ایبنا به نقل از ایندیپندنت، او در سال ۱۹۱۷ متولد شد. یک ویراستار بسیار موفق بود که با نویسندگانی نظیر فیلیپ راث، جین ریس و وی.اس نایپل کار کرد. آتهیل هرگز ازدواج نکرد اما روابط عاشقانه زیادی داشت و ۴۰ سال با بری ریکورد، نمایش نامه نویس جامائیکایی زندگی کرد. آتهیل اعتماد به نفس بالایی داشت که به او کمک کرد نویسنده شود و از او یک ویراستار خوب ساخت. او در قضاوت هایش روشن عمل می کرد و در تشویق هایش مطمئن.
خاطرات نامعقول او، ازجمله “جایی به سمت پایان” که در سال ۲۰۰۹ برنده جایزه بیوگرافی کاستا شد، به طور مساوی حیرت انگیز و لذت بخش بود. آتهیل بیش از ۵۰ سال احساسات کاملا خصوصی اش را با طنز و صداقتِ تمام آشکار کرد.
عکس العمل مادر آتهیل به اولین مجموعه خاطراتش “به جای نامه” سکوت بود. “او با خود فکر کرد این دختر عزیزم است که دوستش دارم و کاری کرد که من واقعا نمی توانم دوست داشته باشم، پس بگذار تظاهر کنیم این کار را نکرده. بگذار از بین ببریمش جوری که انگار اتفاق نیفتاده.” این دو هرگز درباره کتاب با هم صحبت نکردند.
همانطور که در کنج دنج خانه اش در های گیت در شمال لندن در احاطه خاطرات نشسته ایم متوجه می شوم که آتهیل یک طغیان تصادفی است. ناتوانی او در تطبیق پذیری یک نشانه است نه علت: او پس از آنکه عشق اول رهایش کرد، هرگز ازدواج نکرد و بی علاقگی خود برای روبه رویی دوباره با چنین اندوهی را این طور نشان داد. او اعتراف می کند: “احساسات پنهانی از شکست در رابطه ام با تونی ایروین داشتم. مثل هر دختر دیگری عشق را آغاز کردم و فکر می کردم قرار است ازدواج کنم، وقتی این اتفاق نیفتاد، آن را به چشم یک شکست دیدم.”
حتا موفقیت شغلی او هم تصادفی بود: او مجبور بود کار کند چون به دنبال استقلال بود؛ و “به جای نامه” که در ۱۹۶۳ منتشر شد از فشاری که نوشتن درباره احساس شکستی که از رابطه عاشقانه اش با ایروین ناشی شده بود، در او ایجاد کرده بود، شکل گرفت. او می گوید: “پیش از آنکه آن کتاب را بنویسم، احساس شکست چیزی بود که حس می کردم. بعد از نوشتن، آن احساس شکست کاملا از بین رفته بود. دیگر هرگز آن احساس را نداشتم. درمانِ فوق العاده ای بود.”
نوشتن درباره سقط جنین در ۴۳ سالگی هم باری از روی دوش او برداشت. نه از احساس گناه یا حسرت، بلکه از سوال هایی که مردم از زنان بدون فرزند می پرسند. داستان بدون هیچ احساساتی نوشته شده. آتهیل وقتی فهمید باردار است تمایل شدیدی داشت که به جای اینکه برای سومین بار سقط کند، بچه را نگه دارد. اما در ماه های آخر به شدت مریض شد. جزئیات این اتفاق واقعا هولناک است. او هرگز برای کودک ازدست رفته اش سوگواری نکرد، فقدان اندوه که شاید برای بعضی تکان دهنده باشد، اما آتهیل معتقد است که اندوه را سرکوب نکرده، بلکه بسیار خوشحال بوده که نجات پیدا کرده است: “اگر می مردم، که تصور می کردم این اتفاق می افتد، خیلی اهمیت نمی دادم. از مرگ نمی ترسیدم، فقط می خواستم آن تجربه وحشتناک تمام شود.”
آیا بی قراری او در بزرگسالی، تمایل او به بازگشت به آن روزهای بی قیدوبند پس از جنگ جهانی اول را منعکس می کند؟ او از این سوال غافلگیر می شود. “شاید همینطور باشد. این به آدم احساس استقلال می دهد. وقتی سفر می کردم همیشه می خواستم تنها سفر کنم، کارهایی که خودم دوست دارم بکنم. این فلسفه زندگی و سفر است.”
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0