چرا در فکر انتقامی؟

به گزارش قائم آنلاین، در یادداشتی در روزنامه جام جم به قلم مهرنوش دارینی، روان شناس و مشاور، آمده است: «یکی از احساس‌هایی که می‌تواند ذهن انسان را مشغول کند، حس انتقام است. انتقام حسی است که ناشی از افکاری است که از مقصر دانستن دیگران ریشه می‌گیرد و باعث ایجاد دلخوری در ذهن فرد و ایجاد احساس ناراحتی و غم و خشم می‌شود. این حس باعث می‌شود زخم‌های روحی فرد التیام نیابد و فرد، مدام به سمت تنبیه عاملی که باعث ناراحتی او شده، حرکت کند.

برخی افراد اعتقادی به بخشش ندارند یا این‌ که اصولا از لحاظ نگرشی و فکری تمایلی به بخشیدن دیگران ندارند. این افراد کینه‌توز و انتقام‌جو هستند و حتی در موارد ساده نیز حاضر به بخشش نیستند.

افرادی که مدام به انتقام فکر می‌کنند، آرامش کمتری دارند و هر بار که در فکر انتقام هستند، با هجوم افکار منفی روبه‌رو می‌شوند. در این شرایط فرد علاوه‌ بر ناراحتی ممکن است مدام به روش‌های مختلف برای خالی‌ کردن خشم و ناراحتی خود فکر کند.

انتقام باعث می‌شود زخم‌های احساسی فرد گسترش یابد و در مقابل آن بخشش باعث می‌شود تا فرد از احساس ناراحتی رهایی یابد و بهتر بتواند شروع مجددی در زندگی خود داشته باشد.

بخشش به معنای فراموشی نیست. اگر فردی فقط به فکر رضایت شخصی خودش باشد، بخشیدن برایش دشوار می‌شود. همچنین این افراد ممکن است تصور کنند اگر بخشش انجام دهند، به خودشان بی‌احترامی کرده‌اند.

برخی افراد با این‌ که دیگران را نمی‌بخشند اما به انتقام هم فکر نمی‌کنند اما برخی دیگر علاوه بر نبخشیدن به دنبال تلافی ‌کردن و انتقام هستند.

بخشیدن یعنی این‌که نخواهید انتقام بگیرید و بتوانید به خودتان احترام بگذارید و نخواهید که دیگران آسیب ببینند. باید اشاره کرد که فرد خطاکار لازم است بابت اشتباهش تنبیه شود. اما برخی از افراد به تنبیه ساده یا قانونی راضی نیستند و به دنبال انتقام‌جویی شخصی هستند و نمی‌توانند هیجان‌های خود را کنترل کنند.

فکر کردن به اتفاق ناگوار باعث ایجاد رنجش طولانی‌مدت می‌شود. زمانی که فرد از درد عاطفی که در نتیجه نگهداری رنجش برایش ایجاد می‌شود، آگاه شود و درک کند که انتقام نتیجه بدتری دارد و بتواند به بخشش فکر کند، اگر نهایتا بتواند به منافع روانی ناشی از بخشش پی ببرد، راحت‌تر می‌تواند طرف مقابل خود را ببخشد و از نبخشیدن یا از فکر انتقام‌جویی صرف‌ نظر می‌کند.»