آیا عقب ماندگی پاکستان از هند با فرستادن فضانورد جبران می‌شود؟

به گزارش قائم آنلاین، هند گرچه سال‌ها زیر سلطه نظام استعماری انگلیس بود اما حرکتش برای استقلال، با خردمندی و تیزهوشی مهاتما گاندی، ریشه در خودکفایی و حرکت به سوی استقلال همه جانبه داشته به همین دلیل، در بعدهای مختلف از جمله فناوری، حرکت‌های اصولی و بر پایه توانمندسازی صنایع داخلی و تکیه بر آنها بوده است. حتی در مواردی که نیازمند بود از کمک خارجی استفاده کند، مسیری را انتخاب می‌کرد که هرچه سریع‌تر از اتکا به بیگانه بی‌نیاز شود.

در زمینه فعالیت‌های فضایی، این کشور از همان سال‌های آغاز ظهور فناوری فضایی، با راه اندازی سازمان فضایی(Indian Space Research Organisation- ISRO) و قرار دادن افرادی با دانش و انگیزه چه در راس و چه بدنه آن توانست به سرعت گام‌های بزرگی بر دارد. کایلاساوادیوو سیوان رئیس فعلی سازمان فضایی هند، از دهه ۸۰ قرن قبلی میلادی همکاری‌اش را با سازمان تحقیقات فضایی هند در طراحی و توسعه موشک آغاز کرد و طی تقریبا ۳۰ سال گذشته، به دلیل توانایی‌های علمی و فنی، آرام آرام به بالا صعود کرد.

ایسرو گرچه آهسته گام برداشت اما توانست خود را به عنوان یکی از قدرتمندترین سازمان‌های فضایی دنیا به ثبت برساند و با ساخت انواع پرتابگرها، ماهواره‌ها، کاوشگران دورپرواز جایگاه مستحکمی برای خود در میان کشورهای صاحب صنایع فضایی ایجاد کند و اینک می‌رود که با ساخت سفینه سرنشین‌دار، پرتابگری نیرومند که توان حمل این سفینه به فضا را دارد و دیگر زیرساخت‌ها، به کشوری تبدیل شود که بعد از روسیه، آمریکا و چین، بطور مستقل و با اتکاء به کارشناسان و فناوری بومی خود، در زمینه پروازهای سرنشین‌دار فضایی، به فعالیت بپردازد.

اما پاکستان از همان دوره‌ای که هند راه اندازی سازمان خود را اعلام کرد، به شکلی غیرواقعی خواست در این عرصه، خودی نشان دهد. کمیسیون تحقیقات فضایی و جو فوقانی(The Space and Upper Atmosphere Research Commission – SUPARCO) -سوپارکو- در ۱۶ سپتامبر ۱۹۶۱ به دستور رئیس جمهور پاکستان تأسیس شد. سوپارکو از زمان تأسیس در سال ۱۹۶۱، به عنوان یک سازمان با توانایی علمی کم اما جاه طلب که سعی داشت از فناوری فضایی در مسیر امنیتی استفاده کند شناخته شد.

البته در همین راه هم موفقیت چندانی نداشت و بارها در این جاه طلبی‌ها ناکام ماند. حتی از همان سال‌های نخست با وجود افرادی مانند عبدالسلام و حمایت‌های فنی آمریکا نتوانست قدم مهمی بردارد. بعدا به چین متوصل گردید چون چین در یک جریان تاریخی طولانی، رابطه خوبی با هند نداشت و پاکستان نیز از چنین پیشینه‌ای برخوردار است.

اولین ماهواره این کشور، بدر- ۱، با تلاش مشترک سوپارکو و سازمان فضایی چین ساخته و در سال ۱۹۹۰ توسط سازمان فضایی چین پرتاب شد. برنامه فضایی پاکستان به دلیل مشکلاتی مانند سیاسی شدن، کاغذبازی‌های بسیار و دلایلی دیگر از این دست، مرتب عقب افتاد و بسیاری از برنامه‌ها به همین دلایل توسط مقامات بالا لغو شدند.

اینک مقامات پاکستانی می‌خواهند با یک برنامه نمایشی، عقب افتادن از هند رقیب سنتی خود را به زعم خود جبران کنند. فواد چودری وزیر علوم و فناوری این کشور به تازگی اعلام کرد: اولین فضانورد پاکستانی تا سه سال آینده به فضا فرستاده خواهد شد و بدین منظور، فرآیند انتخاب فرد مورد نظر در سال ۲۰۲۰ آغاز می‌شود. وی اعزام فضانورد به فضا را “بزرگترین رویداد تاریخ فضایی پاکستان” خواند در حالی که این پرواز، چنانچه عملی شود، در حقیقت اعزام یک گردشگر فضایی، البته این بار نه توسط سایوز روسی بلکه شنژوی چینی است!

چودری برای مهم جلوه دادن این برنامه جریان انتخاب فضانورد پاکستان را با آب و لعاب ویژه ای تشریح کرد و گفت، نیروی هوایی پاکستان نقش مهمی را در روند انتخاب فضانورد ایفا خواهد کرد و متولی انجام آن خواهد بود.
وی مراحل انتخاب پنجاه نفر در گام اول، بیست و پنج نفر از این افراد در مرحله بعد، ۱۰ نفر در مرحله سوم اعلام کرد و گفت نفرات پایانی مورد تعلیم و آموزش قرار خواهند گرفت و در نهایت یک نفر به عنوان گزینه نهایی برای اعزام به فضا انتخاب خواهد شد.

چودری همچنین در مورد کمک چین در انجام “بزرگترین رویداد تاریخ فضایی پاکستان” اظهار داشت: با توجه به اینکه پاکستان دارای تاسیسات برای این کار نیست چین در این زمینه با ما همکاری خواهد کرد!