ذوالاکتاف: اقشار ضعیف نمی‌توانند ورزش کنند

به گزارش قائم آنلاین، وحید ذوالاکتاف در گفت‌وگو ، در خصوص وضعیت ورزش همگانی در کشور گفت: به یاد دارم زمانی که کودک بودم برای ورزش یک ریال هم هزینه نکردم و به صورت مجانی به ورزش می‌پرداختم و حتی اگر به سالنی هم می‌رفتیم کسی از من مطالبه‌ی پول نمی‌کرد. البته درست است که الان امکانات ورزشی زیاد شده است ولی شما اگر بخواهید به سالنی برای ورزش کردن بروید باید پول زیادی را صرف آن کنید. به خاطر دارم که حتی در زمان کودکی اگر بچه‌هایی از قشر ضعیف به سالن‌ها می‌آمدند، سالن‌ها شورت و پیراهن آنها را تامین می‌کردند و پولی به خاطر آن نمی‌گرفتند.

او افزود: بر این باور هستم که امکانات ورزشی مجانی نیست به عنوان مثال فرزند خودم اگر بخواهد ورزش کند پول نیاز دارد و تمام مکان‌های ورزشی مادی شده است. زمانی که به پارک‌ها می‌رویم خواهیم دید که افراد بیشتری به پارک‌ها برای ورزش می آیند و باید به این نکته توجه کرد که افزایش جمعیت هم داشته ایم و با یک نسبت گیری می‌توان دریافت که آیا شور و شوق مردم نسبت به ورزش زیاد شده است؟

وی ادامه داد: اینکه بنشینیم در صدا و سیما و تلویزیون و حتی در کلاس سخنرانی کنیم کافی نیست و یک کار ساده لوحانه است و باید بستر سازی انجام داد که همه ی اقشار جامعه بتوانند ورزش کنند. اقشار ضعیف که هم کرایه خونه می‌دهند و هم پول حمل و نقل، برای ورزش کردن نمی‌توانند پولی خرج کنند و حتی در نان شب خود محتاجند و ما شاهد هستیم که اگر بخواهید فوتبال بازی کنید یا حتی شنا بروید باید خرج زیادی را صرف فقط ۴۵ دقیقه شنا کردن کنید.

او در خصوص تاثیر آموزش و پرورش در پیشرفت ورزش همگانی گفت: باید دید سرانه‌ی آموزش و پرورش برای ورزش چه قدراست؟ متاسفانه مدارس غیر انتفاعی خانه‌هایی هستند که اصلاً برای ورزش کردن و حتی دنبال هم دویدن جایی ندارند و من نمی دانم چگونه برای این مدارس مجوز صادر می‌کنند. البته کسانی هستند که از نان شب خودشان هم می‌گذرند و تکاپو می‌کنند ولی این تعداد قلیل نیاز را تامین نمی‌کنند و من می‌توانم بگویم که در ورزش مدارس موفق نبوده ایم.

او با مقایسه‌ی ساعت ورزشی در کشورهای خارجی با ایران گفت: روزانه در کشورهایی که به ورزش اهمیت می‌دهند ۱ تا ۲ ساعت ورزش گنجانده شده است ولی در مدارس ایران چگونه است؟ البته شاهد آن هستیم که مدارس در ایران جدیداً برای خود زمین‌های اختصاصی اجاره می‌کنند ولی در تمامی مدارس این اتفاق نمی‌افتد و روزی می توانیم ادعا کنیم که در زمینه‌ی ورزش در مدارس بهبود یافتیم که تمامی مدارس از این امکانات برخوردار شوند.

این استاد دانشگاه ادامه داد: میانگین استفاده از فضای مجازی ۲ ساعت در روز است اما در بین افراد ۱۲ تا ۱۳ ساله شاهد هستیم که این آمار حداقل ۲.۵ برا بر میانگین جهانی است و این یک زنگ خطر جدی است که کودکان ما را تهدید می‌کند. اما به جای این همه استفاده از فضای مجازی آیا کودکان جایی را دارند که برای ورزش به آنجا روند؟ آیا امکانات تکمیل است؟ هزینه حمل و نقل و سالن به چه شکلی است؟ آیا این موارد مانع برای ورزش کردن نیست؟

ذوالاکتاف ادامه داد: فرض کنیم از نظر امکانات مشکلی نداریم آیا ورزشگاه‌ها ایمنی دارد؟ آیا شما اطمینان دارید که اگر فرزندتان را به باشگاه بفرستید مربیان آنجا دارای صلاحیت باشند؟ علاوه بر بعد امکانات باید توجه داشت که آسیب‌های روحی و جسمی به افراد در خلال ورزش نرسد و از همه مهمتر باید نیروی انسانی آموزش دیده و با صلاحیت باشد تا دچار مشکلات نشود. اشخاصی که صلاحیت دارند و باسواد هستند باید ورزشی را متناسب با هر گروه سنی طراحی و آن را اجرا کنند ولی شاهد آن هستیم که اشتیاق برای ورزش در جامعه بسیار کم شده است.

وی در خصوص نگرانی خانواده‌ها برای فرستادن فرزندان خود به سالن بدنسازی گفت: شاهد آن هستیم که خانواده‌ها تمایلی برای فرستادن فرزندان خود به سالن‌های بدنسازی ندارند زیرا بعد از یک مدتی با تبلیغات غیر قانونی و غیر مجاز در سالن‌ها کودکان به داروهای غیر استاندارد رو می‌آورند و هزاران مشکل از جمله مشکل کلیوی و نازایی در آن‌ها شکل می‌گیرد.

او با تاکید بر اینکه فقر نیروی انسانی به شدت احساس می‌شود گفت: بهترین کار برای ورزش مردم این است که به پارک‌ها و کوه‌ها بروند و از آنها استفاده کنند و این امکانات را در شهرهایی که شهرداری خوبی دارند می‌توانیم مشاهده کنیم. اینکه سازمانها و متولیان ورزش، ورزشگاه‌های خود را به ارگان‌های خصوصی واگذار می‌کند خود یک عامل نرفتن مردم به سراغ ورزش است زیرا گرانی زیاد باعث می‌شود که مردم از ورزش کردن منصرف شوند و افرادی که توانایی مالی دارند می‌توانند بدون دغدغه از این امکانات استفاده کنند ولی اقشار ضعیف دچار مشکل شده و یک بی عدالتی شکل می‌گیرد و باید فکری در این خصوص شود که به سمت مادی گرایی نرویم.

او در پایان خاطر نشان کرد: امیدوار هستم کشوری که در دوره‌ی انقلاب ۳۵ میلیون جمعیت داشته و اکنون حدود ۸۵ میلیون جمعیت دارد بتواند ورزش رایگان را در اختیار تمام افراد جامعه قرار دهد و یک تعادل و توازن بین قیمت‌های سرسام آور اماکن ورزشی و درآمد اقشار جامعه ایجاد کند.