افزایش چندبرابری شیرابه‌های زباله طی نیمه دوم سال در مازندران

به گزارش قائم آنلاین، در کنار معضل بحرانی چندین و چند ده ساله مدیریت پسماند در استان که هنوز که هنوزه بر سر جایش باقی است و علیرغم میلیاردها تومان هزینه تاکنون منجر به احداث و راه‌اندازی حتی یک کارخانه دفن زباله اصولی در استان نشده است؛ این روزها و در نیمه دوم سال که از افزایش بارش‌ها در شمال کشور به ذوق می‌آییم، معضلی پنهان اما بسیار خطرناک نهفته است.

دفن غیر اصولی زباله‌ها به روش دپو که عموما در مناطق جنگلی، حاشیه روستاها و در برخی نقاط در سواحل استان انجام می‌گیرد، جدا از نازیبایی‌های بصری، سلامت انسان، جانوران، آبزیان و طبیعت استان را به جد تهدید می‌کند و این آسیب در نیمه دوم سال و با افزایش بارش‌ها، چندین و چند برابر می‌شود.

اصولا شیرابه‌ها که جزو مضرترین و آسیب‌زا ترین به جا مانده و شکل گرفته از زباله‌ها هستند، در طول سال به صورت روان‌آب تشکیل و به سمت رودخانه‌ها، جنگل‌ها، چشمه‌سارها، چراگاه‌های دام و نهایتا دریا سرازیر می‌شوند و در یک چرخه کاملا آشکار، مجددا به انسان بر می‌گردند و زیان‌های مرگباری را به بار می‌آورند؛ موضوعی مهم و حیاتی که گویا پشت دیوار بلند مسئله پسماند، جا خوش کرده است و خود را از دید مسئولان، پنهان نگاه داشته است؟!

با توجه به بارندگی فراوان در استان‌های شمالی و به‌ تبع آن در غرب استان، و با توجه به نقش موثر باران در تولید مضاعف شیرابه‌، روزانه حجم زیادی از شیرابه در محل دفن و دپوی زباله تولید می‌شود که هر چه عمر زباله در مراکز دپو بیشتر باشد، حجم شیرابه تولیدی نسبت به زباله‌های جوان‌تر بیشتر هم خواهد شد.

برای به‌دست آوردن تصوری از میزان آلودگی و مسمومیتی که در شیرابه موجود است کافی است بگوییم که میزان میکروب‌های موجود در شیرابه بالغ بر ۴۰ هزار برابر زباله‌های معمولی است و حتی حل شدن چند قطره از آن در هر آبی بسان آزاد شدن یک بمب میکروبی خطرناک است که عامل سرایت انواع بیماری‌ها به انسان و دام و گیاه می‌باشد.

این غول بی شاخ و دم و کریه منظر که خودش را پشت چهره زیبا و ظاهر جذاب و دلربای طبیعت استان مخفی کرده است، خنجر از پشت به اهالی، ساکنان، طبیعت، جنگل و دریا و دریانشینان می‌زند و سکوت تلخ یکایک ما، جولان شیرابه‌ها را وسیع‌تر و بی هواتر کرده است.

جدا از تولید شاید بتوان گفت میلیون‌ها متر مکعب شیرابه طی نیمه نخست سال در استان، این میزان در نیمه دوم و با افزایش بارش‌ها چندین و چند برابر می‌شود و سکوت و تنها نظاره‌گری مسئولان در برابر مدیریت این سم جاری در طبیعت جای بسی تامل و گلایه است.

با اینکه توده‌های انبوه زباله‌های شهری در فاصله‌ای دور از سکونت انسان‌ها تخلیه می‌شوند، ولی با نفوذ شیرابه‌ها به آب‌های سطحی یا زیرزمینی و در نتیجه آلوده کردن یا تغییر دادن کیفیت آب‌ها، به طور مستقیم یا غیر مستقیم به بدن انسان‌ها و جانوران راه پیدا می‌کنند و زمینه بسیاری از بیماری‌های پوستی و خطرناک را فراهم می‌آورند.

ورود شیرابه زباله‌ها به منابع آب زیر زمینی، بزرگ‌ترین خطری است که انسان و سایر موجودات زنده را تهدید می‌کند. آب‌های آلوده‌ای که برای مصارفی از قبیل شرب، کشاورزی، دامداری و غیره استفاده می‌شوند، نمی‌تواند منتج به تولید محصولات سالم شود و مصرف همین محصولات است که به مرور، انواع بیماری‌ها از جمله سرطان را به همراه می‌آورد؛ مضاف بر اینکه آلودگی رودخانه‌‌ها ناشی از نفوذ شیرابه‌‌ها سبب شده است تا نادرترین گونه ‌های آبزی دریاها و رودخانه‌ها نابود شوند یا در معرض انقراض قرار گیرند و این پایان خنجر از پشت‌های شیرابه‌ها به ما ساکنان این دیار نیست؛ شیرابه‌ها انواع فلزات سنگین خود را از طریق آب‌ها به مزارع و باغ‌ها می‌رسانند و سرانجام وارد محصولات باغی و زراعی می‌شوند و …

داریوش عبادی یکی از فعالان تشکل‌های مردم نهاد در مازندران در این باره به خبرنگار بلاغ می‌گوید: متاسفانه در نیمه دوم سال به دلیل افزایش شدت بارندگی‌ها، حجم تولیدی شیرابه‌ها چندین برابر می‌شود؛ به نحوی‌که کاملا در اطراف محل‌های دپوی زباله، قابل مشهود می‌شود.

وی افزود: طی این سال‌ها با دپوی زباله‌ها در طبیعت که نزدیک به ۷۰ درصد آن، تر هستند، به طبیعت، مردم منطقه، روستاهای حاشیه و حتی به چراگاه‌های دامی آسیب می‌زنیم.

دبیر تشکل‌های مردم نهاد مازندران خاطرنشان کرد: طبیعی است شدت بارندگی‌، منجر به حرکت شیرابه‌ها از مسیر خود می‌شود و با رقیق شدن شیرابه‌ها، از جای خود حرکت می‌کنند و وارد رودخانه‌ها می‌شوند.

عبادی ادامه داد: از سوی دیگر، اساسا اینکه زباله را در یک نقطه دپو کنند، چه باران ببارد و چه نبارد، تولید شیرابه می‌کند و بسیار آسیب زا است و این شیرابه‌ها در ادامه حرکت خود یا وارد آب‌های سطحی می‌شوند و یا به جریان آب‌های زیر زمینی راه پیدا می‌کنند.

وی تاکید کرد: این شیرابه‌ها با نفوذ به لایه‌های پایین‌تر، وارد چشمه‌ها و آب‌های زیر زمینی می‌شوند و چشمه سارهای ما را آلوده می‌کنند.

این فعال محیط زیست می‌گوید: عملا تاکنون کاری برای مدیریت شیرابه‌ها در استان صورت نگرفته و اگر هم گرفته به صورت رو بنایی و سطحی است و باید گفت اساسا شیرابه‌ها قابل کنترل هم نیستند.

شیرابه‌ها در فصل پاییز و زمستان، دور می‌گیرند؛ یکه تازی می‌کنند، عروسی‌شان است دیگر؛ و ما با سکوت‌مان، برایشان دست می‌زنیم و نقل و نبات می‌شویم روی سرشان…

شیرابه‌ها را دست کم گرفتید آقایان مسئول؛ واقعا صدای قیل‌و قال‌شان را نمی‌شنوید؛ جمع کنید این اغتشاش‌گران طبیعت را؛ بس است سکوت، دیگر چیزی هم مانده که باقی گذاشته باشند؟ آن قدر این دست و آن دست کردید که شیرابه‌ها نه مشت اول بلکه مشت پشت مشت به سیمای استان زدند و حال این سیمای بهم ریخته، مگر به این راحتی بهتر می‌شود! مگر می‌شود مثل روز اولش؟! طبیعت استان را به امان خدا، وِل نکنید…