شده است. منوچهر صفروف خیلی زود نشان داد تفاوت بزرگی با مدافعان راست معمولی لیگ برتر ندارد، وحدت هنانوف اما بیشتر بازی کرد و حتی اوایل امیدواری‌هایی هم به وجود آورد اما هر چه جلوتر رفتیم با اشتباهاتش همه را دچار تردید کرد. گاف‌های بزرگ وحدت برابر نفت آبادان و آلومینیوم، شاید سرنوشت پرسپولیس در دو جام را دگرگون کرده باشد.

در ایران شبیه تمیروف نداریم؟

پنج بازی است که شرزود تمیروف در خط حمله پرسپولیس توپ می‌زند و هنوز موفق نشده برای این تیم گل بزند. او البته زیاد می‌دود، می‌جنگد و پرس می‌کند اما در زمینه مهارت‌های فردی و هجومی، فعلا چیزی که باید باشد نشان نداده است. شرزود در نخستین دقایق بازی برای پرسپولیس برابر نفت در آبادان حرکات خوبی داشت و به پاس همان درخشش جزئی، حتی در داربی تهران و بعد از آن هم فیکس شد، اما واقعا شرایطش طوری نیست که هزینه دلاری انجام شده برای انتقال او (هر عددی که می‌خواهد باشد) را توجیه کنید. آیا واقعا مهاجمان ایرانی نمی‌توانند در حد همین تمیروف باشند؟ او چه چیزی بیشتر از مهدی عبدی یا حامد پاکدل دارد؟

به جوانان اعتماد کنید

شاید تمیروف ازبک از همین هفته شروع کند به رگباری گل‌زدن یا حتی وحدت هنانوف آینده خط دفاع پرسپولیس را بسازد. این خوش‌خیالانه‌ترین تصوری است که می‌توانیم از آنها داشته باشیم اما حتی در این صورت هم سوال اینجاست که چرا چنین فرصتی برای کوشش و خطا، کسب تجربه و بهتر و پخته‌ترشدن در اختیار جوانان داخلی و امیدهای پرسپولیس قرار نمی‌گیرد؟ چرا خارجی‌ها حق اشتباه و درس‌آموزی احتمالی را دارند، اما جوانان ایرانی نه؟»