اعتیادهای آمریکا: مواد افیونی، دونالد ترامپ و جنگ

به گزارش قائم آنلاین، وقتی به مسئله اعتیاد در آمریکای امروزی فکر می کنید، یک چیز به ذهن انسان می آید: اپیدمی مصرف مواد افیونی. و باید هم اینطور باشد. چرا که مسئله ای جدی است. طبق اعلام مرکز ملی آمار  سلامت، تقریبا ۶۴ هزار آمریکایی درسال ۲۰۱۶ در اثر مصرف بیش از حد مواد افیونی جان خود را از دست داده اند (یعنی بیشتر از تعداد کشته شدگان  آمریکایی جنگ ویتنام) یعنی به طور میانگین ۱۷۵ نفر در روز.  «اداره سوء مصرف جدی و خدمات سلامت روانی» برآورد کرده است که ۱۱ و نیم میلیون آمریکایی دچار «سوء مصرف» داروهای مسکن هستند. (توجه داشته باشید که این ارقام همچنان در حال افزایش است). همین اواخر  رئیس اداره سلامت عمومی  با صدور یک توصیه نامه ملی نادر «از آمریکاییان خواست که از نالوکسون استفاده کنند، دارویی که مورد مصرف آن کمک به احیای کسانی است که به مصرف بیش از حد مواد افیونی دچار شده اند». این بحران اعتیاد هزینه ای حدود یک تریلیون دلاری را از سال ۲۰۰۱ تاکنون به کشور وارد کرده و تنها ظرف سه سال آینده دوباره می تواند هزینه ای بالغ بر نیمی از این مبلغ را به کشور تحمیل کند.
اما ایالات متحده به دو بحران دیگر نیز مبتلاست که در دراز مدت هزینه های بسیار بیشتری را متوجه آمریکاییان خواهد کرد. با این حال به این دو مسئله به عنوان پدیده اعتیاد توجه چندانی نمی شود.
این کشور(و بیشتر از همه تمام رسانه های آن) به دونالد ترامپ معتادند، به گونه ای که هیچ جمعیت، هیچ رسانه و احتمالا حتی هیچ یک از مطبوعات حزب کمونیست چین در روزگار مائوتسه تونگ نیز هیچ تصوری درباره آن نمی داشتند. از وقتی که او درژوئن ۲۰۱۵ سوار آسانسور برج ترامپ شد و به مبارزات انتخاباتی پای گذاشت و از بیرون کردن «تجاوزگران مکزیکی» و بنا کردن «دیوارهای بزرگ » آینده سخن گفت، تاکنون هیچ کس-هیچ چیز- آنلاین یا آفلاین، درزندگی روزمره ما یا در حیات رسانه ای ما که هرچه می گذرد بیشتر مشترک می شود، بیشتر اعتیادآور می شود، به این شیوه تحت پوشش قرار یا مورد توجه قرار نگرفته است.

معتاد به ترامپ
دونالد جی. ترامپ به عنوان یک رئیس جمهور،  چرخه توجه این کشور و احتمالا کل جهان را معطوف به خود کرده است. چشم ها متمرکز بوده اند، به او، توهین های او، توئیت های او، افکاری که از سر او می گذرند، تک تک لحظات او، اعمالش، بزرگ یا کوچک، و کنش ها و واکنش های تبعی کسانی که دور او را گرفته اند، به شکلی که هرگز قبلا در تاریخ وجود نداشته است، نه برای یک پادشاه، نه یک امپراتور، یا یک دیکتاتور و قطعا نه برای یک رئیس جمهور. حقیقی ترین پیروزی او این بود که توانسته خودش را برای بخش اعظمی از کشور و تمامی رسانه ها، به یک ماده مخدر داوطلبانه انتخاب شده تبدیل کند، به شیوه ای که ما هرگز تصور نمی کردیم امکان پذیر باشد، جوری که به نظر می رسد برای آن هیچ نالوکسونی وجود ندارد.
او به عمیق ترین شکل ممکن رسانه هایی را که او به آنها عشق می ورزد یا از آنها منزجر است، به آنها اشتیاق دارد یا از آنها نفرت دارد، به مکانیسم تمام عیاری برای تولید «اخبار جعلی» درباره خودش تبدیل کرده است. اگر فکر می کنید که دونالد ضرورتا باید نقطه تمرکز هر چیزی باشد، اگر معتقدید که هیچ چیز دیگر در این سیاره  نباید جز به طریق منکسر شدن از او اتفاق بیفتد (مثل نوری که از یک منشور عبور می کند)، پس این ها فقط اخباری واقعی هستند.
به خصوص وقتی که پای رسانه ها به میان می آید، دونالد ترامپ برای آنها به یک بحران اعتیاد به مواد افیونی تبدیل می شود. او ماده مخدر انتخابی آنهاست. او آنها را نشئه می کند. آنها چاره ای جز مصرف او ندارند یا نمی توانند جلو خودشان را بگیرند. لسلی مونوز به عنوان رئیس سی بی اس در زمان کارزارهای انتخاباتی ۲۰۱۶ این را به روشنی بیان کرد. او گفت: «شاید او برای آمریکا خوب نباشد، ولی لعنتی برای سی بی اس خیلی خوب است.» و بعد هم افزود: «پول سرازیر می شود و این خیلی حال می دهد. من هیچ وقت چیزی شبیه به این را ندیده ام و از علائم پیداست که باید سال بسیار خوبی برای ما باشد. متاسفم. وحشتناک است که آدم چنین حرفی بزند. اما از دونالد پول در می آید. به کارت ادامه بده دونالد.»
و این روند هرگز پایان نیافته است. رئیس جمهور چشم ها را به روزنامه ها خیره می کند، به دهان کسانی که در شبکه های خبری کابلی، در توئیتر، در هرچیزی که اکنون رسانه محسوب می شود، در کار حرف زدن های بی پایان هستند، در زمانی که بسیاری از  تیم های خبری مشغولند، راه های بسیار دیگری گشوده می شود. بدون شک تعداد گزارشگرانی که برای پوشش دادن روز به روز و هفته به هفته او و نوچه هایش گماشته شده اند، ازهر چیز یا هر کس دیگری بیشتر است. هر روز زندگی دونالد ترامپ از لحاظ پوشش خبری تقریبا چیزی است معادل سوء قصد به جان کندی – که می توان آن را اولین گزارش ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته تلویزیون ها دانست – یا شاید تعقیب اتومبیل فورد برونکوی سفید او جی سیمپسون در سال ۱۹۹۴ که به شکلی عجیب پیش نمایشی بود از این لحظه رسانه ای ترامپ زده.
وقتی پای ریاست جمهوری او به میان می آید اصلا اهمیت چندانی ندارد که «داستان» چیست. هر چه که باشد فورا گله رسانه ها گرد آن جمع می شوند، بدون داشتن ذره ای حس تناسب خبری یا هیچ گونه احساسی نسبت به آنچه که واقعا در این سیاره ما اهمیت دارد.  به واقع  می توان گفت که هم اکنون تقریبا از هر نظر، سایه دونالد ترامپ مرتبا روی خورشید را می پوشاند.
حادثه کوچکی را که درست همین چندی قبل رخ داد در نظر بگیرید. سارا سندرز سخنگوی کاخ سفید ترامپ با هدف برگزاری یک مهمانی با اعضای خانواده، در «مرغ قرمز» که یک رستوران کوچک از مزرعه تا میز غذا در لگزینگتون ویریجینیا است، توقف کرد. وسط غذا  مالک رستوران بعد از آنکه کارکنانش «نگرانی هایی» را با او درمیان گذاشتند، از سندرز خواست که آنجا را ترک کند. من فقط دارم این ماجرا را به شما یادآوری می کنم – قطعا دو هفته پیش شما می توانستید تمام جزئیات ماجرا را برایم تعریف کنید- چون این ماجرا پیش از آنکه دیگر داستان های مربوط به ترامپ – از کناره گیری کندی قاضی دیوان عالی گرفته تا دست انداختن رئیس جمهور- آن را به کنار بزنند، پیشتر روانه سطل خاکروبه تاریخ شده بود. البته غذای نیم خورده سندرز این کمک را نیز کرد تا داستان های قبلی روزگار ما به کناری روند، مثل داستان نوشته پشت کت ملانیا ترامپ در اولین سفرش به مرز آمریکا- مکزیک («من که اصلا برام مهم نیست. شما چی؟»
بعد از آنکه سندرز رستوران را ترک کرد و درباره این ماجرا توئیتی فرستاد، توفانی از پوشش رسانه ای به همراه تندبادی از توئیت ها، پست های فیس بوکی، اهانت ها و تحسین ها از قضاوت مالک رستوران، استدلال ها بر سر قطب بندی ایدئولوژیک کشور و خیلی چیزهای دیگر از جمله  به سلاح تبدیل کردن وب سایت جستجوی رستوران«یلپ»، بر سر ما آوار شد. حتی رستوران های بی ارتباط با ماجرا در سراسر کشور که کلمه «مرغ قرمز» درداخل نامشان بود (یا حتی یک کلمه آن) تهدیداتی از همه نوع دریافت کردند و غرق پیام هایی توهین آمیز شدند، چرا که آنها مغازه ها و رستوران هایی بودند که دست بر اتفاق در نزدیکی مرغ قرمز اصلی واقع شده بودند.
این ماجرا به اخبار صفحه اول سراسر کشور، مثلا اخبار شبانه ان بی سی (که اتفاقا من آن را تماشا می کنم) در شبی که بازار سهام  به دلیل هراس ها از جنگ تجاری  حال و روز خوشی نداشت، راه یافت. در روزنامه شهر من نیویورک تایمز گزارشی در صفحه اول از این ماجرا وجود داشت و نه یکی بلکه دو گزارشگر به پوشش تهیه مطلبی مهم دراین باره گماشته شده بودند که چرا انگشت توئیت کن پرزیدنت ترامپ چنین کند است؛ یعنی چرا او ۴۸ ساعت صبر کرده – دو روز کامل، می فهمید!- و بعد در توئیتی حمایت خود را از سخنگوی مطبوعاتی اش با حمله به مرغ قرمز برای داشتن نمای ظاهری «کثیف» و بی شک درونی «پلشت» اعلام کرد. روزنامه نگاران نیویورک تایمز  بر  «واکنش برخلاف انتظار نیم بند و با تاخیر  رئیس جمهور» تمرکز کردند، متعجب از اینکه آیا این نشانه ای حاکی از این است که سندرز هم در راه خروج از کاخ سفید قرار دارد یا نه. (واشنگتن پست از طرف دیگر – همانطور که عنوان یکی از مقالاتش نشان می داد – با واکنش رئیس جمهور از نظر «تمام اشتباه هایی که ترامپ در یک توئیت درباره مرغ قرمز مرتکب شد»)  مخالفت کرد. و ماجرا به این ترتیب همچنان ادامه پیدا کرد.
حال به من بگویید اگر این یک اعتیاد نیست پس چیست؟  آیا یک چیز را درباره اعتیاد می دانید؟ هر چیزی که شما را نشئه کند – و اجازه دهید انکار نکنیم که دونالد ترامپ  مجموعه ای پیوسته از نشئگی را تقدیم ما می کند (چه به شکل موجی از توافق و لذت باشد یا ترس و تشویش)- اگر نتوانید جلوی خودتان را بگیرید و از مصرف آن ماده دست بردارید، هر روز پس از روز دیگر، هر شب پس از شب دیگر، بهایی وجود خواهد داشت که باید پرداخته شود. یک نفر چیزی بهتر از معادل نالوکسون را در دست دارد.

معتاد به جنگ
و بعد نوبت می رسد به اعتیاد تمام آمریکایی دیگر قرن بیست و یکمی که از جهاتی عجیب تر از اعتیاد به ترامپ است و احتمالا در دراز مدت کم هزینه تر از آن هم نیست: اعتیاد به جنگ. تقریبا ۱۷ سال پس از به راه افتادن جنگ با ترور در سطح جهانی، نشئگی ها- حمله به افغانستان! تصرف کابل! ویران کردن عراق! به اسارت گرفتن صدام حسین!- مدت هاست که به آخر رسیده اند. اکنون کسانی که گرفتار مزخرفات شده اند، از نفس افتاده و بی دل و جرات، می بینند که قادر به متوقف کردن این وضع نیستند.
از زمان یک رشته اعتراضات جهانی و تاریخی ضد جنگ که بعد از حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ رنگ باخت، وضعیت به گونه ای است که انگار بیشتر آمریکاییان  به کلی در برابر وسوسه جنگ های این کشور تسلیم شده اند. آنها که از خدا خواسته توسط مقامات ارشد دولت بوش – که ترجیح می دادند عملیات های نظامی شان را بدون نظارت شهروندان یا کنگره به پیش ببرند- از حالت بسیج خارج شدند،  ظاهرا به سادگی رو برگردانده اند و سراغ کار و کسب خودشان رفته اند. در همین حین  ارتش کاملا مرکب از داوطلبان آمریکا که هرچه می گذرد به چشم بخش عمده ای از مردم به نوعی لژیون خارجی تبدیل می شود، به جنگ های هرگز پایان نایافتنی و به شدت بیهوده در سطح منطقه وسیعی از خاورمیانه، آسیا و آفریقا ادامه داده اند.
وقتی پای جنگ با ترور واشنگتن که هنوز در حال گسترش است به میان می آید، رسانه ها اگر کاری کرده باشند، دنبال کردن موضوع است. مثلا اخیرا ایندریز علی گزارشگر رویترز عکسی  از یک اتاق تقریبا خالی بزرگ و پر از صندلی را در توئیتر ارسال کرد و زیر آن نوشت: «در جلسه گزارش پنتاگون در مورد افغانستان دقیقا چهار روزنامه نگار حضور داشتند.» همین یک تک تصویر به وضوح بازگو کننده وضعیت فعلی است. تقریبا ۱۷ سال پس از حمله به افغانستان از سوی ارتشی که مکررا از آن به عنوان «بهترین نیروی رزمی که جهان تاکنون به خود دیده» تحسین و تمجید شده، در مقطعی که شورشیان طالبان دوباره در حال قدرت یافتن هستند، برگزاری یک جلسه گزارش پنتاگون در مورد تحولات این کشور، هیچ تمایلی را در کسی بر نمی انگیزد. بله، به رویدادهایی نظیر جنگ همچنان از سر وظیفه نگاه می شود و گاه گاه گزارش هایی از آنها انعکاس پیدا می کند، اما این گزارش ها معمولا در لا به لای مطالب صفحات میانی روزنامه ها یا عمق اخبار شبانه گم می شوند و به اندازه افتادن شمع روی لباس ملانیا، آخرین توئیت رئیس جمهور یا یک واکنش منفی نسبت به «مرغ قرمز» به آنها توجه نمی شود.
با این حال عکس جلسه گزارش پنتاگون فریبنده است. این عکس گروهی کلیدی را که همچنان در اتاق هستند نشان نمی دهد: کسانی که به یک سبک آمریکایی جنگ افروزی معتاد شده اند که سال پشت سال، از طریق آنها که همچنان از نظر تئوریک تنها قدرت غالب روی زمین به نظر می رسد، گسترش جنبش های تروریستی، بی نظمی، نابودی و آوارگی جمعیت های همچنان رو به تزایدی را باعث می شوند (مشارکت در ایجاد یک بحران جهانی آوارگان به شیوه خودش به بازسازی سیاره زمین کمک می کند!).
اگر موقتا به دونالد ترامپ رو کنید، می توانید قدرت این اعتیاد به جنگ را درناتوانی او در عمل به وعده اش برای ورود به کشمکش ها به شیوه ای پیروزمندانه و در صورت لزوم نجات دادن کشور از چیزی که او از آن با عنوان «مصیبت ۷ تریلیون دلاری خاورمیانه بزرگ تر» یاد کرده احساس کنید. او هم به مدل خودش گرفتار این جنگ ها شده است. و زمانی که ژنرال هایی که ترامپ انتخاب کرده بود تا با وجود احساس ناخوشایند اثبات شده شان نسبت به او اطرافش را بگیرند، ترامپ در حرکتی چشمگیر غیرنظامیانی را به عنوان جایگزین انتخاب کرد که تضمین دادند وقتی پای جنگ های جهنمی آمریکا به میان می آید، گوی را همچنان درحال چرخش نگه دارند.
اعتیاد؟ اگر فکر می کنید که این کشور گرفتار بحران اعتیاد نیست (اعتیادهایی جز مواد افیونی)، بهتر است دوباره فکر کنید.
نویسنده: تام انگلهاردت(Tom Engelhardt) از موسسان پروژه امپراتوری آمریکا و نویسنده تاریخچه ای از دوران جنگ سرد با عنوان «پایان فرهنگ پیروزی»
منبع: yon.ir/z3roe