اربعین، حریم موکب عشق

به گزارش قائم آنلاین، پای در رکاب عشق نهاده‌اند و به دیدار عشق خالص می‌شتابند، مردمانی از جنس فداکاری و بودن که لحظه لحظه با تمنای مولای‌شان، رؤیاهای خیس خود را باور می‌کنند.

بر مَرکب عشق بر موکب اخلاص فرود می‌آیند و تنهایی و غریبی سالار شهیدان را در خلوص بی‌بدیل نجواگونه فریاد می‌شوند.

این شوق هرساله‌ی وصال که خوشبختی ازلی تا ابدی را در خود نهان کرده است و همواره تکرار می‌شود و هرگز تکراری نخواهد شد.

وصال، مرکب نمی‌شناسد و شوق برمی‌انگیزاند. پای برهنه، پیاده، سواره، از زمین و آسمان و دریا، تفاوتی نمی‌کند از کدام راه که مقصد یکی است و رسیدن به معشوق، طلب جانان است.

در این میانه هستند عاشقان دیگری که به پای جان به میزبانی از عشاق روان شده از هر جای به سوی کعبه عشق، برخاسته و سفره عشق در مسیر گسترانده‌اند.

عاشقانی از جنس باران و آب در کویر تَفتیده‌ عراق.

مذهب و نژاد، رنگ و جنسیت نمی‌شناسد و خالصانه و خادمانه بر بلندای بودن خاک می‌شوند بر پای مسافران حسین(ع) تا گرد راه بشویند از جان و دلشان، هرچه دارند در طبق اخلاص بی‌شائبه و بی‌دریغ و بی‌هیچ چشمداشتی عرضه می‌کنند.

طعامی، خوراکی، آبی و شربتی هرچه که باشد … هرچه در توان دارند و آنان که توان چنین سفره ای را ندارند با جان و تن خود به میدان می‌آیند و فروتنانه پای زائرین را از گرد می‌شویند با لبانشان تشنه.

انگار اربعین روز محشری است که مردمان سرزمین عراق را با دَم مسیحایی خود دوباره زنده می‌کند و این سو موکب‌های عشق به همت پارسیان و اعراب بی‌هیچ تفاوتی در نگاه برپا می‌شوند و ندای عشق را بر بلندای تاریخ چون نگینی بر تارک افتخارات شیعه فریاد می‌زنند.

این حرمت حریم و این حرم حرمت در نگاهشان جان می‌گیرد و جان می‌بخشد به موج‌های خسته از جور روزمرگی‌ها و روز مُردگی‌های دنیای مدرن.

تفاوتی نمی‌کند این حریم آن‌سوی دنیا باشد یا این سوی جهان. جایی سر می‌دهند و جایی دل برای حفظ این حریم‌های مقدس.

با هر کیفیتی  و در هر جایی که موکب عشق برپاست برای میزبانی عاشقان اهل بیت جایی خاکریز است و جایی خانه ای امن که خستگی راه را از تن بزداید.

اربعین، حماسه‌ ای دوباره از حماسه ای جاودان است که بر مرکب‌های عشق و دلدادگی نشسته و خویش را تا قله‌های اجتماعی بزرگ به پاکی قلب‌های شکسته و دردمند فریاد می‌زند و چون بارانی مطهر، روح های آلوده به زمانه را تطهیر می‌کند.