پذیرش اختلال طیف اُتیسم، رویکرد جدید رسانه‌های مطرح دنیا

به گزارش قائم آنلاین، بنابراعلام شرکت ایده های کوچک نوین، سال ۲۰۱۷، نوا لوین و نامیرا اختر متنی منتشر کردند که نشان می‌داد بازنمایی روزنامه واشنگتن پست، از اختلال طیف اّتیسم تغییر کرده و از بررسی علت و درمان، به سوی پذیرش این اختلال در سطح جامعه رفته است.

بازنمایی‌ رسانه‌ها از یک طیف خاص، می‌تواند کلیشه‌های مختلفی ایجاد کند. این یعنی اگر رسانه‌های مختلف به اُتیسم به چشم یک بیماری و نقص نگاه کنند، این نگاه به مخاطب منتقل‌ شده و رفتار او را با افراد با این اختلال تغییر می‌دهد.

این در حالی است که بسیاری از مدافعان حقوق افراد با اختلال طیف اُتیسم معتقدند که ویژگی‌های عصبی آنان یک تنوع ژنتیکی و عصبی طبیعی است و نیاز به درمان ندارد.

پذیرش اختلال طیف اُتیسم، تنها راه ورود افراد با این اختلال به جامعه

یکی از نشانه‌های مهم اختلال طیف اُتیسم، سخت ارتباط برقرار کردن است. افراد با این اختلال برای ورود به گروه‌های دوستی و غریبه، دچار اضطراب می‌شوند. آن‌ها ممکن است که در استفاده از کلمات مشکل پیدا کنند و یا نتوانند معنای رایج کلمات را درک کنند.

افراد با اختلال طیف اُتیسم، از برقراری تماس‌های فیزیکی مثل دست دادن و در آغوش گرفتن هم پرهیز می‌کنند. آنان، معنای زبان بدن را مانند دیگران درک نمی‌کنند و از قرار گرفتن در چنین موقعیت‌هایی معذب می‌شوند و استرس می‌گیرند.

در حالی که اگر آگاهی عمومی دربارۀ این اختلال گسترش پیدا کند و این ویژگی‌ها پذیرفته شود، افراد با اختلال طیف اُتیسم می‌توانند تا حد زیادی زندگی آسان‌تری نسبت به وضعیت امروزشان داشته باشند.

رسانه‌های مطرح هم مثل واشنگتن پست و سریال‌های محبوب تلویزیونی، مانند تئوری بیگ‌بنگ و پدر و مادر بودن، رویکرد خود را از بررسی علت و درمان، به سمت پذیرش تغییر داده‌اند. کیت دَاودی، پژوهشگری از دانشگاه آرکانزاس این دو سریال را بررسی کرده است.

با وجود تفاوت‌هایی که دو سریال ذکرشده در بازنمایی اُتیسم دارند، هر دو تلاش می‌کنند تا علائم این اختلال را به شکل واقعی نشان دهند. در هر دو سریال نشان داده شده که پذیرش اطرافیان چقدر به کیفیت زندگی شخصیت‌ها کمک کرده است.

هرچند، تئوری بیگ‌بنگ یک کمدی و پدر و مادر بودن یک سریال درام خانوادگی است. این ویژگی باعث شده که سریال دوم، جنبه‌های و تاثیرات این اختلال را بر زندگی خانواده، رفتارهای دوستان و مدرسه را هم به شکلی واقعی نشان دهد.

غذاخوردن، زبان بدن و صحبت کردن، سه نشانه مهم اُتیسم که باید آن‌ها را بپذیریم

فرد با اختلال طیف اُتیسم از کودکی عادات مهمی در غذا خوردن و بازی کردن دارند. والدین و اطرافیان باید این عادت‌ها را بشناسند تا بتوانند رفتار مناسبی در برابر آن داشته باشند. کودک با اختلال طیف اُتیسم سلیقه غذایی سخت‌گیرانه‌ای دارد و احتمالا کمتر از ۲۰ نوع غذا را می‌خورند. این تعداد ممکن است به مرور زمان کمتر هم شود و اوضاع را سخت‌تر کند.

والدین باید این عادات را یادداشت کنند و تغییرات آن را زیر نظر بگیرند. در این مسیر متوجه می‌شوند که کودک بافت‌های مشخصی از مواد غذایی را دوست دارد و فقط چند نوع ماده غذایی را می‌خورد و ظاهر غذا هم برای او مهم است؛ مثلا بعضی کودکان فقط غذاهای آبکی مانند سوپ را می‌خورند.

گاهی فقط این گزینه‌ها مهم نیست و صرفا آشنا بودن غذا است که اهمیت دارد. شاید کودک بعضی غذاها را صرفا چون قبلا نخورده است حاضر نیست امتحان کند.

نکته بعدی که والدین باید در نظر بگیرند، زبان بدن کودک در موقعیت‌های اجتماعی و فردی مختلف است. برخی از کودکان با اختلال طیف اُتیسم، در فضاهای شلوغ تجربه اضطراب دارند و شروع به جویدن آستین یا ناخن‌هایشان می‌کنند.

گاهی هم دستانشان را مشت می‌کنند و یا آن را گاز می‌گیرند. والدین باید دقیقا بدانند که چه مواقعی این اتفاق می‌افتد تا بتوانند موقعیت را کنترل کنند یا شرایط را برای کودک بهتر کنند.

نشانه سوم، تمایل نداشتن برای صحبت کردن است. کودک با این اختلال، در تلفظ و درک معنی رایج کلمات مشکل دارد. این نشانه ممکن است از ضعف عضلات ماهیچه نشانه بگیرد که ادای کلمات را برای او مشکل می‌کند. اضطراب ناشی از حضور در موقعیت‌ اجتماعی نامطلوب و انزواطلبی اجتماعی هم دلیل دیگر صحبت نکردن کودک است.

دندانگیر، یک اسباب‌بازی امن با سه کاربرد مهم

چویی یا همان دندانگیر یک اسباب‌بازی امن و کاربردی برای همه نوزادان و کودکان، به‌خصوص کودکان با اختلال طیف اُتیسم است. این اسباب بازی سه کاربرد مهم دارد که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌کنیم.

۱- چویی‌ها معمولا بافت‌های مختلفی دارند که لثه‌ها و دندان‌های کودک را با بافت‌های مختلف غذا آشنا می‌کند. این اسباب بازی‌ها مناسب جویدن و گاز گرفتن هستند و دهان کودک را به لمس و پذیرش بافت‌های مختلف عادت می‌دهد. به علاوه جویدن دندانگیرها، جلوی هرزه‌خواری کودک را هم می‌گیرد.

۲- دندانگیرها به کودک در موقعیت‌های اجتماعی و فردی استرس‌زا کمک می‌کند تا آرامش خود را دوباره به دست بیاورند. جویدن می‌تواند در افزایش تمرکز و توجه هم به کودک کمک کند.

۳- جویدن چویی یکی از روش‌های مهم تقویت عضلات فک و صورت است. کودک با تمرین‌های حسی دهانی مانند جویدن و گاز گرفتن، در واقع آماده می‌شود تا از این عضلات برای صحبت کردن هم استفاده کند.

زیر نظر گرفتن شرایط و رفتارهای کودک و تطبیق محیط با نیازها و خواسته‌های او، یکی از کارهای مهم برای ایجاد شرایط آرام و ایده‌ال برای کودک است.