اشتغال‌زایی یا اشتغال‌زدایی؟

به گزارش عصرقائم، اشتغال مهم‌ترین کلیدواژه اظهارات مسئولان و مدیران در سال‌های اخیر است. موضوعی که در هر منطقه تلاش می‌شود بسته به ظرفیت‌های موجود در آن نقطه مورد توجه قرار گیرد.

در مازندران نیز این نکته سال‌هاست حول محور کشاورزی و گردشگری مورد توجه قرار دارد. اما پرسش اینجاست که آیا در این استان و شهرستان‌های پرظرفیت آن تا کنون بهره‌برداری مناسبی از فرصت‌های موجود در بخش گردشگری و کشاورزی شده یا همان اندک میزان اشتغال موجود در بخش کشاورزی هم روی ریل برداشت‌های نادرست از گردشگری از بین رفته است؟

شهرستان نور یکی از مناطق مستعد مازندران برای اشتغال‌زایی متوازن و به هم پیوسته در دو حوزه گردشگری و کشاورزی است. شهرستانی با ظرفیت‌های پراهمیت فرهنگی، گردشگری، اقتصادی و اجتماعی که از ساحل کاسپین تا ارتفاعات البرز امتداد یافته و یکی از وسیع‌ترین شهرستان‌های مازندران محسوب می‌شود.

اما با وجود همه این ظرفیت‌ها، از نور می‌توان به عنوان یکی از مصادیق فرصت‌سوزی در حوزه اشتغال‌زایی یاد کرد. در این شهرستان مانند بسیاری از نقاط مازندران و به‌ویژه غرب این استان، صنعت پرسود گردشگری نه تنها سبب اشتغال‌زایی هدفمند و درازمدت نشد، بلکه به اشتغال‌زدایی در بخش‌های مهمی مانند کشاورزی و دامداری نیز منجر شد.

مازندران با توجه به نقش و جایگاه کشاورزی، دامپروری و همچنین برجستگی‌اش در بخش گردشگری و صنایع دستی همواره در عرصه اقتصادی کشور حرفی برای گفتن دارد. اما با مهاجرت بی‌رویه به این استان و به‌یژه مناطقی مانند شهرستان نور و نبود ضابطه برای مدیریت هدفمند و سودآور حضور گردشگران، کشاورزان و باغداران با فروش زمین‌های کشاورزی و باغی مشاغل اصلی خود را از دست می‌دهند.

البته بیکاری جوانان، وضعیت سخت اقتصادی و درآمد بالای کار بنگاه‌داری و واسطه‌گری در فروش این زمین‌ها در بروز این وضعیت بی‌تاثیر نیست. بر همین اساس باید این نکته از سوی مسئولان به صورت جدی پیگیری و راهکارهای مناسب ارائه شود.

زمین‌های کشاورزی، آب‌بندان‌ها، باغ‌ها و دامداری‌ها در مازندران جای خود را به آپارتمان‌های بلند‌مرتبه داده و روستاها معنای واقعی خود را از دست داده‌اند.

اگر مسئولان فقط یک روز از وقت خود برای رفتن به روستاهای استان به‌ویژه غرب استان اختصاص دهند خواهند دید بیشتر روستاها فقط نامی از آن مانده و دیگر از صدای گوش‌نواز رودخانه‌ها و پرندگان، باغ‌های زیبا، آببندان‌‌ها، زمین‌های کشاورزی، دامپروری و پرورش طیور خبری نیست و به جای آن شهرک‌های مجلل و دیوارهای بلند ویلاهای خالی از سکنه در طول سال مواجه خواهند شد.

ویلاسازی و کاهش عرصه‌های کشاورزی و از بین رفتن مشاغل بومی مسیر معکوس توسعه پایدار در مازندران و به‌ویژه شهرستانی مانند نور است. آن‌چه که می‌تواند آینده این شهرستان و مناطق مشابه در مازندران را تضمین کند، تمرکز بر حفظ زمین‌های کشاورزی و فعالیت‌های بومی و روزآمد شدن این مشاغل در کنار ترسیم نقشه راه درست گردشگری است. فرآیندی که بتواند داشته‌های منطقه را به صنعت گردشگری پیوند بزند و به جای حذف یکی از آن‌ها، از هر دو به عنوان دو بال توسعه منطقه بهره بگیرد.