چگونه ايمان در شخصيت مومنان، خوش بيني ايجاد مي كند؟

به گزارش قائم آنلاین، حالت فرد با ايمان در نظام هستي، مانند حالت فردى است كه در كشورى زندگى مى ‏كند كه قوانين و تشكيلات و نظامات آن كشور را صحيح و عادلانه مى ‏داند، به حسن‏ نيت گردانندگان اصلى كشور نيز ايمان دارد و قهراً زمينه ترقى و تعالى را براى خودش و همه افراد ديگر فراهم مى ‏بيند و معتقد است كه تنها چيزى كه ممكن است موجب عقب‏ ماندگى او بشود تنبلى و بى ‏تجربگى خود او و انسان هايى مانند اوست كه مانند او مكلّف و مسئول ‏اند.

از نظر چنين شخصى، مسئول عقب ‏ماندگى او خودش است نه تشكيلات و نظامات كشور، و هر نقصى وجود دارد از آنجاست كه او و امثال او وظيفه و مسئوليت خويش را انجام نداده ‏اند. اين انديشه طبعاً او را به غيرت مى ‏آورد و با خوشبينى و اميدوارى به حركت و جنبش وادار مى ‏كند.
اما يك فرد بى ‏ايمان در نظام هستى، مانند فردى است كه در كشورى زندگى مى ‏كند كه قوانين و تشكيلات و تأسيسات كشور را فاسد و ظالمانه مى ‏داند و از قبول آنها هم چاره ‏اى ندارد. درون چنين فردى همواره پر از عقده و كينه است. او هرگز به فكر اصلاح خودش نمى‏ افتد، بلكه فكر مى ‏كند در جايى كه زمين و آسمان بر ناهموارى است و سراسر هستى ظلم و جور و نادرستى است، درستىِ ذره ‏اى مانند من چه اثرى دارد؟!چنين كسى هرگز از جهان لذت نمى‏ برد. جهان براى او همواره مانند يك زندان هولناك است. اين است كه قرآن كريم مى‏ فرمايد:(«وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً»)؛هر كس از توجه و ياد من رو برگرداند، زندگى‏ تنگ و پر از فشار خواهد داشت.

پي نوشت:

[۱] سوره طه، آيه ۱۲۴٫
انسان و ايمان، مجموعه آثار، ج۲، ص۴۶٫